Κανονικά το σημερινό Παρατηρητήριο θα έπρεπε να κάνει αφιέρωμα στις τελευταίες hot latin grindcore μπάντες, εάν είχαμε επηρεαστεί έστω και στο ελάχιστο από την επιτυχία της συναυλίας του Maluma στην Αθήνα. Αυτό δεν συνέβη, δυστυχώς, γιατί από latin έχουμε μείνει στο Despacito, το οποίο μας γέμισε reggaeton για 20 ζωές. Φτάνει. Χαιρόμαστε όμως την χαρά σας και από ό,τι είδαμε στις φωτογραφίες που προέκυψαν, πολλοί και πολλές από εσάς βγήκατε από τα ρούχα σας, ίσως και δικαιολογημένα. Το ψωμί θα φτάσει ένα ευρώ η φρατζόλα, είναι απόλυτα λογική η αγανάκτηση.
Και εάν η συλλογή των σουτιέν του Maluma μετά το αθηναϊκό live πλέον είναι σημαντικά μεγαλύτερη, να θυμίσουμε σε όλους τους ενδιαφερόμενους για συναυλιακό striptease, πως σε λίγους μήνες μας επισκέπτονται οι Manowar, οπότε θα είναι μια καλή ευκαιρία να γεμίσουμε το stage με σουτιέν, γούνινα σώβρακα, πλαστικά σπαθιά και ό,τι άλλο επιθυμείτε να τους ρίξετε. Ας επιστρέψουμε στην δουλειά μας. Το σημερινό Παρατηρητήριο θα ασχοληθεί με αυτό που κάνει καλύτερα από πολλούς, με την ενδελεχή παρατήρηση των θεμάτων της μουσικής. Αυτή την φορά εντοπίσαμε εγχώριες metal κυκλοφορίες που καλό θα ήταν να εντοπίσετε και εσείς, για την προσωπική σας ευδαιμονία. Μέταλ που αφορά τους πάντες, ακόμα και αυτούς που δεν ακούν μέταλ για άγνωστους λόγους. Επειδή κριντζάρουν το πιθανότερο. Ας ξεκινήσουμε.
Tρομερή ιδέα των Redreigner να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους (και ομώνυμο) EP ανήμερα των Χριστουγέννων του 2021. Όσο εμείς τρώγαμε και πίναμε, αυτοί έκαναν πρόμο που λογικά το κοίταγαν μόνοι τους, αφού ως γνωστό η χειρότερη στιγμή να κυκλοφορήσεις νέο δίσκο είναι η τελευταία εβδομάδα της χρονιάς. Ελπίζω να τους γίνει μάθημα. Ευτυχώς τους πήραμε χαμπάρι και καλά κάναμε γιατί παίζουν death metal the Carcass way (μετά το Heartwork) και αυτό είναι κάτι σχετικά σπάνιο στην περιοχή μας. Και τα τέσσερα τραγούδια είναι άξια λόγου, με τις ταχύτητες να εναλλάσσονται και τις μελωδίες να ξεπετάγονται από το πουθενά. Η φωνούλα είναι λιγότερο τσιριχτή από τον Walker, λίγο θολή ως προς τον δυναμισμό που απαιτείται, χρειάζεται λίγο δουλίτσα εκεί. Γούσταρα πολύ και το obscure κόκκινο/άσπρο εξώφυλλο. Περιμένουμε πολλά, εύχομαι να πάρουμε περισσότερα.
Συνεχίζουμε στην ακραία έκφανση του metal, με ένα album που με έχει συναρπάσει όσο ελάχιστα. Πιθανότατα θα το βρούμε ψηλά, πολύ ψηλά στις λίστες μου, στο τέλος του 2022. Οι Tar Blossom παίζουν βουνίσιο, ατμοσφαιρικό black metal, με τρόπο που μπορεί να συνδεθούν και οι άνθρωποι που δεν ακούνε black metal. Δηλαδή δουλεύουν διπλοβελονιά την ατμόσφαιρα, ενώ ταυτόχρονα το musicianship είναι ακραία καλό. Ελάχιστα λεπτά θα χρειαστούν, λίγο μπάσο, λίγο drumming, λίγο πλήκτρα να τσεκάρεις θα ερωτευτείς το Of Mountains and Suns. Τεράστια αποκάλυψη είναι οι Θεσσαλονικείς και όσο χαζεύω το υπέροχο εξώφυλλο, σκέφτομαι ότι ίσως ήρθε η στιγμή να αποκτήσουμε και εμείς τους δικούς μας Panopticon, τους δικούς μας Falls of Raouros κ.ο.κ. Αυτό που επιθυμώ και αναμένω πλέον, είναι μια φυσική κόπια του δίσκου, που κρίνοντας από το περιεχόμενο, δεν θα αργήσει. Εάν ήμουν στην θέση των δισκογραφικών, θα σφαζόμουν
Συνεχίζουμε το ταξίδι μας, πίσω στο κλεινόν άστυ. Το sludge των Akron στο Urban Droout μπορεί να μην είναι των άκρων (αχαχουχεν), όμως φλώρικο δεν το λες. Με ροπή στο doom παρά στο swamp, ο ήχος είναι αρκετά σφιχτός για το είδος. Με τα ultra-delayed Anselmo φωνητικά σε πρώτο πλάνο, θα μπορούσα να τους πούμε μια πιο drone εκδοχή των Down. Σοβαρή εντύπωση μου έκαναν οι στίχοι, που πέρα από την παράθεση μαστουριώρικων εμπειριών (Kill the day before it starts), προσθέτουν και λίγο μεσαίωνα (Hungman) στην φασούλα τους. Κρατάμε το γεγονός πως τα παλικάρια δεν μας ζαλίζουν τον έρωτα με stoner, χιλιοπαιγμένες γκρούβες και το ότι ξέρουν να χειρίζονται σωστά τον χρόνο. Το εννιάλεπτο Numbers το αποδεικνύει αυτό το τελευταίο. Ξεκινήστε από εκεί, θα τα βρείτε όλα τα παραπάνω. Βέβαια θα δυσκολευτείτε να βρείτε άλλες πληροφορίες για την μπάντα. Όσο και αν έψαξα, δεν εντόπισα ούτε fb, ούτε insta, ούτε τικ τοκ. Είπαμε underground ρε μάγκες, όμως εσείς το γαμήσατε.
Είναι αστείο να λες ότι δεν ακούς νέες μπάντες που παίζουν παραδοσιακό μέταλ, διότι αυτές αντιγράφουν τις κλασικές. Η μουσική είναι ένα ατελείωτο (συνειδητό και ασυνείδητο) κλέψιμο, όπου η αναζήτηση της μαγικής φόρμουλας της επιτυχίας, δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την ανακάλυψη αλλά με την σύνθεση. Αλλιώς οι μουσικοί δεν θα λέγονταν μουσικοί αλλά εφευρέτες. Οι Steelwitch δεν έχουν εφεύρει απολύτως τίποτα στο δεύτερο full length τους, με τίτλο The Witch is Back. Όμως μάγκες μου, ο Παπαγιαννάκης είναι ένας τραγουδιάρης που μπορεί να πει Ντίκινσον, Ριππερ και Κίσκε με την ίδια ευκολία. Εγώ αυτό το λέω: εργαλείο. Και δεν έχει σχέση με τους Tool. Ο Ungod που τα παίζει επίσης όλα (ας την πούμε two man band) συνθέτει μέταλ από την καρδιά, έχοντας όλη την γνώση των μεγάλων. Εγώ να πω ότι σίγουρα θα ήθελα μια πιο επαγγελματική παραγωγή, όχι πλαστική, απλά να μην ακούγεται σαν επαγγελματικό demo. Τραγούδια σαν Spells from the Grave δεν γράφονται κάθε μέρα, είναι κρίμα να μην τα ακούμε ως τους αξίζουν.
Τους White Tower τους θυμάστε. Αν όχι, να σας βοηθήσω. Τους είχαμε φιλοξενήσει στον Θάλαμο Επικοινωνίας πριν αρκετό καιρό, όταν είχαν σκάσει το πρώτο EP τους. Θυμάμαι ότι είχαμε πει διάφορα με τον Γκάγκο και είχα θαυμάσει πόσο γρήγορα είχε περάσει αυτό το παιδί από το meme material μιας σκηνής που κρίνει επιδερμικά την εμφάνιση σε έναν καλλιτέχνη που ήξερε ακριβώς τι θέλει να κάνει και πως να το κάνει. Και οι White Tower όντως αποδεικνύουν ότι μπορούν να το κάνουν τέλεια, ήδη από το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Το 80s heavy metal που γουστάρουμε όλοι, είναι εδώ και μάλιστα τα κάνει όλα ώπα με την ορμή που έχει γραφτεί. Η φωνή του Gago είναι βελτιωμένη 1000% και όλα τα υπόλοιπα είναι ακριβώς στο επίπεδο που πρέπει (ούτε φουλ επαγγελματικά, ούτε φουλ ερασιτεχνικά). Η Αξεπτάρα είναι το main thing για όσους μένουν στην φωνή, λογικά θα βρείτε ακόμα περισσότερα όσο ακούτε τους Σαλονικιούς. Τεράστιο credit στην δουλειά που έχει γίνει στα σολίδια, τα βρήκα υπέροχα (τρανό παράδειγμα το Spread the Fire). Γενικά εδώ βλέπω μέλλον, σε ένα είδος που είναι φουλ παρελθόν. Τροφή για σκέψη. Τα λέμε την επόμενη Δευτέρα, με τα “ενναλακτικά” της σκηνής.
