Μετά τους αλλεπάλληλους Θαλάμους Επικοινωνίας, που φιλοξένησαν άτομα που η δουλεία τους γέμισε το προσωπικό μου αισθητήριο με ήχους και εικόνες όλον αυτόν τον καιρό, ήρθε η στιγμή να επιστρέψουμε στην Παρατήρηση και σε ένα βαθμό στην Αποτίμηση, μιας και η χρονιά βαίνει προς την ολοκλήρωση της. Άπειροι+1 δίσκοι μας περιμένουν εκεί έξω να τους ανακαλύψουμε και εμείς καθόμαστε ακούμε Ghost εδώ και 4 μήνες. Αυτό σημαίνει ότι απολαμβάνουμε να παραμένουμε ασφαλείς στην οικεία αγκαλιά της μετριότητας και αυτό θέλω να το εκλάβετε ως μια προσπάθεια αυτοκριτικής. Βέβαια με αυτούς τους δαίμονες της αδράνειας πολεμάμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια και ενίοτε θριαμβεύουμε, κυρίως όταν βρίσκουμε το minimum κέφι.
Το κέφι αυτό δεν θα μπορούσε να μην το πυροδοτήσει ένας δίσκος σαν το Delta Punk. Οι δικοί μας The Fantastic Terrors, κυκλοφορούν ένα από τα ωραιότερα εγχώρια punk’d / heavy rock’n’roll δισκάκια ever, με πολλές αναφορές στις blues καταβολές του Danzig, την punk δυναμική των The Hellacopters και τις γκαραζιέρικες γκρούβες των ‘60s θρύλων (Kinks, Sonics, Troggs και λοιπούς νυν μαθουσάλες). To περίεργο εδώ είναι στο ότι αρκετά από τα τραγούδια υπάρχουν καιρό, με τον δίσκο να δημιουργείται σταδιακά στο πέρασμα των ετών. Ενώ αυτό θα μπορούσε να μην είναι καλό και το αποτέλεσμα να χαρακτηρίζεται από ανομοιογένεια, μάλλον το πλάνο ήταν σαφές στο “τι ακριβώς κάνουμε στους T.F.T” και οι συνθέσεις δένουν μεταξύ τους τόσο πολύ, που νομίζεις ότι γράφτηκε one take στο studio σαν ένα εκτενές jam.
Μέσα στην χρονιά είχαμε τους αξιόλογους heavy metal δίσκους των Sumerlands και Sonja, που ενθουσίασαν πολύ περισσότερο από αντίστοιχες προσπάθειες “φτασμένων” group, ονόματα δεν λέμε, υπολείψεις δεν θίγουμε, στις μαλακίες των Sabaton και Blind Guardian αναφέρομαι. Ένα album που δεν έλαβε ιδιαίτερης προβολής, παρότι κυκλοφόρησε από την Metal Blade, είναι το Lights On των Sanhedrin. Πολλοί από εμάς τους γνωρίσαμε με το τρομερό The Poisoner και θεωρούσαμε πως φέτος θα ήταν μια χρονιά “απογείωσης”. Η Erica Stoltz διαθέτει περίεργη φωνή (ας την πούμε riot grrrl punk) και πιθανώς προσθέτουν αρκετές “ξένες” προς τον κλασικό ήχο επιρροές, στοιχεία που ίσως κάνουν τους χεβιμεταλλάδες να στραβώνουν. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς τον λόγο που οι Αμερικανοί δεν γκελάρουν. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι τραγούδια σαν το Hero’s End, το Death is a Door και το Code Blue δεν γράφονται κάθε μέρα στο heavy metal. Και το κυριότερο ενώ θυμίζουν πολλά, δεν θυμίζουν απολύτως τίποτα συγκεκριμένο.
Πέρσι είχαμε τους Morgul Blade, φέτος έχουμε τους Nite και το Voices of the Kronian Moon. Αυτό σημαίνει ότι όλο και περισσότεροι μεταλλάδες προσπαθούν να ρίξουν μαύρο στο παραδοσιακό χέβι μέταλ και δεν αναφέρομαι σε κάποια εκλογική διαδικασία. Με αυτή την προσέγγιση προκύπτουν κάποιοι αξιόλογοι heavy metal δίσκοι που είτε τα φωνητικά, είτε το drumming είτε και μόνο το image παραπέμπει στον extreme χώρο. Οι Nite διαθέτουν μια απόκοσμη φωνούλα που ακουμπά την πλάτη στο gothic αλλά θυμίζει και λίγο τον Lemmy στην “δυσκολία εκφοράς”. Με λίγα λόγια ο τραγουδιάρη (τυχαίνει να είναι και Έλληνας) ερμηνεύει σαν να σφίγγεται πάνω σε μια κατάμαυρη χέστρα ενός μακρινού πλανήτη. Τι εικόνες φτιάχνω πάλι ρε μλκες;;; Ξέρουν όμως να γράφουν ενδιαφέροντα τραγούδια, χωρίς να αλλάζουν 100 φορές τον ρυθμό, με εξαιρετικά lead στις κιθάρες και nwobhm ρυθμολογία. Οι Nite είναι μια ξεκάθαρα love or hate κατάσταση λόγω των φωνητικών, εάν δεν σας αρέσουν θα ρίξετε τουλάχιστον άπειρο γέλιο με το cringe video που θα βρείτε πιο πάνω.
Αν μπορείς κλείσε τα μάτια και μην δεις το παραπάνω βίντεο, πιθανότατα θα σου προκαλέσει πονοκέφαλο. Αν με εμπιστευτείς και καταφέρεις να ακούσεις μονάχα την μουσική του Oren Ambarchi, θα μαγευτείς ή θα αποκτήσεις έναν ακόμα πονοκέφαλο. Σε κάθε περίπτωση μην ρισκάρεις και δεις το βίντεο ακούγοντας την μουσική. Ο τυπάκος είναι από παλιά στο experimental κουρμπέτι, ξέρει ακριβώς τι κάνει και στην νέα συνεργασία all star που στήνει υπό τον τίτλο Shebang, κυκλοφορεί μια από τις πιο άρτιες δουλειές του. Κάπου διάβασα για αυτόν ότι προσπαθεί να ανανεώσει τον ήχο της κιθάρας μέσα από τις καινοτόμες προτάσεις του. Ο καθένας ό,τι δηλώσει είναι. Π.χ εγώ λέω ότι είμαι Επίτροπος. Από την jazz και τις εξπεριμενταλιές μέχρι το καθαρόαιμο prog rock και τα post ηχοτoπία (κράμπες από τα γέλια προκαλεί αυτή η περιγραφή), οι 4 συνθέσεις του album σε γεμίζουν με πολλά ερωτηματικά και άπειρη νέα πληροφορία για να επεξεργαστείς εάν έχεις την υπομονή που απαιτεί το άκουσμα. Εγώ έχω άπειρη γενικά.
Ελπίζω να σας αρέσει το σαξοφωνάκι γιατί αυτή εδώ η πρόταση έχει μπόλικο από δαύτο. Ο Laurent Bardainne είναι σάξο-γλεντζές και έχει την μπάντα του, που την ονομάζει Tigre d'Eau Douce, που στα ελληνέζικα μεταφράζεται σε Τίγρη του Γλυκού Νερού. Οπότε μην περιμένεις να ακούσεις κάτι κοντά σε John Zorn. Εδώ μιλάμε για μελωδικά πράγματα, τακτοποιημένα, απολύτως θετικά, ηλιόλουστα. Καθόλου τυχαία ο δίσκος δεν τιτλοφορείται Hymne au Soleil (Ύμνος στον Ήλιο). Και όπου βλέπεις “θετικά” να είσαι σίγουρος, γλυκό μου κωλόγιδο, πως αναφέρομαι σε afro beat και soul. Ο Γάλλος άλλωστε καθόλου τυχαίος δεν είναι. Οι συνεργασίες με Pharrell Williams, Cassius, Tony Allen καταμαρτυρούν πως έχει το εκτόπισμα να κάνει πραγματάκια. Δίσκος που τον βάζεις να γυρίζει και σε υποχρεώνει να ξεχαστείς. Βάλσαμο.
Κλείνω το σημερινό άρθρο με έναν δίσκο που ακούω εδώ και πάρα πολλούς μήνες. Εσείς δεν μπορείτε να το κάνετε μέχρι να πάει 4 Νοεμβρίου. Τα παιδιά από τους Mammock για να με ευχαριστήσουν για το σπαμ που έκανα στο ντεμπούτο Itch, επειδή τον θεωρώ έναν από τους καλύτερους rock δίσκους ever, με έδωσαν το Rust να το ακούσω με το που βγήκε από τον φούρνο. Παρότι έχω μια σταθερή σχέση μαζί του εδώ και πάρα πολύ καιρό ακόμα προσπαθώ να το γνωρίσω και αυτό λέει πολλά. Αν ακούς μουσική για να περνάς ευχάριστα τον χρόνο σου και να “γλεντάς”, φίλε μου θα ήθελα να σε ενημερώσω ότι εδώ γλέντι θα πάρεις με το σταγονόμετρο. Εδώ έχει πολύ πόνο και το πράγμα απαιτεί κυνήγι για να το αισθανθείς. Όλα είναι παιγμένα στην τσίτα και στην πένα και οι μουσικοί και οργώνουν και θερίζουν και σπέρνουν αλλά φαντάσου τα όλα αυτά ανακατωμένα και χωρίς κάποιον αλγοριθμικό κανόνα να τα συσχετίζει. Ελεύθερη μουσική, με όλες τις επιρροές να έχουν τον ρόλο τους στο αποτέλεσμα. Ίσως και να ακούγεται σαν αχταρμάς σε κάποιους που νιώθουν ασφάλεια στο κουπλέ-ρεφραίν-κουπλέ-σολο κιθάρας-κουπλέ-ρεφραίν. Δεν τους αδικώ ούτε τους κρίνω. Αλλά αν θες κάτι παραπάνω/παρακάτω από αυτό, εδώ είσαι.
