Παρασκευή και να βγαίνει Παρατηρητήριο, αδιανόητα πράγματα. Όντως είναι αδιανόητα όμως σήμερα κυκλοφορεί ο δίσκος των Ghost και δεν θα μπορούσε να συμβεί τίποτα λιγότερο από το να γραφτεί ένα κείμενο άμεσα για να αποτυπώσει αυτές τις πρώτες σκέψεις που γεννιούνται με την ακρόαση των νέων συνθέσεων του new best big thing του metal, που όμως δεν είναι μέταλ, όπως μέταλ δεν ήταν και η μπάντα που γέννησε το μέταλ, αφού αυτή ουσιαστικά έπαιζε τζαζ, αυτό ακριβώς τίποτε άλλο.
Οι γλυκοί Σουηδοί, βασικά ο Tobias Forge, έδωσαν έναν ακόμα δίσκο που θα συζητηθεί όσο κανένας άλλος μέσα στην χρονιά. Και αυτό διότι ο περίεργος τυπάκος διάλεξε πλευρά όσον αφορά το στυλ του γκρουπ του. Πλέον εμπεδώσαμε ότι ο τύπος πιθανότατα επιθυμεί να γίνει ένας νέος John Bon Jovi και αυτό δεν είναι καθόλου άσχημο, ειδικά από την στιγμή που ταυτόχρονα επιθυμεί να γίνει και ένας νέος Alice Cooper. Αυτό το τελευταίο κρατήστε το. Η αναβίωση της μελωδικής 80s hard rock/glam/aor μανιέρας, δίπλα στο occult στοιχείο, με ολίγη από καθολικό προφήτη Άγιο Παΐσιο και μπόλικη δουλειά στις μικρές μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τα απλά τραγουδάκια επιτυχίες είναι τα βασικά στοιχεία που θα βρείτε στο Impera.
Πέρα ως πέρα, μια αξιόλογη κυκλοφορία, που θα σιγοτραγουδηθεί και θα χορευτεί, προφανώς δεν θα αλλάξει τον κόσμο, ίσως προσθέσει μπόλικα headling slots στα μεγαλύτερα festival του κόσμου, κυρίως όμως θα φέρει πολύ κόσμο στον ήχο αυτό, κάτι που το έχει ανάγκη μια νεολαία που έχει πέσει στην παγίδα (trap) μιας pop δυστοπίας. Ακούγομαι τρομερά boomer, ίσως είμαι, αλλά αυτή είναι η αλήθεια και ας πονάει.
Μετά από μια αδιάφορη εισαγωγή, που πιθανότατα ανοίγει τις συναυλίες από δω και μπρος, μπαίνει το Κασέριον, το οποίο σαν το τυρί που εκπροσωπεί, δεν κερδίζει τις εντυπώσεις, σίγουρα υπάρχουν και καλύτερα τυριά, το τιμούμε όμως στα τοστ μας καθημερινά. Το Kaisarion έχει μια ωραία βασική μελωδιούλα στην γέφυρα, κακό ρεφραινάκι, όμορφο ρυθμούλη, το καλύτερο που συμβαίνει στο άσμα είναι εκεί κάπου στο solo, μετά όμορφη γέφυρα και μετά ξέσπασμα με κάτι χίπικες μλκιούλες, κάτι ψάλτες ιερομόναχους, ωραία το έκλεισε, σώθηκε η παρτίδα μάγκες.
Το πιάνο στο έμπα του Spillways σε προδιαθέτει ότι πάμε σε κάτι που θυμίζει Separate Ways το λιγότερο. Και ακριβώς αυτό συμβαίνει. Άσμα για να πέφτουν κλωτσίδια στον επόμενο κύκλο του Cobra Kai, θα μπορούσε να πει κάποιος. Μια από τις μιεχ στιγμές του δίσκου, αρκετές επαναλήψεις του ίδιου θέματος, μια κλασική aor μλκιτσα από αυτές που γράφονται με το κιλό 40 χρόνια τώρα. Sorry not sorry.
Το Call me Little Sunshine φαντάζει ως το τέλειο single, το απόλυτο western goth κομμάτι. Προσωπικά έχω φάει πολλά λεπτά από την ζωή μου να το ακούω. Αν προσθέσεις αυτά τα λεπτά, θα γίνουν ώρες. Απέχουν πολύ από το να γίνουν μέρες αλλά θα συμβεί και αυτό στο μέλλον, ζωή να έχουμε. Δεν χρειάζεται να γράψω πολλά, η μελωδία που έχουν οι Ghost στο κομμάτι και η ατάκα “Call me Mephistopheles” έτσι όπως τραγουδιέται από τον Πάπα, κάνουν όλη την δουλειά.
To πρώτο single που έσκασε πάνω μας από τον δίσκο ήταν το Hunter’s Moon και είχε κερδίσει τις εντυπώσεις λόγω της Halloween αισθητικής και βασικά θύμιζε πολύ το υλικό του προηγούμενου δίσκου. Κυρίως είναι η πιο δυναμική στιγμή του Impera, τα πιο χαρακτηριστικά riff είναι εδώ, έχει πιο πολύ metal στα σωθικά από τα επόμενα κομμάτια. Σίγουρα είναι από ένα τα highlight, για λόγους που έχουν σχέση με το παρελθόν του group, παρά για την πραγματική αξία του άσματος.
Μεγάλη μαγκιά η τοποθέτηση των κομματιών. Αμέσως μετά το Hunter’s Moon, βάζουν το Watcher in the Sky, μια πιο σύγχρονη metal εκδοχή των Ghost, με στακάτο riff και γενικά μια εντελώς άλλη φάση. Ένας βασικός ρυθμός και έξω από την πόρτα. Σίγουρα ο drummer πήρε μισό μεροκάματο για αυτό το τραγουδάκι. Εάν θα άλλαζα κάτι, είναι η κλασική εξέλιξη εκεί προς το τέλος, που πάλι ο τύπος το κάνει ποζερογκλαμ. Εντάξει ρε αγόρι. Το καταλάβαμε, γουστάρεις γκλίτερ ρε μπαγλαμά.
Μετά από ένα επίσης αδιάφορο ιντερλούδιο, το Twenties έρχεται να μας σηκώσει το φρύδι. Ναι το φρύδι, μην πηγαίνει σε απολύτως τίποτα άλλο το βρώμικο μυαλό σας. Περίεργο τραγούδι, με ανατολίτικο ρυθμό, που παραπέμπει και σε τσιρκουλέ-musical παρωδία. Δεν κατάφερε να με αρέσει όμως, οπότε γρήγορο skip στο επόμενο που έχει ψωμάκι.
Την θυμάστε την γλυκιά μπαλάντα Pro Memoria στο Prequelle;;; Ε, το Darkness at the Heart of my Love, είναι εδώ για τον ίδιο λόγο. Κομμάτι που βάζει το χέρι σου στην τσέπη, να βγάλεις αναπτήρα. Ξέρει να γράφει μπαλαντοειδή ο βρωμιάρης και του βγάζω το καπέλο. Δεν κάνει απολύτως τίποτα στο άσμα, μια ακουστική κιθαρίτσα, μια φωνητική μελωδία που σου τρυπάει την καρδιά και τώρα μλκ άντε βρες ώμο να κλάψεις. Πήγε καλά αυτό, δεν έχω παράπονο.
Η κιθάρα που ανοίγει το Griftwood δεν έκανε τα κόκκαλα του Van Halen να τρίζουν. Το ακριβώς αντίθετο. Ένας εντελώς χαρακτηριστικός ήχος, ανοίγει ένα από τα πιο happy feeling τραγουδάκια που έχουν φτιάξει οι Ghost. Σίγουρα η φωνή του Tobias δεν μπορεί να απογειώσει τέτοιες προσπάθειες, όμως μπορεί και τις φέρνει στα επίπεδα των Ghost. Καλό ή κακό δεν ξέρω αν είναι, πάντως προβλέπω με ασφάλεια πως σε κάποια φάση θα γίνουν τρομερές διασκευές σε όλα αυτά τα τραγούδια.
Τελευταίο αδιάφορο ιντερλούδιο και πάμε στην κομματάρα που κλείνει τον δίσκο. Το Respite On The Spitalfields είναι κατά αναλογία, ό,τι ήταν το Life Eternal για το Prequelle. Ένα από όλα με μπόλικη σως, που σε αφήνει σχεδόν κλινικά νεκρό, να περιμένεις κάποιον να σε σηκώσει. Όλα τα λεφτά η αλληλουχία γλυκοτσούτσουνο κιθαριστικό solo/μαγκιόρικη μπασαδούρα και προφανώς η jeckyl/hyde ερμηνεία του Tobias που ανοιγοκλείνει τον evil διακόπτη, χωρίς να χαλάει η φάση. Bonus κάβλα, ένα πιανάκι για κάτι δευτερόλεπτα που μας στοίχειωσε ρε γμμν. Τα λέμε την Δευτέρα, με λιγότερο γνωστές μπάντες, έχουμε ολόκληρο Σαββατοκύριακο να ξεκαβλώσουμε.
