Ενώ το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας ασχολείται με τις εκατοντάδες περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης που καταγγέλθηκαν στον χώρο του θεάτρου, εμείς της μουσικής απολαμβάνουμε το θέαμα με διακριτικότητα, γιατί δε μας αφορά, λογικά στους μουσικούς κύκλους οι καλλιτέχνες είναι αποκλειστικά και μόνο υπηρέτες της τέχνης και ΠΑΝΩ ΑΠΟΛΑ ΑΘΡΩΠΟΙ με τον τόνο στο Ω. Γι’ αυτό τους αγαπάμε. Εμείς εδώ θα είμαστε πάντως, με το ποπ κορν αγκαλιά σε κάθε περίπτωση.
Οι μουσικές κυκλοφορίες του 2021 που μας ενώνουν, αρχίζουν και καταφθάνουν σε ένα τοπίο χωρίς μέλλον για τις μαζικές συναθροίσεις, με συνέπεια να στρεφόμαστε όλο και περισσότερο σε πραγματάκια πιο εσωστρεφή και αυτό είναι και καλό και κακό. Καλό γιατί μέσα στην καραντίνα βρίσκουμε τρόπους να απασχολούμε εποικοδομητικά το πνεύμα μας, κακό γιατί ίσως βρεθούμε σε κάποια φάση στο μέλλον πάλι με πάρα πολλές post rawk μπάντες που θα γρατζουνάνε άτεχνα τις κιθάρες τους. Σε κάθε περίπτωση δεν κρίνουμε, ακούστε ό,τι σας κάνει καλό, αρκεί να μην είναι μονομέηντεν.
Κλείνουμε προσωρινά τον Θάλαμο Επικοινωνίας και το Παρατηρητήριο επανέρχεται σε εγχώρια πραγματάκια που απασχόλησαν τους πνευματικούς θύλακες του και συνοπτικά σας τους παρουσιάζει.
Ξεκινάμε από τους Bird of Vale και το διπλό single που κυκλοφόρησαν, με το οποίο κανονικά δε θα είχαμε κανέναν απολύτως λόγο να ασχοληθούμε, με 2 τραγουδάκια… Ειλικρινά ποιος ασχολείται με δύο τραγουδάκια; Εγώ, είναι η απάντηση. Τα παλικαράκια τα έχουν κάνει όλα τόσο σωστά που αρχίζω να πιστεύω ότι το έχουν. Για να καταλάβετε περίπου τι εννοώ, πάρτε όλη την πλεμποστονεροφάση που ξέρετε, μπλέξτε τη με καθαρά southern blues παιξίματα στις κιθάρες και μια ευαίσθητη φωνούλα που παραπέμπει σε βρετανική folk, ξέρω 'γω. Όλο αυτό μου κάθεται πολύ ωραία και ελπίζω το άλμπουμ να είναι αντίστοιχα έξυπνο, καλογραμμένο και καλοηχογραφημένο.
Επιστροφή σε μια άλλη εποχή, με τον δίσκο των Στράφι που έχει τον τίτλο Παραδομένοι στη Γιορτή. Τίτλος που μου θυμίζει όταν μας πήγαιναν μικρούς σε κάτι χοροεσπερίδες με λαχειοφόρους και συνδικαλιστές, εποχές ΠΑΣΟΚ φαντάσου τώρα, γλυκέ μου αναγνώστη. Τρώγαμε σαν τόφαλοι κάτι κρύα, απαράδεκτα προκάτ φαγητά και χόρευαν οι μεγάλοι κάτι αλλοπρόσαλλους χορούς. Τσιφτετέλια μάλλον τα λέγανε τότε, αλλά, δεν είμαι σίγουρος γιατί έχει αλλάξει αυτή η έννοια στις μέρες μας. Λοιπόν, εμείς καθόμασταν παραδομένοι στις καρέκλες μέχρι να αργοπεθάνουμε και να μας ξυπνήσει άγαρμπα ο πρόεδρος του συλλόγου που φύσαγε στο μικρόφωνο και ξεκίναγε την κλήρωση λίγο πριν τις 12 και τελικά μας τύχαινε πάντα ο αποχυμωτής. 20 αποχυμωτές είχαμε ρε μλκς και κανένας δεν έπινε πορτοκαλάδα. Τέλος πάντων, ο δίσκος είναι εθιστικός, ελληνόφωνο πανκ ροκ με ολίγον από ελληνικό ροκ 80s-90s, ήχος ξεχασμένος αλλά ταιριαστός στους στίχους, γενικά φουλ διασκεδαστική πρόταση, χωρίς πολλές πολλές αναλύσεις και φιλοσοφίες.
Πάμε σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Ο Anatolian Weapons ή Φανταστικοί Ήχοι παλιότερα ή Άγγελος Μπαλτάς όπως τον αναγνωρίζει η εφορία, είναι ένας ταλαντούχος άνθρωπος που γουστάρει να φτιάχνει μουσική για να αράζεις με κεριά στην μπανιέρα ή να κάνεις γιόγκα ή απλά να παίζεις LoL μαστουρωμένος, δεν κρίνουμε. Το νέο EP των Anatolian Weapons λέγεται Mantili (Kame House) και ενώ περίμενα να ακούσω την Καραγκούνα με beat, τελικά οι τρεις συνθέσεις ήταν πολύ αξιόλογες, με εναλλαγές σε ρυθμούς και εντάσεις, ωραίες ανατολίτικες αναφορές που δεν μυρίζουν τυρίλα και γενικά, πέρασα ευχάριστα, όπως σχεδόν πάντα με τις δουλειές του καλλιτέχνη.
Για τους φίλους του παραδοσιακού nu metal (νομίζω ότι αρκούν 20 χρόνια ταλαιπωρίας από το jumpdafuckup για να γίνει κάτι παραδοσιακό), οι Spitback από την Λάρισα το πάλεψαν για αρκετά χρόνια και το War Inside My Head που έσκασε πριν λίγες μέρες, άξιζε την επιμονή. Groove, ρεφρενάκια, γλυκές κλωτσοπατινάδες και έξυπνα breaks σχεδόν σε κάθε κομμάτι, με διατήρησαν ζεστό. Κάποιες ασήμαντες ασυνέπειες στην μίξη της φωνής σε σχέση με τα υπόλοιπα όργανα και κάποιες ερμηνευτικές ατέλειες ήταν οι μόνες μου ενστάσεις αλλά εδώ ο τύπος στους Disturbed έκανε καριέρα με ένα ουκα-κα-κα-κα, τι να λέμε τώρα; Μια χαρά το πάτε, παίδες…
Μια ακόμα περίπτωση που πρέπει να φιλοξενηθεί από το Παρατηρητήριο, γιατί η μουσική έχει ανάγκη τις φωνούλες αυτές, είναι το νέο EP των Mani Deum. Ποιοι είναι οι Mani Deum; Οι Mani Deum είναι τα παλικαράκια που κυκλοφόρησαν το άλμπουμ When Beauty Ends του 2014, έναν δίσκο που καλό θα ήταν όσοι ασχολείστε με την ελληνική μουσική να έχετε τσεκάρει χθες. Παρότι το EP Missing Link to Nostalgia δεν περιλαμβάνει κάποια νέα σύνθεση (το ομώνυμο κομμάτι προέκυψε πριν ένα χρόνο ως βίντεο) οι ακουστικές εκδοχές των τραγουδιών τους αποδεικνύουν ότι ξέρουν να παίζουν και κυρίως, να ηχογραφούν σωστά τις ιδέες τους και γενικά ρε μλκς, μιλάμε για top tier μπάντα. Dark folk rock στα καλύτερα του, μια τεράστια γμμν σκιά πάνω από την πόλη, μπαρ κλειστά, σινεμά αραχνιασμένα και πεζοδρόμια γεμάτα με αρρώστια και πύον. Ό,τι γράφω. Προχωράμε.
Από τη Θεσσαλονίκη, οι Cargo Lift μπορεί να έχουν όνομα που παραπέμπει σε άλλη μια τίμια, εργαζόμενη stoner μπάντα, όμως, ευτυχώς, δεν είναι κουλά τα παιδιά και παίζουν κάτι σαν alternative metal των ‘00s με το στυλ να θυμίζει λίγο πιο χτζμτλδς Faith No More. Πολύ καλογραμμένος δίσκος το Then, αμερικάνικος ήχος στις κιθάρες, γλέντι στις κλιμακώσεις και στα ρεφρέν και η φωνή του τραγουδιάρη να θυμίζει μια μπασταρδεμένη εκδοχή του Geddy Lee των Rush με τον Perry Farrell των Jane’s Addiction και τον Χρήστο Μάστορα από τις Μέλισσες. Να το επαναλάβω όσες φορές χρειαστεί. Στα απόνερα της φάσης του stoner, τα άλμπουμ που προκύπτουν είναι απείρως πιο ενδιαφέροντα. Κι εμείς είμαστε εδώ για να μην τα φάει η μαρμάγκα.
Κλείνουμε το πολύ ενδιαφέρον, σημερινό Παρατηρητήριο με τους Between Sky and Sea οι οποίοι παίζουν ένα indie-post-prog-jazz instrumental υβρίδιο που είναι αρκετά χαλαρωτικό, ατμοσφαιρικό, μπορείς να το πεις, αλλά, κυρίως, είναι φωτεινό. Φωτεινό είναι η σωστή λέξη για να το περιγράψεις. Στις γραμμές του διακρίνεις μια αισιοδοξία και γι’ αυτό σας το προτείνουμε. Το 20λεπτο EP What Matters Most είναι η πρώτη, αξιόλογη εκκίνηση της προσπάθειάς τους κι αν αφήσουν τη φαντασία τους να καλπάσει πέρα από την τετριμμένη ρυθμολογία που έχουν από καιρό ξεχειλώσει μπάντες σαν τους God is an Astronaut και πάρουν πλεύση προς την απόλυτη ελευθερία των υπόλοιπων επιρροών τους, θα λάμψουν.
