Το πρώτο μέρος του αφιερώματος μας στο Μουντιάλ που έρχεται μας έβαλε σε σκέψεις ως προς την υλοποίηση του. Κάποιοι θεωρούν πως ίσως έχουμε σκοπό να προωθήσουμε αυτό το κακόγουστο πανηγύρι. Εμείς πάλι, καθόλου δεν ενδιαφερόμαστε ως Επιτροπή για το ποδόσφαιρο και τις διοργανώσεις του ως μέρη ενός συστήματος που έχει σκοπό να ξεπλύνει βρώμικο χρήμα. Εμείς βρίσκουμε αφορμές από γεγονότα που μαγνητίζουν την προσοχή σας και προσπαθούμε να στρέψουμε την πνευματική διέγερση των αναγνωστών σε αυτό που κάνουμε εδώ και 3 χρόνια. Την Σωτηρία σας.
Και θα με ρωτήσετε: "Ρε μλκ Επίτροπε, αφού ξέρουμε ότι βλέπεις μπάλα γιατί μας παραμυθιάζεις με όλα αυτά τα χίπικα…;" Και θα σας απαντήσω ότι προφανώς και βλέπω μπάλα και θα δω μπάλα τον επόμενο μήνα γαμωσταυρίζοντας για την κατάντια όλης αυτής της φασούλας. Οφείλω σαν ένα ακόμα σκεπτόμενο ον πάνω σε αυτόν τον πλανήτη να αναρωτιέμαι τι προσέφερε το Μουντιάλ του Κατάρ στην κοινωνία. Δυστυχώς η απάντηση δεν είναι "απολύτως τίποτα", είναι και αρκετά αρνητική, επιβεβαιώνοντας την συνεχή ολίσθηση στο σκοτάδι. Ένα μικρό παράδειγμα. Η κοινωνία περιλαμβάνει άτομα ομοφυλόφιλα, τα οποία η χώρα που φιλοξενεί την πιο κερδοφόρα αθλητική διοργάνωση, όχι μόνο δεν τα αποδέχεται, μάλιστα φυλακίζει και κατοίκους της που είναι ομοφυλόφιλοι. Διώκει ποινικά την ομοφυλοφιλία σαν ένα αδίκημα. Οπότε αυτή η διοργάνωση αυτόματα απαιτεί από τα άτομα αυτά να διακόψουν την ύπαρξη τους για να τους συμπεριλάβει. Πόσοι ομοφυλόφιλοι, απλοί φίλαθλοι και φίλοι του ποδοσφαίρου επισκέφτηκαν ανοικτά το Κατάρ άραγε;
Για ποια διοργάνωση μιλάμε, τα πάντα είναι μια τεράστια αστειότητα. Τα οποία δυστυχώς μας χαλάνε και τα συναυλιακά μας, γιατί άντε να παίζεις μπρουταλ ντεθοθρας και να θες να κοντράρεις το Βραζιλία – Καμερούν ας πούμε. Ούτε η μάνα σου δεν θα έρθει να σε δει να παίζεις ρε κακομοίρη γιατί είναι από παλιά τρελαμένη με τον Νεϋμάρ, απορώ ειλικρινά πως αυτό το "παιδάκι" περνιέται για σταρ, στην Προοδευτική θα σκούπιζε τα παπούτσια του Τάκη του Μανδραφλή. Σοβαρά τώρα, πάμε να δούμε τι έχουμε για εσάς.
Γ ΟΜΙΛΟΣ: ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ – ΣΑΟΥΔΙΚΗ ΑΡΑΒΙΑ – ΜΕΞΙΚΟ – ΠΟΛΩΝΙΑ
Ένας από τους αγαπημένους μου ομίλους, αφού περιλαμβάνει τις συμπαθείς ομάδες της Αργεντινής και του Μεξικού, ενώ και η σκληροτράχηλη Πολωνία φαίνεται πως θα διεκδικήσει τις πιθανότητες της για διάκριση. Το Μεξικό έχει έμπειρη ομάδα, έχει τον Οτσόα με τα παραπάνω δάκτυλα (sic) στο τέρμα, ενώ ο Raul Jimenez της Wolves ως φορ είναι παραπάνω από πειστικός. Όταν ο επιθετικός έχει γωνίες στο πρόσωπο του, μην τον φοβάσαι, τα παστελώνει. Από το Μεξικό μας έρχεται ο Miguel Alzerreka, ένας καταπληκτικός βιμπραφωνίστας και συνθέτης, όπου στο φετινό Planetarvm album του, καταφέρνει και παραδίδει ένα υπέροχο αποτέλεσμα. Jazz, post, prog σε μια instrumental πανδαισία από ήχους που απορείς πως είναι δυνατόν να ακούγεται τόσο σφιχτή. To βιμπράφωνο είναι απλά ένα ακόμα στοιχείο της μουσικής, η οποία διαθέτει πλούσια ενορχήστρωση και γενικά χτυπά άπιαστες κορυφές για την αισθητική της. Πάμε για ψηλά εδώ.
Η Αργεντινή του Μέσσι είναι μια περίεργη κατάσταση. Ο “Μεσσίας” του ποδοσφαίρου, πλέον στα 35 του χρόνια, έχει μια τελευταία ευκαιρία να γράψει το όνομα του δίπλα σε αυτό του Μαραντόνα. Γελάνε και τα πόμολα. Υπήρξε υπέροχος ποδοσφαιριστής, όμως με μηδενική ποδοσφαιρική αλητεία και αυτό του στέρησε επιτυχίες. Ευτυχώς υπάρχει ο Lautaro Martinez, που έχει και το μαλλί και το σκυλίσιο attitude να πάρει την ομάδα πάνω του, όταν θα σκάσουν οι στραβές. Αυτό έκανε και στο περσινή, θριαμβευτική πορεία του Copa America. Αυτή την λύσσα είδα και στους ομοεθνείς τους, Witch Night, οι οποίοι παίζουν αυτό το όξινο, χελχαμερικό black/thrash metal. Προφανώς και δεν προσδοκά σε δάφνες πρωτοτυπίας, όμως ο σβέρκος σας θα περάσει καλά με το Old Steel Breath album. Ό,τι πρέπει για ντεμπούτο και έχει και κάποια τρομερά σολίδια.
Η Πολωνία του Λεβαντόφσκι είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό, γιατί ποτέ δεν έχει κάνει καμιά καλή πορεία, αντάξια του μεγάλου επιθετικού της. Είναι απορίας άξιο γιατί όλοι οι ποδοσφαιριστές της παίζουν σε μεγάλα πρωταθλήματα. Το παιχνίδι αυτής της ομάδας, μου έβγαζε μια ποδοσφαιρική βλαχειά, ένα σκεπτικό που θυμίζει '80s, πλαγιοκόπηση, σέντρα και άγιος ο θεός. Ίσως τους λείπει ένα εγκεφαλικό 8χτάρι - 10άρι να παίζει κάθετα. Στο πρώτο ματσάκι με το Μεξικό, θα δούμε ποιο είναι το ταβάνι τους. Και για να το δέσω όμορφα, όπως και για το Μεξικό σας πρότεινα jazz rock, έτσι και για την Πολωνία έχω έναν άξιο αντίπαλο. Τους υπέροχους Niechęć, ίσως τους γνωρίζετε από την ομώνυμη δισκάρα του 2016. Έλειψαν 6 χρόνια και επέστρεψαν με το Unsubscribe για να αποτελειώσουν ό,τι άφησαν. Φιουζονική η jazz τους αλλά με πάρα πολλές ηλεκτρονικές προσθήκες που το πάνε εντελώς αλλού. Υπάρχει και αρκετή post rock υποδομή για να διατηρηθεί το ενδιαφέρον, όμως τα παιξίματα, οι μελωδίες, οι μεταβάσεις από το ένα θέμα στο άλλο, είναι υψηλού επιπέδου. Και μόνο το γεγονός ότι υπάρχει κομμάτι με τίτλο Puste Laki, αρκεί για να βρίσκεται αυτός ο δίσκος σε Παρατηρητήριο.
Δ ΟΜΙΛΟΣ: ΓΑΛΛΙΑ – ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ – ΔΑΝΙΑ – ΤΥΝΗΣΙΑ
Ο τέταρτος όμιλος είναι ίσως η πιο “ευρωπαϊκή” περίπτωση από όλους τους υπόλοιπους, αν κρίνουμε από το ποδοσφαιρικό στυλ που υιοθετούν οι παίκτες, οι προπονητές καθώς και το που αγωνίζονται οι περισσότεροι των παικτών. Από τον όμιλο διαλέγω σαν αγαπημένη περίπτωση, αυτή των Δανών λόγω της ύπαρξης του Christian Eriksen σε αυτή. Το “μυαλό” αυτής της ομάδας, μετά την καρδιακή ανακοπή που είχε στο Euro 2020, πλέον έχει επιστρέψει υγιής στην ενεργό δράση και χαίρομαι που θα τον ξαναδώ σε μια μεγάλη διοργάνωση. Θεωρητικά θα παλέψει για την πρόκριση και θα την πάρει. Έχει δυνατό ρόστερ και καλό προπονητή. Εξίσου δυνατούς βρήκα και τους Lifesick, ένα hardcore σχήμα από την ίδια χώρα, που γουστάρει να μπασταρδεύει τα breakdowns με το σουηδικό death metal, το καλό όμως, όχι το μελωδικό. To απίστευτο εξώφυλλο του Misanthropy album, με κέρδισε άμεσα, η μουσική που βρήκα εκεί μέσα με αποτελείωσε. Μάλιστα οι τύποι, ξέρουν και βαράνε ατμοσφαιρικές ανάσες ανάμεσα στα ξύλα, κάτι που εκτίμησα δεόντως. Θα είναι σίγουρα στις metal λίστες μου.
Αυτοί που σίγουρα έρχονται με φόρα, είναι οι κάτοχοι του παγκόσμιου κυπέλλου, η εθνική Γαλλίας, που όχι άδικα θεωρούνται ως ένα από τα φαβορί γιατί έχουν το roster να ανταποκριθούν σε κάθε δυσκολία. Θα τους λείψουν κάποια πρωτοκλασάτα ονόματα στα χαφ και ο τεράστιος Benzema από τραυματισμούς της τελευταίας στιγμής, όμως έχουν άπειρους παίκτες να σηκώσουν τα βάρη των απαιτήσεων. Παραμένουμε στο metal αλλά πάμε σε χαλαρά πράγματα. Το νέο album των Jack and the Bearded Fisherman είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που απλά σου αρέσει αν και δεν ξέρεις τι ακριβώς παίζουν. Ας το χαρακτηρίσουμε σαν μια Muse εκδοχή των Mastodon. Αυτό σημαίνει ότι ενώ υπάρχει ένας βασικός core χαρακτήρας, θα βρείτε και αρκετές δόσεις art pop rock των έσχατων δουλειών των Βρετανών αλλά και prog ανεμελιά όπως στις περισσότερες κιθαριστικές ιδέες των Αμερικανών. Συνολικά, το Playful Winds album έχει μια διάχυτη “σύγχρονη” Killing Joke αισθητική που μου κάθεται τέλεια, σε σχέση με τις επιρροές που προσπαθεί να επεξεργαστεί. Από ένα ακόμα γαλλικό γκοτζιροειδές, σίγουρα αυτό μου αρέσει περισσότερο.
Θα κλείσουμε το σημερινό άρθρο με την Αυστραλία, μια φαινομενικά μέτρια ομάδα, που προκρίνεται σε όλες τις τελευταίες διοργανώσεις. Πολύ λογικό αφού παίζει προκριματικά με κάτι Ζηλανδίες και νήσους Μακάο. Με πολλούς παίκτες από το τοπικό πρωτάθλημα και κάποιους οικονομικούς μετανάστες στην Ευρώπη, τα καγκουρώ θα παλέψουν με το βρετανικό στυλ τους να κερδίσουν την Τυνησία και να παίξουν τα πάντα όλα στο ματσάκι με τους Δανούς. Δύσκολα πράγματα. Καθόλου δύσκολη όμως δεν ήταν επιλογή των ντεθομεταλλάδων Altars, αφού ο δίσκος τους Ascetic Reflection είναι ένας από τους δίσκους της χρονιάς για το είδος. Τρομερή τεχνική και άπειρο γλεντοκόπι στις εναλλαγές ρυθμών, μέτρων, μελωδιών κτλ κτλ. Σε καμιά περίπτωση αχταρμάς, τα πάντα μετά από λίγες, προσεκτικές ακροάσεις, βγάζουν νόημα. Τα φωνητικά τους είναι λίγο flat και θα τα ήθελα ακόμα πιο ακραία αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. Δίσκος που οι φίλοι μου οι κάφροι τον έχουν απολαύσει ήδη, περιμένω και από τους πιο ψύχραιμους να ακολουθήσουν. Ραντεβού σε λίγες μέρες με το τρίτο μέρος.
