Προσπαθώ τις τελευταίες μέρες να καταλάβω ποιο ακριβώς είναι το αποτύπωμα του 2022 σε μουσικό επίπεδο. Έβαλα και στην συνάρτηση τις προηγούμενες δύο χρονιές που ήταν μια ιδιάζουσα κατάσταση. Αντί να βγάλω κάποιο συμπέρασμα, περισσότερα ερωτήματα γεννήθηκαν, που θα χαιρόμουν να συζητήσω με τους ψηφιακούς μου φίλους. Πού οδεύει αυτός ο περίεργος κόσμος, προς ποια ακριβώς κατεύθυνση και με ποια πυξίδα αξιών; Η μουσική ακολουθεί ή προηγείται αυτής της πορείας; Καμιά άκρη δεν βρήκα γιατί από ό,τι φαίνεται, η μουσική είναι ένα από τα απολύτως τελευταία πράγματα που απασχολούν τον δυτικό κόσμο, προέχει το πως θα πληρώσουμε το ρεύμα, πώς θα στεγάσουμε τις οικογένειες μας, το πώς θα αποφύγουμε την καθημερινή ταλαιπωρία της διαχείρισης της ύπαρξης μας στο αστικό περιβάλλον. Απορώ ακόμα γιατί δεν παίρνουμε τα βουνά. Ούτε αυτά δεν μας θέλουν, κακά τα ψέματα. Υπέροχες σκέψεις για να ξεκινήσει η Δευτέρα σας και απλά σας δίνω μια εικόνα της ψυχοσύνθεσης ενός Παρατηρητηρίου που θα απομακρυνθεί από τις φιλόξενες ακτές του μέταλ και θα πλεύσει προς διαφορετικές κατευθύνσεις.
Η πλειοψηφία θα εγκαταλείψει γρήγορα και καλά θα κάνει, άλλωστε ο χρόνος είναι πολύτιμος. Όμως όσοι από εσάς παραμείνουν στην άρκτο της Σωτηρίας θα ανταμειφθούν. Αυτή την φορά θα εφαρμόσω ένα νέο πιο compact format παρουσίασης όπου σε σχετικά μικρό χώρο, θα μοιραστώ μαζί σας όσο περισσότερες περιπτωσούλες μπορώ να χωρέσω, για να μην σας σπαταλάω τον χρόνο σας. Ας ξεκινήσουμε. Ο τίτλος του κομματιού που θα βρείτε λίγο πιο πάνω, το περιγράφει τέλεια. Η κολεκτίβα των Sault δεν χαμπαριάζει από χρόνους. 6 κυκλοφορίες σε 3 χρόνια και μάλιστα σε πολύ καλό επίπεδο όλες τους. Το φετινό "Air" έχει κερδίσει την καρδιά μου, ως πιο πομπώδες (πολλά ορχηστρικά και gospel μέρη) και ατμοσφαιρικό.
Βουτιά στο underground του πειραματικού χώρου, δεν βρήκα ούτε μισό βιντεάκι να μοιραστώ μαζί σας, οπότε σας παραθέτω την bandcamp σελίδα του Ιρλανδού Aonghus McEvoy, που εκθέτει προς ακρόαση τον κιθαριστικό δίσκο Under & Cracked. Εκτός του improvisation/free jazz στυλ που υιοθετεί, ο φιλαράκος έχει προσθέσει και μπόλικη post rock σαλτσούλα, για να γλιστράει.
Φοβερή post σαλτσούλα φτιάχνει και η Rachika Nayar, η οποία εδρεύει στο Μπρούκλιν και κινείται σε πιο ηλεκτρονικά ambient πράγματα, που περιλαμβάνουν και κιθαριστικό ηλεκτρισμό. Φωνητικά δεν θα βρείτε, όμως η τύπισσα καταφέρνει και δημιουργεί μελοδραματικές συνθέσεις που συνεχώς μεταβάλλουν τον ήχο χωρίς να επηρεάζουν το χρώμα της μουσικής. Δίσκος έκπληξη το Heaven Come Crashing, ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι δεν θα με πιάσει, τελικά ήταν από τα πιο ωραία πράγματα της χρονιάς στο είδος του.
Η Kee Avil είναι ένα από τα πιο φρέσκα πράγματα εκεί έξω, ο φετινός πρώτος δίσκος της με τίτλο Crease έχει κάνει αρκετό θόρυβο στις ψαγμεντέν πιάτσες. Σπασμένα beats, μια ψυχωτική φωνούλα και minimal κιθαριστικές πινελιές, σε ένα one-woman show που θυμίζει trip hop αλλά εγώ θα το έλεγα αγνή σύγχρονη avant pop.
Παραμένουμε στην pop από άτομα που δεν μπορούν να γράψουν pop. Οι Mars Volta κυκλοφορούν τον δέκατο δίσκο τους, επιτέλους είναι ομώνυμος τους και προς έκπληξη όλων, είναι μια pop μετεξέλιξη του ήχου τους. Και επειδή πάντα ήξεραν να γράφουν ωραίες μελωδίες (από το πουθενά) καταφέρνουν όχι μόνο να μην ρεζιλευτούν αλλά να δημιουργήσουν έναν ενδιαφέρον δίσκο latin (???) pop. Εντάξει παραμένει φουλ prog, μην αγχώνεστε.
Παραμένουμε στον ίδιο χώρο, του “ό,τι να 'ναι” rock και το σκληραίνουμε λίγο, με τους Return to Earth, οι οποίοι ας καθορίζονται από μπάντες, όπως οι Voivod, NIN, Tomahawk (μια από τις μπάντες του Mike Patton) και The Dillinger Escape Plan. Αυτό σημαίνει ότι το νέο τους εκπληκτικό album, που τιτλοφορείται Oblivion δεν είναι μια γραμμική κατάσταση, ο ήχος κινείται συνεχώς σε διαφορετικά πεδία και εσύ, ο κακομοίρης αναγνώστης, επιβάλλεται να προσφέρεις όλη την προσοχή σου για να ανταμειφθείς.
Το Natural Brown Prom Queen των Sudan Archives έλαβε εννιαράκι στο Pitchfork που σχεδόν αυτόματα σημαίνει ότι θα ήταν μια ακόμη μετριάτζα. Όμως αυτό όχι μόνο δεν συμβαίνει αλλά ο δίσκος σπέρνει (για να δώσουμε μια μέταλ χροιά) σε κάθε βήμα του, η r&b που θέλουμε και μας αξίζει, με τρελούς (αφρικάνικους) ρυθμούς, με soul φωνητικά απλωμένα σε κάθε γωνία του album, μια Brittney Parks να έχει ξεκάθαρο όραμα για το τι θέλει να φτιάξει και οι συνεργάτες της να δίνουν πόνο στα όργανα/κονσόλες τους (ειδικά η δουλειά στα κρουστά είναι εργόχειρο). Ισότιμο αν όχι καλύτερο από το Athena του 2019. Σηκώθηκα και χειροκρότησα.
Ο συνδυασμός της post punk και του κλασικού heavy metal έχει ξανασυμβεί. Με πολύ καλά αποτελέσματα. Κατά γενική ομολογία η μπάντα που εκπροσωπεί τον ήχο είναι οι Unto Others (πρώην Idle Hands), όμως πλέον οι Sonja μπαίνουν γερά στο παιχνίδι του μπασταρδέματος αυτού. Η Melissa Moore, κιθαρίστρια και φωνή του group, μετά την εκδίωξη της από τους Absu, επειδή έκανε αλλαγή φύλου (δεν τρολάρω, το έχει καταγγείλει η ίδια πολλές φορές), κυκλοφορεί το Loud Arriver και βάζει γερή υποψηφιότητα για μια από τις καλύτερες metal κυκλοφορίες της χρονιάς.
Η Kendra Morris μας πάει ταξίδι στην Motown και το νέο album της, με τίτλο 9 Lives είναι τόσο πειστικό που ξανακοιτάς καλά καλά το ημερολόγιο για να σιγουρευτείς ότι δεν έχει γίνει κάποια γερή μαλακία και πρέπει να ξαναπεράσεις Χούντα. Εντάξει μετά θα έχει Πασόκ, μην το κάνεις θέμα. Σχεδόν 10 χρόνια πέρασαν για να κυκλοφορήσει full length η Kendra και το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό. Soul, R&B, funk και η φωνάρα της αρκούν για να υποκλιθείς σε ένα ταλέντο που συνεργάστηκε με 9th Wonder, MF Doom, Czarface, Ghostface Killah. Δεν το λες και λίγο.
Κλείνουμε αυτό το πολύ ενδιαφέρον Παρατηρητήριο με μια ακόμα βιντατζιά, που θυμίζει βρετανικό psych rock των ‘60s, αν και εγώ ακούω αρκετό folk (φλάουτο γαρ) και pop εκεί μέσα. Το Wilds των The Soundcarriers από το κατακόκκινο Νότηγγχαμ είναι ένας καλογραμμένος δίσκος του 2022, που ενώ το στυλ του ανήκει σε μια μακρινή δεκαετία, τα τραγουδάκια που περιλαμβάνει ακούγονται σαν καινούργια. Και σε αυτό ευθύνεται η παραγωγάρα που έκανε η ίδια η μπάντα αλλά και οι σεμιναριακές ενορχηστρώσεις. Η indie έκπληξη της χρονιάς για μένα. Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα.
