Ήρθε αυτή η στιγμή που ένα Παρατηρητήριο θα γραφόταν μέσα στον προεκλογικό πυρετό, λίγες μέρες πριν όλα τα κλγδ πάνε να συμμετάσχουν στην δημοκρατική διαδικασία. Και είναι φυσιολογικό και απαραίτητο να διαβάζετε κείμενα που θα σας βοηθήσουν να αποφασίσετε ή απλά να επιβεβαιώσετε την επιλογή σας να στηρίξετε κάποιο κόμμα με την ψήφο σας. Κάτι τέτοιο προσπάθησε να κάνει και ο αγαπημένος μου Gordon Blacksmith αλλά δεν το έγραψε, ούτε το έκανε comic αλλά αποφάσισε για πρώτη φορά να κινηματογραφήσει ένα σατιρικό βίντεο με θέμα τις εκλογές. Έχω γελάσει πολύ με το αποτέλεσμα, ελπίζω και εσείς να κάνετε το ίδιο, πατώντας στο λινκ από κάτου:
Και άλλα πολλά αστεία μπορούν να ειπωθούν και είμαι σίγουρος ότι τα περιμένετε από ένα διαδικτυακό τρόλ όπως είμαι εγώ, όμως στα σοβαρά θα πρέπει να πούμε ότι οι επιλογές όλων μας θα πρέπει να ισορροπούν ανάμεσα στην προάσπιση των αρχών που διέπουν μια δίκαιη κοινωνία που σέβεται τους ανθρώπους της ισότιμα, χωρίς αστερίσκους και της δημιουργικής ανάπτυξης ενός κράτους που παρέχει καλύτερες υπηρεσίες προς όλους μας, αντάξιες της πλουσιοπάροχης φορολογίας που μας βαραίνει καθημερινά. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Το να μην πάτε να ψηφίσετε, is not an option. Βαράτε τους αλύπητα, δεν καταλαβαίνουν. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να αποφασίσεις ποιον θα μαυρίσεις από τις νέες κυκλοφορίες που έχουν σκάσει στο σύμπαν και δεν έχεις τσεκάρει ακόμα.
Πριν πάμε εκεί, ας γίνει και ένα σχόλιο για την φετινή Eurovision και την πλήρη αποτυχία που είχε το metal κομμάτι των Γερμανών Lost of the Lord (sic), της επιλογής των Iron Maiden για βασικό support σχήμα της περιοδείας τους. Θα σας εκφράσω τις σκέψεις μου, όπως μου έρχονται. Ας πούμε ότι υπάρχει ένα 17χρονο νεαρό κλγδ και θέλει να σπουδάσει metal και έρχεται σε μένα να με ρωτήσει σε ποια σχολή στην Ευρώπη να πάει για να διδαχθεί καλύτερα τις πρακτικές αυτής της μουσικής. Θα του έλεγα με το χέρι στην καρδιά ότι αν θέλει αποκλειστικά και μόνο να βγάλει χρήματα από την μέτρια τέχνη του, επιβάλλεται να πάει στην Γερμανία και να ακολουθήσει την επαγγελματική ροή της σκηνής αυτής, γιατί η φάμπρικα καλά κρατεί. Εάν όμως ήθελε πραγματικά να γίνει ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης που μπορεί να λάμψει ή να αποτύχει οικτρά, θα του πρότεινα να παραμείνει είτε στην χώρα μας ή αν έχει διαθέσιμο budget να προτιμήσει τις πιο βόρειες χώρες που συνδυάζουν φάμπρικα και underground. Θεωρώ πως δεν χρειάζεται να γίνει κάποιο άλλο σχόλιο. Πάμε σε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλύτερα από τον καθένα.
Οι Lotus of Darkness είναι από την Ταϊλάνδη και παίζουν folk black metal. Αυτό από μόνο του θα ήταν ένα δυνατό ανέκδοτο αλλά για να το βλέπετε σε αυτό το κείμενο, μάλλον τα πράγματα πήγαν καλά για αυτούς. Εάν σας ιντριγκάρει να ακούσετε τις ασιατικές μελωδίες των Khruangbin δίπλα σε αρκετά κακιασμένο metal, τότε το νέο τους EP με τίτλο Towards the Emerald Empire θα σας αρέσει πολύ, γιατί έχει κέφι και epicness. Τώρα, το πως καταφέρνει να μην γελοιοποιηθεί, μην με ρωτάτε, ούτε και εγώ κατάλαβα γιατί μου άρεσε. Τσεκάρετε και το δεύτερο δισκάκι τους, Sompas-Naga του 2021.
Οι Pyramid Mass είναι 3 τρελούληδες από το Richmond που πειραματίζονται πάνω στο πως μπορούν να ενωθούν το hardcore, το black metal και το heavy rock, χωρίς να χαθεί απολύτως καμία ουσία από τις διαφορετικές αυτές μουσικές. Στα τραγούδια του Monolith album, η κόλλα στιγμής που χρησιμοποίησαν ήταν κάποιες prog δυσαρμονίες και περίεργες δομές που δεν συνάδουν με κανένα από τα 3 αναφερθέντα είδη. Άρα ακούς κάτι σχετικά πρωτότυπο που άλλοτε είναι τσίτα, άλλοτε γκρούβι, άλλοτε μαστουριόρε (sic). Επίσης, να πούμε ότι πρόκειται για ντεμπούτο χωρίς fillers άρα μας άρεσε πολύ. Έχουν και κανά δύο EP, χωρίς την ίδια αξία. Πάμε για ψηλά εδώ.
Πάντα είναι ωραία να γυρίζεις πίσω στο post rock όταν αυτό έχει να σου δώσει κάτι παραπάνω από ατέρμονες αλληλουχίες από επαναλήψεις κιθαριστικών μελωδιών. Και αν σου έλεγα πως βρήκα ένα φετινό δισκάκι που κάνει ακριβώς αυτό και είναι ωραίο, λογικά δεν θα με πίστευες. Θα ακούσεις τώρα και θα πιστέψεις. Οι νεαροί Ελβετοί hubris. συνδυάζουν την ελληνική μυθολογία/φιλοσοφία με το rock τους και προσπαθούν να φτιάξουν ηχητικά μοτίβα (ας τις πούμε συνθέσεις) που με κάποιο τρόπο οδηγούνται από το ενίοτε concept. Το φετινό τους album, με τίτλο The One Above έχει σχέση με την αλληγορία του Σπηλαίου από την Πολιτεία του Πλάτωνα. Βάζω link εδώ για όσους δεν γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται. Οι συνθέσεις σε φέρνουν από το φως στο σκοτάδι ανάλογα το πως θα ξεκινήσεις να ακροάζεσαι τον δίσκο (από την αρχή στο τέλος ή ανάποδα) και όλο αυτό το βρήκα απερίγραπτα ενδιαφέρον για να ασχοληθώ μαζί του. Σειρά σας.
Πάμε στο δίπλα μαγαζάκι, την progressive εκδοχή του post metal και τους φοβερούς HYPNO5E, οι οποίοι ενώ μέχρι προχθές θεωρούσα πως είχαν ταβάνι το εξαιρετικό A Distant (Dark) Source album του 2019, ο φετινός δίσκος Sheol μου κάθισε πολύ καλύτερα. Η πιο έγκυρη περιγραφή που έχω να δώσω για αυτό που άκουσα είναι “εάν οι Katatonia ήξεραν να παίζουν prog/εάν οι Cynic ήξεραν παίζουν ατμο-μεταλ” και νομίζω θα αναγνωρίσετε σε πολλά σημεία των τραγουδιών τι ακριβώς γεφυρώνουν οι Γάλλοι. Οι ΥΠΝΟΠΕΝΤΕΕ πλέον συνθέτουν με μεγαλύτερη φιλοδοξία, τα αμπιεντοειδή ηχοτόπια τα βοσκάνε ντζεντοειδή αγελαδίσια ριφ, ενώ πλέον έχουμε και πυκνή Cynic ύφανση στις δομές που ευτυχώς δεν περιλαμβάνει πολυλογία στα μέτρια καθαρά και απλά ΟΚ σκισμένα φωνητικά.
Κλείνουμε αυτό το γεμάτο Παρατηρητήριο με τους Artificial Joy που φτύνουν στα μούτρα σου τετρακίνητη μουσικούλα που ντριφτάρει τον εγκέφαλο σου με κάθε κομμάτι. Όταν λέω τετρακίνητο, εννοώ πως το 100% Pure Joy μπορεί και κινείται σε διαφορετικούς χώρους ταυτόχρονα. Δυναμικό hardcore, pop (συγκεκριμένα bubblegum pop), παραδοσιακή punk και jap rock. Δεν έχω μάθει περισσότερα για τους Καλιφορνέζους, μιλάμε για πρωτοφανή βάθη underground, όμως έχω μια εντύπωση πως αν δεν χαθούν στο έρεβος του ατέλειωτου ωκεανού νέων κυκλοφοριών, θα έχουμε σύντομα νέα τους. Για μένα αυτό είναι το Slant του 2023. Ραντεβού σε μια εβδομάδα.
