Είναι δύσκολο να αποδεχθείς την αλήθεια αν αγαπάς κάτι. Είναι σχεδόν ακατόρθωτο να βγάλεις τα ρούχα σου, να ανοίξεις τα χέρια, να κάνεις δύο βήματα μπροστά και να πέσεις στο παγωμένο ποτάμι αλήθειας που σου προσφέρει η Επιτροπή Σωτηρίας. Αυτοί που το τόλμησαν, πλέον βαδίζουν τον δρόμο της αρετής. Οι υπόλοιποι στοιβάζονται στις όχθες του ποταμού και δοκιμάζουν με το δάκτυλο το νερό. Πήδα μέσα ρε μλκ, τι φοβάσαι…; Η καρδιά σου μπορεί στα πρώτα λεπτά να είναι έτοιμη να σπάσει, όμως, αργότερα, αντιλαμβάνεσαι ότι κάθε κύτταρο του εγκεφάλου σου έχει καταστραφχαχαχα, μα τι λέω, έχει αναζωογονηθεί. Στο Παρατηρητήριο της πρώτης Δευτέρας του μήνα Φεβρουαρίου του σωτήριου έτους 2021, θα ασχοληθούμε με την κατάντια στην οποία έχουν περιέλθει αρκετοί καλλιτέχνες του progressive χώρου, προετοιμάζοντας το έδαφος για την επαναλειτουργία του Θαλάμου Επικοινωνίας με τον Επίτροπο.
Ο Στίβεν ο Γουιλσον είπε, επιτέλους να κυκλοφορήσει αυτό το άλμπουμ που λιβανίζει από πέρσι, μιας και η φασούλα κορωνοϊός δεν ξεφουσκώνει, τα έξοδα τρέχουν και μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει. Κάπως έτσι ένιωσα και εγώ στα πρώτα 10 λεπτά του δίσκου. «Μήπως να το κλείσω και να βάλω κάτι άλλο να ακούσω…;», είπα από μέσα μου, αλλά όχι μωρέ…Μια ψυχή που είναι να βγει (η δική μου) ας βγει. Το θέμα είναι να σώσουμε και κανέναν άλλον. Ο δίσκος είναι αυτό που περιμέναμε από έναν middle aged Βρετανό, που ενώ υπήρξε για σχεδόν όλη του την ζωή ένας μοναχικός τύπος, ψιλοάρρωστος με την μουσική, μετά από ένα μεγάλο σερί επιτυχιών που τον έφεραν σε μια εξέχουσα θέση της ελίτ των μουσικών που φοράνε γυαλιά και παίζουν rock, αποφάσισε να παντρευτεί και να αλλάξει τη ζωή του. Κι εμείς τον στηρίζουμε πλήρως στην αναζήτηση της ευτυχίας, γιατί ο σκοπός του κάθε ανθρώπου είναι να ζήσει τη ζωή του όπως γουστάρει. Όχι, όμως, εις βάρος μας. Οι δύο τελευταίοι δίσκοι είναι μάπα. Ήρεμα το λέω.
Οι αγαπημένοι μας Leprous, μετά τα αμέτρητα live streaming video που κάνουν όλο αυτό το διάστημα (να παραδεχτούμε ότι ήταν από τα καλύτερα της πιάτσας,) είπαν να πάνε ένα βήμα παραπέρα το ψηφιακό γλεντοκόπι και να μιμηθούν κάποιους διάσημους καναλάρχες του Twitch, που γράφουν μουσική σε live μετάδοση. Μπερδευτήκατε; Πολλές άγνωστες λέξεις, ρε boomers; Για να καταλάβετε, είναι κάτι σαν να μαγειρεύει live o Πετρετζίκης τα γιουβαρλάκια τα σμυρναίικα και να σας ρωτάει σε κάθε βήμα τι να κάνει και εσείς να γράφετε στο chat «Βάλε πιο πολύ αλάτι, Άκη», αυτός προφανώς να βάζει όσο αλάτι πρέπει για να τρώγεται το φαγητό, αλλά να σου απαντάει «Ευχαριστώ thelonaginotoskilakisou87, ευτυχώς που μου το πες». Κάπως έτσι, τσιμπάει donates και subscriptions έτσι ώστε να ζει και αυτός. Κάπως έτσι. Να καταγραφεί ότι ο Άκης ο Πετρετζίκης δεν το έχει κάνει ποτέ αυτό που μόλις περιέγραψα. Προς το παρόν. Αν επιμένετε και επιθυμείτε να βοηθήσετε τους Leprous, αγοράζοντας την ψευδαίσθηση ότι συμμετέχετε στην σύνθεση ενός τραγουδιού τους, μπορείτε να πληρώσετε εδώ 30 ευρώ. Εάν δεν θέλετε, μπορείτε απλά να απολαύσετε δωρεάν τον Baard Kolstad να γλεντάει στο στούντιο στο σχετικό βίντεο.
Μέσα στο 2021 θα έχουμε τις δισκογραφικές επιστροφές δύο ιστορικών all star μπουρμπουλιθροπρογκ metal σχημάτων. Οι Liquid Tension Experiment κυκλοφορούν νέο άλμπουμ κάπου τον Μάρτιο, μετά από 22 χρόνια. Και 42 να γίνονταν, δεν νομίζω να έλειπαν σε κανέναν. Οι Dream Theater φρόντισαν να ξεχειλώσουν τη φάση τόσο πολύ, που η μουσική αυτή αφορά μόνο άτομα που συναρπάζονται από αθλήματα όπως το curling. Αυτό που έχει πραγματικό ενδιαφέρον είναι ότι σε λίγες μέρες οι έτεροι all-star hall of fame Harlem Globetrotters, ταχυδακτυλουργοί, Transantlantic κυκλοφορούν το The Absolute Universe σε δύο υπέροχες εκδόσεις. Η μια έχει ένα CD/2LP και 14 κομμάτια, η άλλη έχει 2 CD/3LP και 18 κομμάτια. Προφανώς η μια είναι πιο φτηνή και η άλλη πιο ακριβή. Και το ακόμα καλύτερο είναι ότι δεν μιλάμε για bonus tracks, αλλά για άλλες εκδοχές συνθέσεων και επιπλέον τραγούδια. Τι πιο όμορφο, ρε μάγκες; Να πούμε, βέβαια, ότι κάτι παρόμοιο έκανε και ο Στίβεν ο Wilson με το Future Bites. Και κάπου εδώ σκίζω και βγαίνω μέσα από τα ρούχα μου, ταυτόχρονα με απόκοσμους ήχους και άναρθρες κραυγές: Μετά την ομοβροντία live κυκλοφοριών, σχεδόν κάθε χρόνο, από τους Ντριμ Θίατρρ αλλά και τα ρεζίλια με το Fear Inoculum των Tool που στοίχιζε πάνω από 100 ευρά, τα μεγάλα ονόματα του ήχου δίνουν το σήμα ότι αυτή η μουσική δεν είναι για πλεμπαίους. Είναι για την ελίτ. Ρε, πάτε καλά ρε;
Ας τα βάλουμε σε μια σειρά, όμως, για να κατανοήσουμε τις βαθύτερες ανάγκες ενός μουσικού. Ο μουσικός είναι ένα θηλαστικό ον, που για να επιβιώσει στην Γη είναι απαραίτητο να τρέφεται σωστά (είτε με άλλα ζώα είτε με φυτικές τροφές εάν είναι vegan). Για να συμβεί αυτό στη σύγχρονη εποχή που αναγνωρίζεται η κατοχύρωση πρωτότυπων ιδεών, θα πρέπει να εκμεταλλευτεί τα δικαιώματα της μουσικής του. Εκεί εισχωρεί ο παράγοντας «διανομή», η οποία από τα 60s και μετά δένει αυτά τα τραγουδάκια σε όμορφα πακετάκια (ας τα πούμε άλμπουμ) και τα πλασάρει στα κλγδ. Εσχάτως, οι ψηφιακές πλατφόρμες που αράζει η νεολαία και ακούει μουσική, αρχίζουν και αποδυναμώνουν την καταστασιόν και κάθεσαι να ακούς τον ίδιο τραγουδιάρη να σε βασανίζει επί 50 λεπτά. Οπότε και ο κόσμος πατάει το κουμπί skip. Οι μουσικοί, τρομαγμένοι από αυτή την εξέλιξη, σε συνεργασία με τις εταιρείες, αρχίζουν και σκέφτονται νέες μεθόδους για να αρμέγουν το fanbase τους με cool τρόπο. Όσοι boomers συνεχίζουν να αγοράζουμε φυσικό υλικό, εδώ είμαι και εδώ είστε, θα περάσουν πολύ ωραία τα επόμενα χρόνια με τις διαφορετικές εκδόσεις και τις κυκλοφορίες α λα κάρτ. Οι υπόλοιποι νεολαίοι λογικά θα ξεκλειδώνουν νέα τραγούδια παίζοντας κάποιο videogame. Not Bad. Σας αποχαιρετούμε για αυτή την εβδομάδα με το συγκλονιστικό soundtrack που έγραψε ο Darren Korb για ένα από τα καλύτερα indie videogames ever, το Hades, για να δείτε λίγο το μέλλον της μουσικής.
