Ένα ακόμα ιδιαίτερο Παρατηρητήριο είναι αυτό που διαβάζετε. Μετά από εκείνο το Παρατηρητήριο Δευτέρας που βγήκε μέρα Παρασκευή για να σκάσει πάνω στην κυκλοφορία του νέου άλμπουμ των Ghost, τώρα βγάζουμε Παρατηρητήριο Δευτέρας, μέρα Τετάρτη, γιατί ο Κόβιντ μας πετσόκοψε για 2-3 μέρες και μας χάλασε τα σχέδια. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Ίσως έπαιξε σημαντικό ρόλο το γεγονός ότι είχα κάνει 3 μπόλια, δεν θέλω να φανταστώ τι θα γινόταν αν είχα πάει ξεβράκωτος στα αγγούρια. Μπορεί και όχι. Τέλοσπάντων, πλέον υγιής μπορώ να εργαστώ για την Σωτηρία σας. Στην προηγούμενη επικοινωνία μας, ασχοληθήκαμε με κάποιες αυθεντικά μέταλ εγχώριες περιπτώσεις που αξίζουν την προσοχή σας. Σήμερα θα κατευθυνθούμε σε πιο ενναλακτικά λημέρια γιατί και οι καλόγουστοι έχουν ψυχή, να τους τιμήσουμε τους ανθρώπους. Ας ξεκινήσουμε για να τελειώσουμε.
Εάν υπάρχει ένας δίσκος που δεν περίμενα να με συναρπάσει το 2022, αυτός είναι με διαφορά το 4 των Naxatras. Θεώρησα ότι η πρωτοτυπία τους θα ακολουθήσει την διαδρομή που παίρνει η ονοματοδοσία των δίσκων τους και μπορώ να πω ότι μου βούλωσαν το στόμα. Το IV είναι ένας υπέροχος prog/space rock δίσκος που ευτυχώς δεν κάνει ίδιο με αυτά που είδαμε από το group μέχρι και το 3. Οι Naxatras του IV είναι η σύγχρονη εκδοχή μιας δίκαιης μίξης Eloy και Hawkwind, με αυτό να σημαίνει ότι θα βρεις ισόποσες δόσεις από μελωδικές, παραδεισένιες κιθάρες και spacy, εξωγήινα πληκτράκια. Και επειδή αυτά ποτέ δεν είναι αρκετά, θα πάρεις και κάποια funky περάσματα (Radiant Stars), μα και αυθεντικές βόρειο-ευρωπαϊκές ‘70s prog/folk μαγκιές (Horizon). Στο βασικό κιθαριστικό θέμα του "The Battle of Crystal Fields", τον βρόντηξα. Βαθιά υπόκλιση.
Άλλος ένας δίσκος που μας παίδεψε μέχρι να κυκλοφορήσει, ήταν το Sunny Side Up των Souled Out. Μπαρουτοκαπνισμένοι από live, οι Σαλονικείς επιτέλους κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους, το οποίο είναι όντως ένας ώριμος πρώτος δίσκος από μύστες της soul, της funk και των blues. Οι περισσότεροι θα σταθούν στην φωνή της Σιέτη και καλά θα κάνουν. Εγώ λέω απλά ότι είναι η σωστή φωνή σε μια τέτοια μπάντα. Ο ήχος είναι ζεστός, ας τον πούμε παραδοσιακό, υπάρχουν όμως και οι πιο neo soul προτάσεις (Madness), λογικά θα βρουν τον δρόμο τους, στον αμέσως επόμενο δίσκο. Το ντεμπούτο είναι πάντα λίγο από όλα, μια παρουσίαση του “τι μπορούμε να κάνουμε καλά”. Αυτό που κάνουν καλά οι Souled Out, είναι η στόχευση των συνθέσεων στα δυνατά refrain. Άλλωστε, αυτό είναι που μετράει στην μουσική αυτή. Η διασκέδαση, ένα βιαστικό sing along, η χαλαρή διάθεση, τα λάγνα βλέμματα και άλλα πολλά που θα τα μάθετε εάν πάτε σε ένα από τα πολλά λαηβάκια που κάνει το group. Να πω το παραπονάκι μου: Θα ήθελα μια σπαρακτική σοουλιά, να δω πόσο αίμα μπορεί να τρέξει από τις φλέβες σας ρε μλκες... Στο επόμενο.
Μια ακόμη ευχάριστη έκπληξη, ήρθε από το psych rock σχήμα των Echo Train. Όταν γράφω psych, όμως, στην περίπτωση των Αθηναίων, ετοιμαστείτε περισσότερο να το κουνήσετε, παρά να το φλογίσετε. Ανατολίτικοι ρυθμοί, μπλουζοκίθαρα, sitar, φλάουτα, τζονλορντικά πλήκτρα, αρκετή occult ποίηση, εξαιρετικά φωνητικά από την Ren, είναι λίγα στοιχεία από αυτά που θα βρείτε στο Libation. Νομίζω εδώ έχουμε να κάνουμε με μια καθυστερημένη έλευση ενός genre στην τοπική σκηνή, που ίσως να εσωκλείει ακόμα και περισσότερα από αυτά που θα θέλαμε αρχικά να βρούμε σε μια occult rock μπάντα, το 2010. Για να πιάσετε ακριβώς το επίπεδο που παίζεται εδώ η μπάλα, ξεκινήστε την ακρόαση από το αφελές (γέλασα με το φλάουτο) αλλά πανέμορφο The Soul and its Task. Εκεί σηκώθηκε για πρώτη φορά το φρύδι και δεν ξαναέπεσε ποτέ. Και όχι μόνο το φρύδι. Καλύτερο από όλα τα τελευταία της Jess και των αρχαίων της. Γνωμούλα μου.
Τρία τραγουδάκια περιλαμβάνει το ντεμπούτο EP You’ll Be Fine των Bad Blood Orchestra, τα οποία είναι μια καλή αρχή, σε ένα είδος που δεν μπορώ να πω ότι το έχουμε τιμήσει εδώ στα τοπικά πρωταθλήματα. Πάντα έμπαινε κάποιο σκυλιιιιιιιί και χάλαγε τα παιχνίδια. Το εναρκτήριο Save It. δεν με ενθουσίασε και καλό θα ήταν να λείπει. Όμως το Final Fandango είναι ο τρόπος, μέσω του οποίου το emo/alt/heavy pop γίνεται πιο ενδιαφέρον. Με το μισό μυαλό στην πίεση που ασκούν τα καλά refrain και το άλλο μισό στα τρανζίσιονς από riff σε riff, η ομάδα μπορεί να παίξει καλή μπάλα και εγώ την πιστεύω. Πάνω από όλα πρέπει να υπάρχει στρονγκ μεντάλιτι. Επίσης τρομερές και οι ντραμίστικες τσαχπινιές / φωνητικές γραμμές στο Nothing/Always, μ' άρεσε το κομμάτι και μπορώ να πω ότι το απόλαυσα περισσότερο από έσχατες μλκιες που έχουν γράψει οι έτεροι ροκαστέρες παύλα κλάψες, ολογράφως Deftones.
Κλείνουμε το σημερινό Παρατηρητήριο με μια κυκλοφορία που ακόμα δεν έχει σκάσει πάνω μας, αυτό θα συμβεί στις 8 Απριλίου. Αλλά εγώ σας προετοιμάζω από τώρα. Οι Church of the Sea θα κυκλοφορήσουν τον πρώτο δίσκο τους, με τίτλο Odalisque και όσοι είχαμε πάθει πλάκα με το EP Anywhere but Desert, θεωρούμε ότι έτρεξε αρκετό νερό στο αυλάκι, ώστε να προκύψει ένα αντάξιο full length. Το doomgaze τους είναι μια ακόμα εξέλιξη των Universe 217, χωρίς κρεσέντα, χωρίς εξελίξεις, μια αργή πορεία προς την θάλασσα. Παράγουν μυσταγωγούλα με το κιλό και εμείς την αγοράζουμε και θέλουμε και άλλη. Θεωρώ θα είναι ένα από τα φετινά highlight της ντόπιας παραγωγής. Τα λέμε σε πολύ λίγες μέρες, επιτέλους με Θάλαμο Επικοινωνίας και με μια μεγάλη έκπληξη. Μπορεί και όχι.
