Προφανώς και μας πέρασε από το μυαλό να κάνουμε ένα επετειακό Παρατηρητήριο με τραγούδια που εκφράζουν την αγάπη τους στους βασιλιάδες αυτού του κόσμου και σκεφτήκαμε πολύ όμορφες επιλογές που ενώ φαινομενικά θα ήταν απόλυτα ταιριαστές με την δική μας κοσμοθεωρία ίσως έρχονταν σε πλήρη αντιδιαστολή με την ευαισθησία πολλών καλλιτεχνών που αγαπάτε, οι οποίοι εξέφρασαν την θλίψη τους για τον θάνατο της βασίλισσας Ελισάβετ. Το "God Save the Queen" (από Sex Pistols ή Motorhead) είχε την τιμητική του προφανώς, γεγονός που έφερε στην δεύτερη θέση των spam του μήνα, μετά από πολλά χρόνια το "Wake Me When September Ends". Θα ρεφάρεις του χρόνου, μην χαλιέσαι. Επίσης βαρεθήκαμε γρήγορα από όλη αυτή την βρετανική φλυαρία για τα σύμβολα τους και το πόσο τα αγαπάνε, τους προτιμούμε φλεγματικούς, όταν τους πιάνουν τα εθνικιστικά και τα μεγαλεία για την γμμν μπριτις εμπάιαρ τους, γίνονται λίγο κουραστικοί. Είναι όπως μιλάμε εμείς για την αρχαία Ελλάδα, ένα πράγμα. Boring που λένε και στο χωριό σας. Ζμπούτσα μας που λένε και στο χωριό μου. Δεν θα ξανακάνουμε cool τους βασιλικούς, επειδή εσείς είστε ζαβά. Πάμε στην δουλειά μας.
Δεν μπορώ να πω ότι είχα κάποια έντονη επιθυμία να ακούσω thrash metal αυτή την περίοδο αλλά προέκυψε το νέο άλμπουμ των Megadeth. Οπότε το άκουσα σχολαστικά για να μπει τικ και στο κουτάκι, όπως έχει συμβεί με κάθε κυκλοφορία τους. Κάποιες καλές ιδέες και η πολύ δυνατή παραγωγή δεν το έσωσαν τελικά αφού μάλλον το Dystopia ήταν αρκετά καλύτερο. Όμως ακριβώς τις ίδιες μέρες άκουσα τον δεύτερο δίσκο των δικών μας Amken, που έχει τον τίτλο Passive Aggression και σκοτώνει. Κάπου ανάμεσα σε Αμερική και Γερμανία, οι οκτώ συνθέσεις τους έχουν έναν μανιακό ρυθμό και ταυτόχρονα διατηρούνται σφιχτές. Αυτό που πρόσεξαν τα παλικαράκια είναι να έχουν μεν παιξίματα και λεπτομέρειες αλλά όχι 100 αλλαγές σε κάθε κομμάτι. Εάν ακούγονταν και λίγο πιο καθαρά τα φωνητικά (έχουν λίγο παραπάνω death metal αισθητική ας το πω κομψά) θα μίλαγα για αποκάλυψη. Το αφήνω για το επόμενο album. Στα συν και το τρομερό βίντεο κλιπ με τον Ερρίκο Λίτση καθώς και η εξωφυλλάρα του Adam Burke.
Τρελό ντεμπουτάκι ετοίμασαν οι Koya, που βρίσκεται στον χώρο του alternative metal με σωστά φωνητικά και καλή παραγωγή, θυμίζοντας καλές εποχές late ‘00s όπου η συζήτηση για το τι ήταν metal και τι όχι δεν αφορούσε απολύτως κανέναν. Αυτό που μου έκανε εντύπωση στην ομώνυμη δουλειά των Koya ήταν το songwriting που είχε ξεκάθαρο στόχο την αμεσότητα και οι τύποι πέτυχαν διάνα αυτό που ήθελαν, κάθε κομμάτι σε πιάνει με την πρώτη ακρόαση. Και θα μου πει κάποιος, ρε μλκ Επίτροπε, ποιος ασχολείται πλέον με αυτή την φάση των groovy κλώνων των Tool. Και σας απαντώ ότι ασχολούμαι εγώ γιατί ο δίσκος δεν είναι απλά καλός, ο δίσκος σκίζει μάγκες. Το μόνο λάθος που έχει συμβεί εδώ είναι ότι η χρονολογία λέει 2022 και όχι 2002. Όμως εμένα αυτό δεν με απασχολεί καθόλου. Θα χαιρόμουν να δω την μπάντα από κοντά ώστε να διαπιστωθεί το αν μπορεί να αποδώσει το ίδιο καλά και χωρίς την ασφάλεια του studio. Οι αντίστοιχες, μεγάλες μπάντες εκείνης της περιόδου σε αυτό έπασχαν, κυρίως λόγω της overproduced φύσης τους.
Τον Βαγγέλη Κριθάρη ίσως δεν τον γνωρίζετε. Εγώ δεν τον γνώριζα σίγουρα, πέρα από ένα-δύο βιντεάκια στο youtube που διασκεύαζε Tool και Rush και ας μην το κρύψουμε, έχει πλάκα να τα βλέπεις στην τουαλέτα, μετά από μια κοπιαστική μέρα. Με λίγο ψάξιμο βρήκα ότι είναι ο κιθαρίστας του σχήματος Εκείνος και Εκείνος (σίγουρα ο άνθρωπος έχει κάνει και άλλα πράγματα, αυτό είναι ας πούμε το πιο πρόσφατο) και φέτος κυκλοφορεί το πρώτο του solo album. Και εδώ έρχομαι εγώ, όπου και το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον για instrumental (όχι αποκλειστικά κιθαριστικό δίσκο) αφού ο αρχηγούλης δεν μας ταλαιπωρεί με κιθαριστικές φλυαρίες αλλά φτιάχνει κανονικές συνθέσεις, με αρχή-μέση-τέλος βασιζόμενος στις prog επιρροές του. To Space, Unicorns & Nuclear Weapons δεν ανακαλύπτει ξανά απολύτως κανένα είδος, με τις μεγαλύτερες συνθέσεις να περιλαμβάνουν εκτενή ατμοσφαιρικά μέρη που ευτυχώς αναπτύσσονται ομαλά γιατί ο συνθέτης πρέπει να κοιμάται με δίσκους Pink Floyd στο προσκεφάλι του. Και επειδή (πιθανολογώ ότι) έχει ακούσει και μπόλικο σύγχρονο prog rock/metal προσπαθεί να το συνδυάσει με μοντέρνους, ηλεκτρονικούς ήχους. Και αυτό που φτιάχνει είναι σίγουρα πιο ενδιαφέρον από το απαράδεκτο τελευταίο Pink Floyd album, άρα υπάρχει ένας πολύ καλός λόγος να το ακούσετε. Λίγο πιο επαγγελματική ηχογράφηση και συνολική παραγωγή, μίξη, mastering κτλ κτλ θα βοηθούσε το τελικό αποτέλεσμα αλλά και έτσι όπως είναι περνάει άνετα το μήνυμα του στουντιακού ξεκαβλώματος (πονηρό κλείσιμο μάτι).
Η κοφτερή boom bap του Vertigo από τον Βόλο είναι ακριβώς αυτό που θέλουμε από το underground hip hop τα τελευταία χρόνια και για κάποιο λόγο δεν το βρίσκουμε εύκολα. Οι ρίμες του album είναι όλα τα λεφτά εδώ, Ο Κόσμος Ανάποδα δεν κάνει εκπτώσεις και δεν χαϊδεύει κανένα αυτάκι, έχει καταγγελτικό χαρακτήρα αλλά και μπόλικη αυτοκριτική. Σίγουρα τα beats είναι αρκετά τυπικά και αυτό ως πρώτη προσπάθεια δικαιολογείται σε μεγάλο βαθμό, όμως οι 5 συνθέσεις (συν ένα intro και ένα outro) αρκούν για να αντιληφθείς ότι ο τύπος ξέρει να γράφει και να εκφράζει (ειδικά στην Πολιτισμένη Βαγδάτη, το flow είναι στακάτο και γρήγορο, όπως πρέπει δλδ) τις συμπαντικές αλήθειες της εποχής και της περιοχής που έτυχε να διαμένει. Ο δίσκος έχει γραφτεί στην μνήμη του 26χρονου Βασίλειου Μάγγου, που πέθανε (χωρίς να διαπιστωθούν μέχρι σήμερα οι λόγοι) ένα μήνα μετά τις καταγγελίες για βιαιοπραγία από αστυνομικούς και ΜΑΤ κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της μεγάλης διαμαρτυρίας κατά της καύσης σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ – Lafarge.
Κλείνουμε αυτό το πολύ όμορφο Παρατηρητήριο, με 2 προτάσεις που ήρθαν στο προσωπικό μου ψηφιακό γραμματοκιβώτιο από φίλους που με προμηθεύουν συχνά πυκνά με πολύ ωραίους δίσκους. Οι Sparn Dame κυκλοφορούν το Bitter Cherry και το φιλοπρόοδο alternative rock τους ακούγεται φρέσκο παρότι στηρίζεται σε παλιά κόλπα. Αυτό οφείλεται κυρίως στον ήχο κιθάρας/μπάσου που έχει μια περίεργη ημιακουστική άποψη, δεν παραπέμπει σε Muse δηλαδή όπως το 99% των συγκροτημάτων που θέλουν να παίξουν σε αυτό το γήπεδο. Και ακριβώς αυτή η indie αντίληψη βοηθά τους Sparn Dame να μην συνταχθούν στο boomer prog ή όπως μου αρέσει να το αποκαλώ “inside out prog”.
Και σε αυτό σίγουρα δεν θα περιληφθεί η έτερη προτασούλα, το Closure των Limbo God. O Γιώργος Μπαλτάς, ένας από τους ελάχιστους drummer που διαθέτει η Θεσσαλονίκη (δεν ξέρω απλά εικάζω γιατί παίζει σχεδόν παντού), συνδυάζει ηλεκτρικό μπουζούκι (???), τρελό drumming και ψηλά φωνητικά σε μια εντελώς απόκοσμη πρόταση που σίγουρα στην αρχή θα σας ξενίσει, όποιος ψάξει καλά θα σηκώσει φρύδι. Και οι δύο προτάσεις αυτές, μου άφησαν μια παρόμοια γεύση, με την μια να είναι πιο πειραματική και την άλλη να είναι πιο εύπεπτη. Σας αφήνω ελεύθερους να τις ανακαλύψετε. Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα με πράγματα που μάζεψα από έξω και τα φέρνω μέσα για εσάς.
