Αφού μπουζούριασαν τον Τζον τον Σάφερ και πλέον η Αμερικανική Δημοκρατία μπορεί να συνεχίσει ασφαλής το θεάρεστο έργο της, η Επιτροπή Σωτηρίας ολόκληρη την εβδομάδα παρέμεινε απερίσπαστη και πιστή στον σκοπό της, που δεν είναι άλλος από το να ασχολείται με τη μουσική και την ψυχαγωγία των ακολούθων της. Το 2021 βρίσκεται μπροστά μας και ήδη δειλά-δειλά έχουν εμφανιστεί ανά την υφήλιο, οι πρώτες κυκλοφορίες που θα γεμίσουν τις μέρες μας. Επίσης, θέλω από αυτό το βήμα να διαμαρτυρηθώ για το δίωρο που μας παρέχει η κυβέρνηση ώστε να ασκήσουμε την καταναλωτική μας ανάγκη, ΟΛΟΓΡΑΦΩΣ «ΑΡΡΩΣΤΙΑ». Ρε μλκς, 2 ώρες θέλω για να ψάξω ένα μέτριο δισκάδικο, στα γρήγορα. Προχωράμε στις κυκλοφορίες αυτού του μήνα που αξίζει να δώσετε λίγο από τον χρόνο σας, ίσως και λίγα από τα χρήματα σας, μην ξεχνάμε ότι τα αγαπημένα μας ψώνια-καλλιτέχνες παραμένουν σε παροπλισμό και καλό θα είναι εμείς οι μικροαστοί να τα στηρίζουμε όσο μπορούμε. Ας κάνουμε τον γύρο της Γης (ή έστω ας πάμε από την μια άκρη έως την άλλη, για τους φίλους flatearthers αναγνώστες) ανακαλύπτοντας μουσικούλα που μας έκανε να περάσουμε καλά.
Καταλαβαίνω την ανάγκη κάποιων να ακούνε Amon Amarth. Δεν κρίνουμε. Αφού τους ενημερώσουμε ότι δεν ακούνε death metal αλλά μια κακιασμένη εκδοχή του πιο τυρένιου επικού μέταλ, να ρίξουμε στο τραπέζι μια ενδιαφέρουσα πρόταση από τη γειτονική Ιταλία, μια χώρα που, ως γνωστόν, έχει τεράστια παράδοση στα τυριά. Οι Gates of Doom κυκλοφορούν το πρώτο τους full length και σβήνουν από τον χάρτη τα τελευταία 3-4 μιεχ άλμπουμ των σουηδών βικινγκόφιλων. Δυνατή εξωφυλλάρα, επίσης, από τον μεξικανό Sebastian Salvo, ο οποίος προβλέπω ότι θα έχει μεγάλο μέλλον στη metal βιομηχανία.
Σε πιο traditional metal πράγματα, καλά πέρασα ακούγοντας το ντεμπούτο αλμπουμ των σουηδών Viral. Κλασικό χέβι μέταλ από αυτό που έφτιαχναν με το κιλό κάποτε στην Μ. Βρετανία και που κάποια στιγμή το σιχάθηκαν και το έριξαν στην ηλεκτρονική. Οι Viral δεν φαίνονται πιτσιρικάδες, ο τραγουδιστής είναι εντελώς μέτριος, και παρότι οι κιθάρες μετράνε, δυστυχώς δε βλέπω μέλλον, όμως αυτό δεν σημαίνει τίποτα απολύτως, γιατί υπάρχει το τραγούδι "Selo’s Tale" το οποίο μου κόλλησε για τουλάχιστον 2-3 μέρες. Καλά ήταν, δεν παραπονιέμαι.
Πάμε μια βόλτα μέχρι το γειτονικό Belfast, όπου βρήκαμε τους Nomadic Rituals, οι οποίοι δεν παίζουν black metal με αυτό το όνομα που βρήκαν αλλά υπέρβαρο death doom-sludge με λίγες synth/noise τσαχπινιές. Εάν είστε επιρρεπείς στα χασμουρητά, δε σας το συνιστώ. Εάν, πάλι, γουστάρετε το metal σας να είναι τόσο βαρύ όσο ένας δυσκίνητος, παλαίμαχος σέντερ του NBA που μπαίνει νευριασμένος μέσα σε κατάστημα που πουλάει είδη ραπτικής και αρχίζει και μοιράζει φάπες στο προσωπικό γιατί του έδωσαν λάθος νούμερο βελονάκι, τότε, ναι, αυτός είναι ο δίσκος σας.
Περνάμε τον Ατλαντικό. Οι τρομεροί Here Lies Man, εκείνου του υπέροχου, ομώνυμου ντεμπούτου το 2017, κάπου έχασαν τον δρόμο τους, μας πλάσαραν ok δίσκους, δεν τους παρατήσαμε ευτυχώς, τώρα με την καραντίνα μάλλον βρήκαν τον χρόνο να γράψουν σοβαρά μουσική και το Ritual Divination είναι το heavy rock που μ’ αρέσει να ακούω. Black Sabbath meets afro-beat meets neo-psych και η προσθήκη keyboards θυμίζει το checkmate που έκαναν οι βρετανοί μπαμπάδες με την στρατολόγηση του Wakeman στο Sabbath Bloody Sabbath.
Είναι αρχή της χρονιάς, όμως κάποιοι death metal δίσκοι που ήδη σκάνε δείχνουν ότι και το 2021 θα έχουμε αρκετές καλές κυκλοφορίες από τους γλυκούς μας κάφρους. Οι Fractal Generator συνδυάζουν το tech death με την sci-fi θεματολογία, όπως κάθε χιπστεροντέθ μπάντα που σέβεται τον εαυτό της, τα τελευταία χρόνια. Αν και η φάση αρχίζει ήδη να κουράζει, το ζητούμενο είναι να παίζουν καλά και όντως το κάνουν, με πιο μικρές συνθέσεις και καλώς εννοούμενη προγκρεσιβίλα στα ριφάκια τους. Νομίζω ότι θα είναι ψηλά στις λίστες της χρονιάς. Ναι, από τώρα μιλάμε για αυτά τα πράγματα. Είμαστε άρρωστοι. Μην δίνετε σημασία.
Πεταγόμαστε μέχρι την Αυστραλία (ζητάω συγνώμη από τους φίλους flatearthers αναγνώστες) για μια περίεργη περίπτωση. Οι Dirty Pagans θέλουν να παίξουν σαμπαθικό doom, όμως γουστάρουν και διάφορα άλλα πράγματα, όπως crossover thrash. Πώς μπορούν αυτά τα δύο να κολλήσουν, θα με ρωτήσετε και δίκιο θα έχετε. Δεν κολλάνε τέλεια, βασικά, ίσως γέλιο βγάζουν τις περισσότερες φορές, όμως η προσπάθεια έχει το γούστο της, ο ήχος είναι παραπάνω από τίμιος, γενικά, γουστάρουμε φουλ τις αναζητήσεις αυτές των καλλιτεχνών από τις οποίες προκύπτουν love or hate πραγματάκια, καθόλου αδιάφορα, όμως.
Επιστροφή στην χώρα που γέννησε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και την δημοκρατία. Στην όμορφη Ελλάδα μας. Στην πρωτεύουσα εδρεύει το σχήμα των Grip on Reality, που ακόμη δεν έχει καταφέρει να κυκλοφορήσει δίσκο, όμως ακούγοντας την βελτίωση από το demo του 2018 στο φετινό τους ep, φαίνεται ότι πάμε για πολλά πράγματα, αν υπάρχει σοβαρότητα. Δύο συνθέσεις αργού μέταλ, που πατάει κάπου ανάμεσα στο doom, το prog, το post, το ατμοσφαιρικό metal, το shoegaze και γενικά, μου θύμισε μια εκδοχή των Universe217 meets A Mother of Millions κι αυτό το λέω για κομπλιμέντο.
