Στην καθημερινότητα του Επιτρόπου υπάρχουν αρκετές έως πολλές αντικρουόμενες δυνάμεις, οι οποίες σπαταλούν, ολογράφως ΕΠΕΝΔΥΟΥΝ, τον χρόνο του σε διάφορες πνευματικές και μόνο δραστηριότητες. Ναι ρε, δεν αθλούμαι, άντε γαμηθείτε. Μία από αυτές είναι η θέαση σειρών στην συμπαθή πλατφόρμα Netflix, όπου και προσφάτως έπεσα πάνω στην περίπτωση του The Playlist, της σειράς που ασχολείται με την ανάπτυξη και επιτυχία της εφαρμογής Spotify. Δεν πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ αλλά για μια κανονικό drama/comedy series που αν εξαιρεθεί κάποια “κανονικοποίηση” των καπιταλιστικών κανόνων που διέπουν την κοινωνία μας, μια χαρά το βλέπεις το εργάκι και παίζει να ανοίγει και το τρίτο μάτι σε κάποια θέματα που άπτονται της μουσικής βιομηχανίας. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν συμπαθήσαμε καθόλου τον Daniel Ek (ο τυπάκος πίσω από την “πράσινη κατάρα”), κάτι που δηλαδή μας άφησε ακριβώς στην ίδια κατάσταση με πριν, δεν άλλαξε απολύτως τίποτα, Monobandcamp γενικά αν και αυτό εξαγοράστηκε πρόσφατα από την Epic Games (η developer εταιρεία του Unreal και Fortnite) οπότε αναμένουμε τον κατήφορο, μακάρι όχι.
Αισθάνομαι ενοχές όταν αφιερώνω χρόνο σε αυτά τα θεάματα αλλά η ψυχαγωγία απαιτεί την παρατήρηση όλων των εκφάνσεων του σύγχρονου κόσμου, που σημαίνει ότι βεβαίως και υπάρχει τέχνη ακόμα και στο Tik Tok. Από εκεί ανακάλυψα ένα τραγουδάκι του Labrinth, ενός Βρετανού καλλιτέχνη που ξεκίνησε με σκοπό να κάνει μουσική συνδυάζοντας το hip hop με την soul και τα σύνθια ως άλλος Weeknd, μετά έπεσε με τα μπούνια στο downtempo, έκανε το soundtrack της επιτυχημένης σειράς Euphoria του HBO και φέτος αφού κυκλοφόρησε την εξαιρετικότατη μουσική του δεύτερου κύκλου, μας προσφέρει σινγκλάκια από το επόμενο album του Ends & Begins, που θα κυκλοφορήσει το 2023. Εμένα μου αρκούν οι θλιμμένες λούπες του, δεν χρειάζομαι κάτι άλλο προς το παρόν.
Αν θυμάστε, που είμαι σίγουρος πως θυμάστε, πέρσι είχαμε πάθει την πλάκα μας με τους Tenue και το EP Territorios. Από την ίδια χώρα, την όμορφη Ισπανία, φέτος έχουμε τους Crossed, οι οποίοι κυκλοφορούν το τρομερό Morir album, με τον screamo ήχο τους να κινείται παράλληλα με τους συντοπίτες. Ας πούμε ότι αυτοί είναι λίγο πιο “καλλιτέχνες”, με αρκετό πειραματισμό, λιγότερες in your face ριφάρες, περισσότερη ατμόσφαιρα και πιο δουλεμένο ήχο. Από τις εκπλήξεις που είναι σίγουρο πως θα καταλήξουν ψηλά στην λίστα μου. Προφανώς και η ισπανική γλώσσα δεν είναι απολύτως κανένα issue για την ακρόαση, ίσα ίσα προσθέτει πόντους στην “αρρώστια” του ακούσματος.
https://youtu.be/2T8a11-z_9Q
Τελευταία καφρίλα για αυτό το τεύχος του Παρατηρητηρίου, έρχεται από την παγωμένη Ρωσία και μας φέρνει χιόνι και αίμα. Και λίγο παραπάνω ακρίβεια. Αλλά θα το αντέξουμε, δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα. Οι black metallers Müür βαράνε αλύπητα τα όργανα τους στο φετινό Cauldron Bog αλλά έχουν ένα καλό. Ξέρουν πότε έχουν βρει μια ωραία, επική μελωδία και χτίζουν τα πάντα γύρω από αυτή, λες και παίζουν post metal. Αυτό σημαίνει ότι ενώ θέτουν τον ήχο τους στο “ατμοσφαιρικό” πλαίσιο του black metal, εγώ θα το έβαζα άνετα το epic tag. Κασετούλες δεν θα βρείτε ούτε για πλάκα, αν ανέβουν λίγο παραπάνω, τους βλέπω γρήγορα να κόβουν 50 κόπιες βινύλιο και να κάνουν κάποιους σαν και μένα, λίγο παραπάνω πλούσιους. Από πνευματικής απόψεως εννοώ πάντα, τι άλλο νομίσατε ρε κλγδ;
O κιθαρίστας Sakis Gallo και το σχήμα του Gallo’s Pole, σίγουρα αξίζουν ένα βραβείο καλύτερης σεφερλιάς για το 2022, όμως το Blow Jam δισκάκι που έγραψαν είναι τόσο καλό, που θα τους την χαρίσουμε. Άλλωστε στην χώρα μας δεν κυκλοφορούν και τόσα πολλά instrumental κιθαριστικά album, με σαφείς blues rock προσανατολισμούς, οπότε και μόνο η δραστηριότητα του θεσσαλονικιού καλλιτέχνη, χαιρετίζεται με αγάπη από εμένα. Με αγάπη φαίνεται πως αντιμετωπίζει και ο Σάκης την κιθάρα του, αφού κάθε νότα που θα ακούσετε εκεί μέσα έχει μια γυαλάδα, μια τάξη, μια αλφαδιά που σίγουρα δεν συναντιέται συχνά. To rock στον δίσκο υπερτερεί του blues χαρακτήρα και είναι λογικό. Το βοηθάει σίγουρα και η prog προσέγγιση των μουσικών, μιας και η τεχνική ξεχειλίζει. Εάν ψάχνετε τα βαριά blues, τα μαύρικα (ελάχιστα ρατσιστικό σχόλιο για να καταλάβετε τι εννοώ, συγχωρέστε με), μην ψάξετε εδώ. Τα παιδιά δεν είναι βλαχαδερά από το Άρκανσο, από τα Νέα Μουδανιά είναι (λέω εγώ τώρα, δεν ξέρω από που είναι).
Παραμένουμε δίπλα στα ντόπια κλγδα και περνάμε σε μια πιο have fun περίπτωση που θεωρούμε ότι σύντομα θα συγκαταλέγεται στις βασικές ελληνικές κυκλοφορίες για το 2022. Πώς θα επιτευχθεί αυτό; Ενώ φαίνεται απλό, είναι τρομερά δύσκολο να συμβεί. Το Ανάστασις Νεκρών των Nurse of War, διαθέτει Α Π Ε Ι Ρ Α καλά ρεφραίν, με στίχους καρφιά στο μυαλό και μουσικούλα όνειρο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πλέον η disco punk των NoW δανείζεται αρκετά στοιχεία από τους Ghost (πονηρό κλείσιμο ματιού στον συνθέτη) και δεν θα πέσουμε καθόλου έξω, αφού οι μελωδίες σε κάποιες lead κιθάρες και φωνητικά το καταμαρτυρούν. Όμως ίσως όλοι απλά “δανείζονται” πράγματα από τον ίδιο “προμηθευτή”. Εκ πρώτης όψεως η παρέα χαβαλεδιάζει με το στυλ που υιοθετεί. Για παράδειγμα έβγαλαν το σίκουελ του τραγουδιού "Κορίτσι Δακρυγόνο" από το Εις Τόπον Χλοερόν album (2018) , με τίτλο "Αγόρι Κρότου Λάμψης". Hilarious. Όταν όμως ακούσεις δεύτερη φορά τα κομμάτια και σκύψεις πάνω από τις λέξεις που δομούν τον λόγο, θα περάσεις ακόμα καλύτερα. Πάμε για πολύ ψηλά εδώ, μάγκες.
Βουτιά στο underground, σε τέτοιο βαθμό που ούτε καν link από youtube δεν βρήκα να προσθέσω. Εάν σας αρέσουν οι Dead Can Dance και το dungeon synth, βρήκαμε έναν δίσκο για να σας κρατήσει παρέα. Οι/ο/η Dark Vestige από την Πενσυλβάνια είναι μια υπέροχη φάση, που με λίγα και πενιχρά μέσα προσπαθεί να χτίσει μια υποβλητική ατμόσφαιρα που πιθανώς θα ταίριαζε να ντύσει κάποια παλιά, ασπρόμαυρη ταινία τρόμου. Το σχεδόν 11λεπτο "Across the Blasted Heath" είναι η σύνθεση που θα καταλάβεις ακριβώς αυτό που περιγράφω. Και η παρουσία φωνητικών αλλά και μη ηλεκτρονικών οργάνων, πηγαίνουν εντελώς αλλού την φάση, παρότι στηρίζεται στην μπουντρουμίσια αισθητική. Post dungeon synth καλώς ήρθες στην παρέα μας, σε περιμέναμε καιρό. Συνεχίζουμε με τον ίδιο ρυθμό και την επόμενη Δευτέρα.
