Όπως έχετε καταλάβει, πολλά πράγματα γύρω από την Επιτροπή είναι σημειολογικά και δεν γίνονται τυχαία. Το ότι θα κάναμε Θάλαμο Επικοινωνίας με τους Church of the Sea, ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενο από την στιγμή που έβγαλαν ένα τόσο καλό album. Όμως το γεγονός ότι αυτό προκύπτει Μεγάλη Δευτέρα, είναι κομμάτι της σημειολογίας. Η μουσική τους είναι κατανυκτική και θεωρώ πως ταιριάζει με την εβδομάδα αυτή και όσους αντιλαμβάνονται την υπερβατική αίσθηση που έχουν αυτές οι μέρες της Άνοιξης (άσχετα από θρησκείες κτλ). Για τα credits του κειμένου, απλά αναφέρουμε ότι συνομιλήσαμε με τον Alex που παίζει synths και κατασκευάζει samples, όμως θεωρούμε ότι ουσιαστικά επικοινωνήσαμε σε έναν βαθμό και με τους τρεις μουσικούς. Πάμε να δούμε.
Σας καλωσορίζω στον Θάλαμο Επικοινωνίας και αφού κάνω γρήγορα skip τον θαυμασμό μου για τον πρώτο σας δίσκο, όχι εγώ, κάτι φίλοι μου από το χωριό θα ήθελαν να πληροφορηθούν ποιο είναι το μοντέλο που ποζάρει πλάτη στο εξώφυλλο του δίσκου. Ευχαριστούμε πολύ για την φιλοξενία, και για τα καλά λόγια, που θα έλεγες αν δεν έκανες skip. Σε ότι αφορά το εξώφυλλο, το πιο σημαντικό είναι ποια ΔΕΝ είναι στην φωτογραφία. ΔΕΝ είναι λοιπόν η τραγουδίστρια μας η Ειρήνη. Επίσης δεν είμαι ούτε εγώ ή ο Βαγγέλης (κιθάρα). Για περισσότερες λεπτομέρειες ο κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να μιλήσει στην φωτογράφο, Δανάη Σίμου, που έκανε το υπέροχο “κλικ”.
Α, κατάλαβα. Πάλι τον κακομοίρη τον drummer βάλατε να κάνει την δύσκολη δουλειά. Το δοκιμάσαμε και αυτό, όμως δεν μας άρεσε το αποτέλεσμα, γι’ αυτό και έχουμε drum machine, εξού και τα samples στην περιγραφή εργασίας που θα βρεις στα credits του album.
Τελικά οι drummers ούτε για το drumming χρειάζονται πλέον, ούτε για τις φωτογραφίσεις. Καλά τα λέμε εδώ και χρόνια, ότι θα καταλήξουν μαζί με τον γανωτή, τον τσαγκάρη και τον παγοπώλη, στα επαγγέλματα που χάθηκαν στον χρόνο. Εσείς δεν θέλατε δηλαδή να έχετε ένα πιο οργανικό ήχο, θέλατε να το πάτε στο πιο ηλεκτρονικό, ώστε να διαφοροποιηθείτε από τον κλασικό doom ήχο ή απλά ήταν απόφαση logistics; Είχαμε συγκεκριμένη άποψη για τον ήχο, τα samples, και τον ήχο της μπάντας γενικότερα. Θέλαμε έναν όγκο που δεν βγαίνει (μόνο) από φυσικά όργανα. Οπότε τα samples & machines ήταν επιλογή. Βέβαια η ευκολία στα logistics και το λιγότερο κουβάλημα είναι ένα ευχάριστο συνεπακόλουθο.
Ε ναι, που να κουβαλάς τόσα τσουμπλέκια, δίκιο έχετε. Πάμε λίγο στον τίτλο του δίσκου. Odalisque, ολογράφως ΟΝΤΑΛΙΣΚΟΥΕ ή στα γαλλικά ΟΝΤΑΛΙΣΚ. Σε συνδυασμό με το εξώφυλλο, νόμιζα ξέρω’ γω ότι πουλάτε κάποιο άρωμα. Από που προέκυψε αυτή η ονομασία και σε τι αναφέρεται; Η αλήθεια είναι σαν σχήμα κοιτάμε πέρα από τα προφανή, βαρετά endorsement που κυνηγάνε άλλες μπάντες (κιθάρες, πετάλια κλπ) και πάμε να χτυπήσουμε premium προϊόντα (αρώματα, είδη ένδυσης, sport cars κλπ). Σε ό,τι αφορά τον τίτλο του δίσκου, είναι μια αλληγορία ανάμεσα στον ερωτισμό και τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες και λάθος επιλογές. Πως αν μπορούσαμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, θα επαναλαμβάναμε ακριβώς τα ίδια λάθη. That sort of thing.
Το πάτησα στον παγκόσμιο ιστό γκουγκλ-μετάφραση και μου έβγαλε πως σημαίνει "δούλα" από το "οδαλίσκη" και πλέον μπορώ να το παίζω “μΠαΜπΙνΙώΤης” όταν θα λέω στον κολλητό "πήγαινε ρε μλκ πάρε μόνος σου μπύρα από το ψυγείο, δεν είμαι η οδαλίσκη σου". Σας ευχαριστώ για αυτό. Πάμε λίγο στον ήχο σας, όπου βρίσκω απόλυτα ταιριαστά τα industrial στοιχεία, τα οποία δένουν όμορφα με τους αργούς ρυθμούς σας. Πώς εκφράζεστε μέσα από αυτές τις προσμίξεις; Οι βαριές κιθάρες μας, τα παραμορφωμένα beats και τα αιθέρια φωνητικά είναι ο χαρακτηριστικός ήχος της μπάντας από την πρώτη μέρα. Ο στόχος ήταν πάντα ο βαρύς, τραχύς ήχος μας να συνδυάζεται με μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα. Σίγουρα είναι ένας εξευγενισμένος τρόπος να πεις σε κάποιον “Άντε γα^^&%”. Νιώθω την μουσική μας να είναι σαν ένα βαριεστημένο υψωμένο μεσαίο δάκτυλο χεριού.
Το έκανα σκηνή από Big Lebowski και ήταν κάτι όμορφο. Το αποφεύγω και θα συνεχίσω να το κάνω μέχρι το τέλος, το να μιλήσω για τα φωνητικά. Θέλω να περιγράψουμε το πλαίσιο γύρω από το οποίο χτίζετε την μουσική σας. Οι φωνητικές μελωδίες μπαίνουν στο τέλος ή είναι ουσιαστικά ο σκελετός της κάθε σύνθεσης, γύρω από τον οποίο φορτώνετε πραγματάκια; Yeah, well, you know, that's just, like, your opinion man... Συνήθως, ο σκελετός είναι ένα riff, είτε αυτό προέρχεται από την κιθάρα είτε από τα πλήκτρα. Όλα τα στοιχεία όμως πρέπει να λειτουργούν αθροιστικά στην όλη ατμόσφαιρα που προσπαθεί να δημιουργήσει το τραγούδι. Πέρα από την παραμόρφωση, τα samples που κατασκευάζουμε, περιλαμβάνουν διάφορους ‘ανορθόδοξους’ ήχους, όπως σπασμένες χορδές πιάνου, ή δοξάρια πάνω σε πιατίνια. Οι στίχοι με την φωνητική μελωδία έρχονται στο τέλος και διαμορφώνουν καθοριστικά το κομμάτι, καθώς τα φωνητικά είναι κεντρικός πυλώνας.
Χμ…και θα στοιχημάτιζα ότι ξεκινάτε από τα φωνητικά. ΟΚ, δεν είναι ο πρώτος κουβάς που πάω, ούτε ο τελευταίος. Για να είμαι ειλικρινής απέναντι σας, όταν προσπαθώ να σας περιγράψω σε φίλους, που σας προτείνω τους λέω "Είναι σαν Universe217 αλλά με λιγότερο χεβιμεταλλού τραγουδίστρια και τα υπόλοιπα μέλη, όταν ήταν μικροί ακούγανε Massive Attack και Ufomammut ασούμε." Πόσο σε καλύπτει αυτή η περιγραφή; Αν οι φίλοι σου ξέρουν τους Ufomammut...τότε μάλλον έχεις πολύ ψαγμένους φίλους...τόσο που μάλλον δεν θα χρειάζεται να μας προτείνεις. Αλλά ναι…γενικά δεν είσαι και πολύ μακριά. Οι επιρροές μας καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα ακουσμάτων - καμία φορά και αντιφατικών. Από Massive Attack και Portishead, μέχρι Queens of the Stone Age και True Widow. Από brit-pop και shoegaze μέχρι τον εν γένει dark ήχο και την jazz. Βέβαια αν τις αποδομήσεις, όλα καταλήγουν στα blues, τους Beatles και τους Black Sabbath.
Ναι ειδικά αυτό που είπες με την jazz είναι Black Sabbath, ουσιαστικά. Συγνώμη, που σε διέκοψα. Ο λόγος, πίσω σε σένα. Κάνε δουλειά σου. Ο παραλληλισμός με τους Universe217 αν και ιδιαιτέρως τιμητικός, ίσως και να είναι λίγο υπερβολικός...αλλά σίγουρα είναι στα group που μας αρέσουν και οι Universe217.
Πάντως, να ξέρεις, ότι έχω και φασαίους φίλους και τα ξέρουν αυτά τα ουφαμαμμουθ. Βέβαια ίσως να μην ξέρουν βασικά πράγματα, όπως οι The Stooges ή The Who αλλά τι να κάνουμε, αγαπάμε τους φίλους μας με τα ελαττώματα τους. Μιας που είπα The Who, αν και η σκέψη μου οδηγείται από μια συνωνυμία, με τον Nick Townsend πώς και συνεργαστήκατε; Μεγάλο όνομα για μια νέα μπάντα, όπως και να το κάνουμε. Σχετικά με τους Townsends άλλοι προτιμούν τον Pete, άλλοι τον Devin, άλλοι τον Andros (!!!!). Εμείς όπως καταλαβαίνεις προτιμάμε τον Nick. Η επαφή έγινε μέσω του Αλέξη Μπόλπαση, που είναι και ο παραγωγός του δίσκου. Ο Alex, αφού έκανε τις μίξεις, μας είπε ότι ο δίσκος πρέπει να πάει για mastering στον Nick Townsend, ειδικά αν θέλουμε να το βγάλουμε σε βινύλιο, μιας και είναι ειδικότητα του. Όπως καταλαβαίνεις είμαστε χαρούμενοι για την ευκαιρία και την τιμή που είχαμε να συνεργαστούμε με ένα τόσο σημαντικό όνομα. Το σημαντικότερο είναι ότι είμαστε ενθουσιασμένοι με το τελικό αποτέλεσμα.
Ισχύει ότι το αποτέλεσμα είναι παραπάνω από ικανοποιητικό στην ψηφιακή εκδοχή του άλμπουμ. Όταν ακούσω κ το βινύλιο θα σου πω. Πήρε το μάτι μου ότι παίζετε και το πρώτο "μεγάλο" post covid live σας, παρέα με τους Mother of Millions και η ερώτηση είναι, πώς νιώθετε για αυτή την όμορφη σύναξη έντεχνων χεβιμεταλλαδων; Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ τις λέξεις 'έντεχνο' και “χεβιμεταλλάδες” να συνδυάζονται με θετικό πρόσημο, είτε αναφέρεσαι σε αυτούς που είναι πάνω στην σκηνή, είτε σε αυτούς που είναι κάτω.
Για μένα έντεχνοι χεβιμεταλλάδες είναι απλά αυτοί που προσθέτουν το αποσμητικό μασχάλης στην προσωπική τους υγιεινή, είναι τόσο απλά τα πράγματα, γιατί να τα κάνουμε δύσκολα; Το προσπερνάω χωρίς περαιτέρω σχόλιο και θα πω πως αν και δεν μας θεωρώ αμιγώς metal μπάντα, οι καταβολές στα μέλη υπάρχουν και όπως και να’ χει, τον όρο doom τον κουβαλάμε με περηφάνεια. Επίσης το metal κοινό έχει δείξει να μας αγαπάει, οπότε και εμείς προσπαθούμε να του το ανταποδίδουμε με κάθε ευκαιρία. Οι Mother of Millions βέβαια χαρακτηρίζονται σαν progressive metal γκρουπ, οπότε δεν ξέρω αν συγκαταλέγονται στον παραπάνω ορισμό, που εσύ έδωσες. Όπως και να έχει, πρόσφατα κυκλοφόρησαν μια διασκευή των Florence and the Machine, άρα και αυτοί μια χαρά τα έχουν μπερδέψει. Τέλοσπάντων, Gagarin, Παρασκευή και 13, ελπίζουμε όλα να πάνε καλά και να γίνει χαμός.
Είμαι σίγουρος ότι θα γίνει χαμός. Όσο χαμός γίνεται σε live που το 90% των θαμώνων, φοράνε γυαλιά μυωπίας, προφανώς. Κλείνω από μεριάς μου, αυτή την υπέροχη συνομιλία και σε ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτή την πρώτη γνωριμία. Αφού επαναλάβω ότι ο δίσκος σας είναι ένα από τα ντεμπούτα της χρονιάς (και δεν έχουμε φτάσει καν στην μέση αυτής), θα ήθελα να πω ότι κατάφερα να μην μιλήσουμε για τα φωνητικά. Εντάξει είναι μαγευτικά μπλά μπλά μπλά μπλά, δεν υπάρχει κάτι να σχολιάσω, όποιος έχει αυτιά, ακούει. Εμείς θα κλείσουμε την Επικοινωνία με ένα ευχαριστώ για την κουβέντα, για τα καλά σου λόγια και για τα μυστικά της προσωπικής υγιεινής των χεβιμεταλλαδων. (Ακολουθεί αναίσχυντη αυτοπροβολή:) Ναι, η Ειρήνη έχει φωνάρα. This is our Church, and she is our Priestess.
