Στις 20 Νοεμβρίου ξεκινάει το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου και εμείς εδώ στην Επιτροπή, σαν γνήσιοι φίλοι του επαγγελματικού αθλητισμού (sic) θα επιχειρήσουμε με κάποιο περίεργο τρόπο να συνδέσουμε τον βασιλιά των σπορ με την φρέσκια μουσική. Βέβαια η συγκεκριμένη διοργάνωση μάς προκαλεί μια έντονη γεύση αηδίας λόγω των πρωτόγνωρων συνθηκών που επικράτησαν για την έγκαιρη κατασκευή των γηπέδων και λοιπών προετοιμασιών, όπου σύμφωνα με μαρτυρίες και επίσημες καταγγελίες, πλήθος εργατών πέθανε. Οπότε όλοι αυτοί οι υπεύθυνοι χαρτογιακάδες με κελεμπίες ή χωρίς έχουν την συμπαντική Qatarα μας. Το ποδόσφαιρο σαν άθλημα είναι υπέροχο, όπως είναι και το μέταλ ένα πράγμα. Δεν χρειάζονται φαντεζί περιτυλίγματα για να απολαύσεις την μπαλίτσα. Αυτά γίνονται για να δικαιολογηθούν τα δισεκατομμύρια που δαπανούνται και δεν αφορούν τους εραστές της μπάλας, τους αληθινούς οπαδούς που αράζουν στα τσιμέντα, την απόδραση από την πραγματικότητα για να παθιαστείς με κάτι πραγματικά ανούσιο αλλά ολότελα δημιουργικό.
Κάθε παιχνίδι ποδοσφαίρου δεν είναι ίδιο με οποιοδήποτε άλλο μάγκες, όπως και κάθε τραγούδι δεν είναι ίδιο με απολύτως οποιοδήποτε άλλο. Μπορεί να μοιάζουν, να είναι το ίδιο βαρετά ή ανέμπνευστα, να έχει κοινές μελωδίες, κλεμμένες αλληλουχίες από νότες, όμως δεν είναι δυνατόν να είναι ίδια, είναι κάτι σαν το DNA ένα πράμμα. Γι'αυτό άλλωστε υπάρχουν εφαρμογές σαν το Shazam ή το Soundhound και μπορούν και ξεχωρίζουν με απόλυτη ακρίβεια το κάθε τραγούδι.. Όπως το underground θα σώσει την μουσική ακόμα και αν ομοιάζει με το θρυλικό παρελθόν της μουσικής αυτής έτσι και τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα και οι χωμάτινες αλάνες θα δώσουν την λύση στο ηθικό τέλμα που έχουμε περιέλθει ως πνευματικές οντότητες που χαζεύουν μια μπάλα να περνά από 22 ζευγάρια πόδια. Μέχρι τότε ας κάνουμε αυτό που κάνουμε καλύτερα από όλους. Ας κάνουμε 4 άρθρα για το μουντιάλ. Ξεκινάμε με τους 2 πρώτους ομίλους.
Α' ΟΜΙΛΟΣ: ΚΑΤΑΡ – ΙΣΗΜΕΡΙΝΟΣ – ΣΕΝΕΓΑΛΗ – ΟΛΛΑΝΔΙΑ
Στον πρώτο όμιλο λογικά η Ολλανδία θα κάνει περίπατο αφού έχει πολύ δυνατές γραμμές μεσοαμυντικά. O Van Dijk της Liverpool είναι το άτομο που θα κουβαλήσει όλη την φασούλα και ελπίζουμε σε έναν πρώτο γύρο με 0 παθητικό. Από την Ολλανδία μας έρχεται και αυτό το πολύ αξιόλογο black metal ντεμπουτάκι, το Balans των Dinbethes . Πέρσι είχαμε τους συντοπίτες τους Fluisteraars να μας παίρνουν τα μυαλά με την όμορφα χτισμένη ατμόσφαιρα τους, φέτος αυτό το σκοτεινό κτηνάκι κάνει επίσης πολύ καλή δουλειά, αφού διαθέτει και τσίτες και τρέλα και αβαντ γκαρντ και ματζέστικ και τριπλά φωνητικά και από όλα. Μελετημένη ομάδα κατεβάζει η Ολλανδία σε όλα τα επίπεδα.
Βέβαια δεν θα αποκλείσουμε και μια έκπληξη από Εκουαδόρ ή Σενεγάλη, αφού διαθέτουν μονάδες που μπορούν να κάνουν πραγματάκια. Ειδικά ο Ισημερινός είναι μια σχετικά δουλεμένη ομάδα με παικτάκια που παίζουν Νότια Αμερική στα Κόπα Λιμπερταδόρες, ενώ έχει και κομάντο Βαλέντσια στα 33 του να μοιράζει πόνο στην Φενέρ. Προφανώς και τις τελευταίες εβδομάδες έψαξα ενδελεχώς τις κυκλοφορίες από το Εκουαδόρ, ώστε να σας παρουσιάσω σήμερα ό,τι καλύτερο μπορούσα και ευτυχώς βρήκα το από κάτω διαμάντι που ηχογραφήθηκε στ@ Tampa της Florida, από δυο Εκουαδοριανούς, τον Πούτσο (μην γελάτε, αυτό είναι το όνομα του) στα φωνητικά και τον Δαμιανό στις κιθάρες. Για τα υπόλοιπα όργανα δεν έχουμε πληροφορίες αν και θα θέλαμε γιατί το drumming είναι απίστευτο. Το Darkroot Tzantza των Mathan είναι ίσως μια από τις καλύτερες death metal κυκλοφορίες της χρονιάς, μια αδυσώπητη μάχη μεταξύ του brutal death metal, του deathcore και του τεχνικού death metal, για το ποιος θα επικρατήσει, με κάθε κομμάτι να είναι τίγκα στην ένταση, χωρίς να σε κουράζει.
Β' ΟΜΙΛΟΣ: ΑΓΓΛΙΑ – ΙΡΑΝ – ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ – ΟΥΑΛΙΑ
Στον δεύτερο όμιλο θα απολαύσουμε την τριπλή “βρετανική” εκπροσώπηση, εάν θεωρήσουμε και τις Η.Π.Α ως μια απόληξη της ποδοσφαιρικής νοοτροπίας του νησιού. Εφόσον εξαιρέσουμε την Αγγλία που είναι ένα από τα μεγάλα φαβορί για τον τίτλο μιας και έχει από καιρό ισορροπήσει με τον εαυτό της και παραμένει ανταγωνιστική, η Ουαλία λογικά θα σφαχτεί με τις Ηνωμένες Πολιτείες για την δεύτερη θέση. Οι Reds έχουν Gareth Bale, ο οποίος παίζει ψυχωμένος με την εθνική του, γενικά βαριέται το παλικάρι, πλέον κολλάει τα τελευταία ένσημα στους Los Angeles. Από την ίδια χώρα διάλεξα ένα πολύ τρελούλι άκουσμα, το album The happy guide to Iori's people των Son Capson, που στηρίζει τον ήχο του στην ουαλική folk μουσική, τους γλάρους, την θάλασσα, την εξοχή, τις μπίρες με φίλους, τα χοντροκομμένα αστεία, τα γέλια που σου κόβουν την ανάσα. Ένα θετικό άκουσμα που είναι σίγουρα indie, είναι μουσική που θα σε κάνει να κουνήσεις τα πόδια σου, θα σε ξυπνήσει, θα σου δώσει κουράγιο και ίσως σε περάσει στην επόμενη φάση, αν είσαι τυχερός Ουαλέ.
Μεγάλο ερωτηματικό παραμένει το πόσο ανταγωνιστική θα είναι η ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών, αφού θα κατέβει με πολλούς νεαρούς στο roster της. Το μεγάλο αστέρι της, ο Πούλισιτς της Τσέλσι, λογικά θα κεράσει το όνομα του εάν δεχτεί όμορφα την μπάλα, όμως στο κέντρο ο μέσος όρος ηλικίας κατεβαίνει επικίνδυνα και δεν είναι μια εύκολη υπόθεση διαχείρισης το Μουντιάλ. Το σίγουρο είναι ότι τα παιδιά θα τρεχαλάνε. Την ίδια ορμή αναγνώρισα και στο EP Can You See The Future? των χαρντκοράδων Yellowcake από το Phoenix, οι οποίοι παίζουν in your face το dbeat τους και όποιον πάρει ο Χάρος. 10 λεπτά είναι αρκετά για να πιάσεις ότι υπάρχει μέλλον εδώ, αφού έχουν τον ήχο, τα πλεμόνια που έλεγε ο Αλέφαντος για να βγάλουν 90λεπτο. Το βασικό είναι ότι έχουν και κάτι κορυφαία metal riffs από το πουθενά, οπότε φίλοι θρασάδες, εδώ θα βρείτε ένα EP που θα σας συναρπάσει.
https://youtu.be/nMrqS_LOlXo
Θα κλείσουμε αυτό το πρώτο μέρος μιας σειράς άρθρων με την αγαπημένη μας Αγγλία (not). Τους έχουν πει losers, τους έχουν πει soft, γενικά ο κόσμος χαίρεται να γλεντάει αυτή την εθνική ομάδα και όχι άδικα. Εμείς πάλι θα πούμε πως συμπαθούμε τον Kane γιατί τα παστελώνει, όπως συμπαθούμε και το όρθιο κρέας Harry Maguire, ο οποίος ενσαρκώνει όλα αυτά που λατρεύουμε στο ποδόσφαιρο. Την αυθεντικότητα, την μοναδικότητα, την μετουσίωση της αμπαλίασης σε κάτι θετικό. Τεράστιε Χάρι Μαγκουαιρ, πάρ' τα όλα παραμάζωμα. Και για να μην σας αφήσουμε χωρίς δισκάρα από το Λονδίνο, πάρτε το Blending των High Vis, ένα γαμάτο indie - post punkάκι παιγμένο από ευαίσθητους χαρντκοράδες. Τρομεροί κοινωνικοπολιτικοί στίχοι και γλυκές μελωδίες, σε έναν από τους καλύτερους “θετικούς” δίσκους που έχουν προκύψει στο είδος, τα τελευταία χρόνια, από το Νησί.
