Το σημερινό Παρατηρητήριο έχει έναν σκοπό. Εντάξει, κάθε Παρατηρητήριο έχει έναν σκοπό αλλά αυτό το συγκεκριμένο που διαβάζεις έχει έναν και μόνο σκοπό τον οποίο και θα εκπληρώσει όσο συνεχίζεις να βρίσκεσαι εδώ. Για να ανταποκριθούμε και οι δύο στον ρόλο μας, δηλαδή εγώ του Επιτρόπου Σωτηρίας και εσύ του κλγδ που θα αποδεχθείς την Σωτηρία, θα πρέπει να συνεργαστούμε. Ας ξεκινήσουμε με ένα παράδειγμα. Επί δύο εβδομάδες τρως το αγαπημένο σου φαγητό. Ας το πούμε παστίτσιο. Και μάλιστα δεν είναι φτιαγμένο από τα πιο αγνά υλικά, ούτε από τη μαμά σου. Είναι ένα τυπικό παστίτσιο εστιατορίου, με λίγο λάδι παραπάνω, με την μπεσαμέλ μπορείς να στοκάρεις τοίχο, νόστιμο μεν αλλά το ξέρεις ότι δεν μπορείς να το τρως εσαεί. Και έρχεται η στιγμή που κάποιος υπεύθυνος πρέπει να επέμβει για να μην καταλήξεις με βουλωμένες αρτηρίες από το μακαρόνι.
Αυτός είναι ο διαιτολόγος. Σε επισκέπτεται δωρεάν, στον χώρο σου, κάθε Δευτέρα, ένας καλοκάγαθος, γλυκομίλητος γεράκος που σου γράφει πάλι από ανάγκη, η ώρα πέντε το πρωί χαχα…κάπου μπερδεύτηκα. Σηκώνεται πρωί πρωί, σου φτιάχνει ένα πρόγραμμα με σαλάτες, γιαούρτια, χυμούς, χαμηλά λιπαρά αλλά και καμιά εκπληξούλα κανένα ξεχασμένο απόγευμα, μην φανταστείς τίποτα τρομερό: μισή μπάλα παγωτό 0% ή 2 κράκερ βρόμης βουτηγμένα σε ντιπ από ηλιόσπορο. Κάπως έτσι θα είναι το σημερινό Παρατηρητήριο. Ένα πρόγραμμα δίαιτας, επειδή πέσατε με τα μούτρα στους Μέηντεν ρε γμμν και ειλικρινά σας έχω σιχαθεί. Get your shit together που λένε και στο χωριό μου και πάμε να τσεκάρουμε καμιά μουσικούλα.
Ο δίσκος που έχω ακούσει περισσότερο αυτήν την περίοδο, εκτός από τον ακατανόμαστο, είναι αυτός της Little Simz. Το Sometimes I Might Be Introvert περιλαμβάνει το hip hop που μ’ αρέσει, πλήρως καλλιτεχνικό, λιγότερο κεφάτο από άλλα και ταυτόχρονα με τόση μουσικότητα που σχεδόν δεν είναι hip hop. H γλυκιά Simbiatu "Simbi" Abisola Abiola Ajikawo είναι ο θηλυκός Kendrick Lamar, βασικά ο Lamar είναι ο αρσενικός Simbi, αφού δεν μπορώ να διαλέξω ποιος από τους δύο σέρνει το άρμα του hip hop στο μέλλον. Σημασία έχει ότι εδώ έχουμε έναν από τους δίσκους της χρονιάς, ο οποίος απευθύνεται σε ΟΛΟΥΣ και αυτό κρατήστε το.
Αν έκαναν κάτι καλό οι Idles είναι ότι ξαναέβαλαν το punk στον σύγχρονο χάρτη της μουσικής που ακούνε οι κάτω των 35. Θα παρουσιάσω δύο ξεχωριστές περιπτώσεις που αποδεικνύουν αυτό που μόλις έγραψα και λογικά, τελειώνοντας το κείμενο και ακούγοντας με προσοχή τις εν λόγω επιλογές θα έχετε αντιληφθεί την πραγματικότητα. Οι Amyl and The Sniffers είναι από την Αυστραλία και είναι σαν να παίζουν πανκ οι AC/DC. Αυτό σημαίνει ότι το φετινό album τους Comfort To Me περιλαμβάνει ένα πανκ πιασάρικο μέχρι μλκιας, με γκρούβα, με μια frontwoman που ψάχνεται μεθυσμένη για μπουνίδια σε pubs και γενικά εδώ έχουμε θέμα μάγκες. Πέρασα υπέροχα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, τις 100 φορές που το άκουσα μέσα σε 5 ημέρες. Και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, αυτό ακούω.
Σε εντελώς διαφορετικό στιλ αλλά με τις ίδιες massive audience δυνατότητες, οι Turnstile παίζουν το hardcore punk που μπορείς να σπάσεις την μέση σου, να κουνήσεις τον κώλο σου χωρίς να νιώθεις ένα ακόμα pop ζωάδι που τρέφεται με Γ' κατηγορίας μουσική. Δεν κρίνουμε. Αν και σταδιακά απομακρύνθηκαν από την ακρότητα του hardcore ήχου, οι εύπεπτες μουσικές που βάζουν στο Glow On είναι άκρως εθιστικές. Ξεπουλήθηκαν με λίγα λόγια, για να μιλάω την γλώσσα σας. Και έκαναν θεάρεστα γιατί ο δίσκος αυτός πρέπει να ακουστεί από τον λαό. Και γι’ αυτό βρίσκεται εδώ. Καλώς ήρθατε στην μεγάλη παρέα μας. Κάποιοι από εσάς που θα πειστούν από τα λόγια μου, θα διασκεδάσετε και θα γεμίσετε τόσες ενοχές που κάποτε το παίζατε τρου μέταλλοι. Οι υπόλοιποι απλά θα διασκεδάσετε.
Μακριά από την οχλαγωγία του hype θα βρείτε τους Fluisteraars από την Ολλανδία, οι οποίοι ας πούμε ότι παίζουν black metal -για μένα παίζουν μια εξαιρετικά μελαγχολική μουσική με black/hardcore φωνητικά και αυτό δεν θα πάει πολύ καλά αν συνεχίζω να την ακούω με τέτοια μανία. Το φετινό EP τιτλοφορείται Gegrepen Door de Geest der Zielsontluiking αλλά επειδή πιθανότατα δεν θα το θυμάστε μετά το alt+tab, ακούστε και το περσινό υπερ-έπος full length Bloem, με τα λουλουδάκια και τις μελισσούλες στο εξώφυλλο, το οποίο είναι εξίσου ακραία καλό. Στο EP θα επιθυμούσα να προσέξετε το drumming του κυρίου M. Koops, ο οποίος αντιλαμβάνομαι ότι παίζει όλην την μουσική. Ο κύριος B. Mollema γράφει τους στίχους και φτύνει τους στίχους. H φασούλα τους μου θυμίζει τη συνεργασία του ντουέτου των Solefald και αυτό σημαίνει κάτι πολύ καλό, όσο κρατήσουν οι καλλιτεχνικές αναζητήσεις και μέχρι να πιάσουν την καλή. Γελάμε όλοι μαζί τώρα.
Κλείνουμε με τα EPs με το γλυκό Στατική Εκκλησιά (Static Church), επίσης από ντουέτο, τους Melancholia από την Washington. Όσοι γουστάρουν το sludge τους, σκοτεινό και αρκετά κοντά στο black metal το intellectual όμως, εδώ θα προσκυνήσουν. Δύο εξάλεπτες συνθέσεις και μια δεκάλεπτη που παρότι κυμαίνονται μεταξύ low και mid-tempo, σου κόβουν την ανάσα με την μούχλα που αναβλύζουν. Όταν λέω μούχλα, εννοώ ότι κάτι έχει πεθάνει εκεί μέσα ρε μλκες και οι τύποι το κρατάνε ζωντανό. Κάθε μπασογραμμή σου ξύνει την ραχοκοκαλιά και νομίζω ότι για φέτος κλείσαμε από αυτές τις πλέον τυπικές προσμίξεις, που μας γεμίζουν με αρνητικά συναισθήματα.
Σας ορκίζομαι, τελευταίο EP. Ανατριχίλα ένιωσα ακούγοντας το θεσπέσιο, ομώνυμο ντεμπουτάκι των Solemn Lament οι οποίοι βαράνε doom με τον βρετανικό τρόπο, αν και είναι USA product. H φωνούλα του Phil Swanson (Hour of 13, Sumerlands, Vestal Claret, Briton Rites, Seamount) σφραγίζει την ποιότητα που αναζητούμε σε τέτοιες κυκλοφορίες. Προφανώς δεν ακουμπάει κορυφές τύπου Pallbearer λόγω έλλειψης πρωτοτυπίας, όμως στα κλασσικά πρότυπα του ήχου κάνει παραπάνω από καλά την δουλίτσα του. Καθαρός ήχος, το μπάσο τόσο όσο, τιγκαρισμένο με σπαρακτικές μελωδίες και φύγαμε για κηδεία.
Σε άλλα νέα, με εξαιρετικό ενδιαφέρον παρακολουθήσαμε τις εορτάσιμες εκδηλώσεις προς τιμήν της τριακονταετούς πορείας του Black album των Metallica στην ανθρωπότητα. Το album που για πολλούς κατάφερε και σκότωσε το καθάριο metal (λες και ήταν δύσκολο ας πούμε), διασκευάστηκε από πλήθος καλλιτεχνών (όχι metal κατά 99%) ώστε να αποδειχθεί η οικουμενικότητα του σεβασμού προς το δημιούργημα. Παπάρια Μάντολες, λέω εγώ. Άρχοντες του marketing οι Μετάλικα, προσπαθούν να ξεφύγουν από την μπουμεροσύνη που υπάρχει πλέον γύρω από τις μαθουσαλικές metal και ροκ μπάντες και επιστράτευσαν κάθε μικρό, ταπεινό αστέρα της τελευταίας πενταετίας για να παίξει μπαλίτσα με το brand, ώστε να παραμένει σύγχρονο. Είναι φοβεροί, ξεπερνούν κάθε φορά τον εαυτό τους, στα μαρκετίστικα τερτίπια. Τέλοσπάντων, κάτι τέτοιοι δίσκοι είναι μια καλή ευκαιρία για να τσεκάρεις καλλιτέχνες που ίσως δεν έχεις πάρει χαμπάρι ή δεν σου έχουν κάνει κλικ. Οι Off! του Keith Morris των Black Flag δεν μου είχαν κάνει ποτέ κλικ, όμως εδώ μετέτρεψαν ένα κλασσικό metal τραγουδάκι σε κάτι εντελώς δικό τους, έναν νέο punk ύμνο που όσον αφορά εμένα, δεν πρόκειται να ακουστεί ποτέ ξανά με τον ίδιο τρόπο. Τρομερό και το cringe βιντεάκι που το προμοτάρει.
Κλείνουμε το σημερινό, χορταστικό Παρατηρητήριο με μια πρόταση από το Βερολίνο. Στο πλαίσιο της επικείμενης κυκλοφορίας του split EP Maggot Heart/Okkultokrati, ανακάλυψα μια πολύ όμορφη περίπτωση ποιητικού proto punk/metal, σαν να τζαμάρει η Patti Smith με μια NWOBHM μπάντα ας πούμε. Περίεργη περιπτωσάρα οι Maggot Heart -σίγουρα η μουσική τους λειτουργεί καλύτερα με τους στίχους παρέα, όμως ακόμα και όσοι δεν ξέρουν καλά αγγλικά μπορούν να ακολουθήσουν άνετα την ορμή της Linnéa Olsson (μην την μπερδέψετε με την περίφημη Σουηδή τσελίστα, γελάω και μόνο που το γράφω). To περσινό album τους με τίτλο Mercy Machine είναι από τα καλύτερα πράγματα που άκουσα φέτος καθυστερημένα. Να είστε καλά, ευχαριστώ που φτάσατε μέχρι εδώ, ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, καλό υπόλοιπο εβδομάδας.
