Το Παρατηρητήριο της Νέας Εποχής είναι εδώ, αισίως στην τρίτη του σεζόν και μετά από ένα σύντομο διάλλειμα ενός μήνα, είμαστε έτοιμοι να κυνηγήσουμε με λύσσα κάθε πιθανή ευκαιρία για την Σωτηρία. Πάρα πολλά έχουν επισυμβεί μέσα σε αυτό το διάστημα και αισθανόμαστε την ανάγκη να μοιραστούμε τις σκέψεις μας, παρέα με καλή και κακή μουσική, όπως κάνουμε δηλαδή από την αρχή. Αρχικά να ευχηθώ τα καλύτερα στην γλυκιά Ελένη Τζαννάτου η οποία αποχώρησε από το Avopolis. Εν μέσω καραντίνας με υποκίνησε να καίω τον εγκέφαλο μου σε εβδομαδιαία βάση, να επεκτείνω τις δραστηριότητες μου μακριά από τα social media και νομίζω ότι η συνεργασία μας ήταν υποδειγματική από την πρώτη έως την τελευταία μέρα. Την ευχαριστώ για αυτό. Δυστυχώς μέσα στον Αύγουστο είχαμε και τις καταστροφικές πυρκαγιές σχεδόν σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, σε μια πρωτοφανή οικολογική καταστροφή. Η λέξη πρωτοφανής θα μπορούσε να λείπει. Πλέον αυτή η κατάσταση συμβαίνει σε τακτική βάση και αυτό θα έπρεπε να κάνει αυτούς που διαχειρίζονται τους φυσικούς και μη πόρους, να πρέπει άμεσα να επέμβουν. Κάποιοι τα έχουν πει αρκετά παλιότερα, τους κρεμάσαμε την ταμπέλα “χίπηδες” και τώρα τρέχουμε. Ας τους αφήσουμε να τα ξαναπούν και ας δώσουμε την δέουσα σημασία:
Την Πέμπτη που μας πέρασε δυστυχώς απεβίωσαν δύο λαοφιλείς μουσικοί, ο ένας πλήρης ημερών, ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης και μόλις στα 34 του χρόνια ο αστέρας της trap, Mad Clip. Αυτό είναι το λυπηρό γεγονός. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, σε αυτό των social media, αυτή η σύμπτωση δημιούργησε ένα τσουνάμι διαφορετικών αντιδράσεων που παρατήρησα με τρομερό ενδιαφέρον, έτσι ώστε να επιβεβαιώσω την αρχική μου εκτίμηση, δηλαδή ότι έχουμε πολύ δουλειά μπροστά μας. Η πιτσιρικαρία να ρίχνει κλάμα στα TikTok για τον χαμένο ήρωα της νεότητας της και η γερουσία να σπαρταράει ακούγοντας το Σφαγείο, ξυπνώντας μνήμες από μια εποχή που πολλοί και διάφοροι αμφισβητούν αξιακά (όπως βέβαια και το ότι η Γη είναι σφαιρική ή ότι υπάρχει κορωνοϊός). Η μάνα μου πάντως τον γούσταρε τον Mad Clip γιατί σε ένα story είχε πει ότι ήταν γκαζάκιας και η μάνα μου στο χωριό μαγειρεύει μόνο με πετρογκάζ. Εγώ πάλι από όλη αυτή την τρελή τραποπαρέα που έχει μαζέψει όλο το χαρτί, αυτόν τον ψιλοσυμπαθούσα, γιατί αυτά που έγραφε είχαν πλάκα. Κρίμα, νέο παλικάρι.
Περίεργος άνθρωπος η μάνα μου στο πως επιλέγει να ταυτίζεται με τους καλλιτέχνες. Αν και αριστερή φανταστείτε ότι τον Μίκη τον είχε διαγράψει από το προσωπικό της αισθητήριο μετά την υπουργοποίηση του το 1990. Μάλιστα την είχα πιάσει πρόσφατα να τραγουδάει στα κρυφά την Μέρα Μαγιού Μου Μίσεψες και σταμάτησε απότομα το μουρμουρητό και άρχισε να του τα χώνει που πήγαινε στα συλλαλητήρια της Μακεδονίας. Σιγά ρε μάνα. Και εσύ πήγες επίσκεψη στην κυρά Κούλα που αρρώστησε αν και είχες πάρει όρκο να μην της ξαναμιλήσεις από τότε που σου είπε ότι είσαι κουτσομπόλα. Θεόσχωρέστην. Ασυμπάθιστη ήταν. Πάντως πιστεύω ότι στεναχωρήθηκε από μέσα της με τον Μίκη, γιατί με αυτή την μουσική μεγάλωσε και όσο να’ναι ο Θεοδωράκης έντυσε με ήχο την φασούλα των ‘60s – ‘70s στην Ελλάδα. Αν ρωτάτε εμένα, καλύτερα λαϊκά τραγούδια από την Δραπετσώνα και το Βρέχει στην Φτωχογειτονιά δεν έχουν γραφτεί ποτέ ξανά σε όλα τα επίπεδα. Μαζί με πολλά άλλα δικά του και άλλων συνθετών εκείνης της εποχής. Τότε έγραφαν αυτά, τώρα γράφουν στόνερ και τραπ. Έτσι πάνε αυτά, μάγκες.
Πάμε τώρα σε αυτό που όλοι περιμένατε. Λογικά είστε εδώ για να διαβάσετε λίγα λόγια από εμένα για το νέο άλμπουμ των Μέηντεν. Κάπου εδώ θα μπορούσα να προχωρήσω σε μια πολύ βαθιά, πολυεπίπεδη ανάλυση που πιθανότατα κανείς δεν θα καταλάβει, ίσως ούτε το ίδιο το έργο να αντέξει την κριτική που θα του κάνω. Δεν το θέλω αυτό. Γι’ αυτό θα προχωρήσω στην παράθεση των θετικών επιπτώσεων που έχει το Senjutsu στην πεζή καθημερινότητα μου. Αρχικά να πω ότι λαμβάνω δεκάδες μηνύματα από χτζμτλδες που με ρωτούν επίμονα: «πονάς Επίτροπε;;». Δεν πονάω πουθενά αυτόν τον καιρό, μετά τις 10 φυσιοθεραπείες που ολοκλήρωσα μέσα στο καλοκαίρι και αυτή η ερώτηση με κάνει να νιώθω πραγματικά καλά. Ειλικρινά ρε μλκες δεν πονάω. Μάλιστα δεν πονάω επιπλέον γιατί κατάφερα και βρήκα τρία έως τέσσερα (το πολύ) τραγουδάκια από το Σεντζούτσου που θα με κάνουν να τον ξανακούσω τον δίσκο και μετά από 10 χρόνια αν ζούμε. Σίγουρα το ένα από αυτά θα είναι το παρακάτω:
Μια επιπλέον θετική συνέπεια είναι η προσωπική μου ευδαιμονία, αφού παράλληλα με τον νέο δίσκο των Iron Maiden, έκατσα και άκουσα κάποιες κυκλοφορίες που ανήκουν στο ίδιο ηχητικό φάσμα (ας το πούμε παραδοσιακό heavy metal), με τους βετεράνους σούπερ ήρωες. Και να σας πω κάτι ρε μλκς, επειδή όπως έχετε καταλάβει δεν τα έχω καθόλου καλά με την αγιοποίηση των μουσικών και το λαϊκό προσκύνημα στα brands (και όχι στα bands), η ευχαρίστηση που λαμβάνω ανακαλύπτοντας άγνωστους, απροσκύνητους, μικρούς Θεούς είναι πάντα μα πάντα πολλαπλάσια. Βέβαια στο δικό μου σύμπαν παραμένουν Θεοί μέχρι να τελειώσει το τραγούδι, μετά ξαναγίνονται κλγδ, ισότιμα με κάθε έναν από εμάς και εσάς. Έτσι λατρείες μου, θα παρακαλούσα να ακούσετε με προσοχή τους Αυστραλούς Fate’s Hand οι οποίοι κυκλοφορούν το ντεμπούτο EP τους και μας δίνουν μια γεύση για το πως θα έπρεπε να ακούγεται το αγνό heavy metal το 2021. Έχουν όλες τις επιρροές που πρέπει να έχει μια νέα μπάντα και κυρίως έχουν την διάθεση να τις μπερδέψουν τόσο που στο τέλος θα προκύψει κάτι τόσο αυθεντικά ευπρόσιτο στο κοινό χτζμτλκο αυτί.
Ένα ακόμα δισκάκι που απόλαυσα έρχεται από τα γλυκά εγχώρια κλγδ που ακούνε στο όνομα Crimson Fire. Παίζουν μελωδικό metal, θα μπορούσα να την περιγράψω ως μια μίξη Europe με Maiden και με Def Leppard. Κάθε τραγούδι στο Another Dimension album που μόλις κυκλοφόρησε είναι μια ρετρό ωδή στα ‘80s, δηλαδή μια απόλυτα σύγχρονη μουσική πρόταση, μιας και όλοι παίζουν μπάλα με την συγκεκριμένη δεκαετία. Πίσω-Μπρος, όπως έλεγε και ο Πώποτας…
Μια από τις καλύτερες παπάτζες που διάβασα για τον νέο δίσκο των Maiden είναι ότι οι Άγγλοι παίζουν progressive και ο λαός τους ξενερώνει με τις μεγάλες διάρκειες, πλέον είναι εγκεφαλικοί οι Maiden και κάτι τέτοια που μου προκάλεσαν σπασμούς. Αφού καταγράψω ότι δεν παρατήρησα οι περισσότεροι να ξενερώνουν με το στυλ αλλά με τον ήχο, να τοποθετηθώ και σε αυτό. Εάν οι Μεηντεν θεωρούνται ότι παίζουν προγκ είμαι πολύ χαρούμενος με αυτό γιατί ο όρος προγκ δεν έχει πάει πολύ καλά και αυτό ίσως είναι απόλυτα ταιριαστό με την γενικευμένη παρακμή. Εάν βέβαια εσείς σώνει και καλά θέλετε να ακούσετε κλασικούλι μεταλ με μια εσάνς προγκ, τότε ακούστε το περσινό μόλις 34λεπτο album των Σουηδών Master Massive, οι οποίοι έχουν και τις μεγάλες διάρκειες αλλά και την τεχνογνωσία του να ακούγονται πραγματικά προοδευτικοί, ενώ είναι στερεοτυπικοί χεβιμεταλλάδες. Σας ευχαριστώ που φτάσατε μέχρι εδώ, τα λέμε την επόμενη Δευτέρα.
