Τέσσερα μονο Παρατηρητήρια μένουν για να κλείσει το υπέροχο 2020 και ενώ το διαβολάκι μου λέει να ασχοληθώ εκτενώς με σοβαρά θέματα όπως η σύλληψη του Νότη Σφακιανάκη, το αγγελάκι πετάει το σοβαρό επιχείρημα: «Τα κλγδ ακούνε μουσική σαν πρεζάκια αυτή την περίοδο, μήπως να κάνεις μια ακόμη λίστα και εσύ;». Θα συμφωνήσω με το δεύτερο και επειδή αυτοαποκλείστηκα από τις υπέροχες λίστες που θα ανακοινώσει το Avopolis όπου να’ ναι, θεωρώ ότι είναι μια καλή συγκυρία να μιλήσουμε για φετινές, εγχώριες κυκλοφορίες που δεν πέρασαν από εδώ για διάφορους λόγους.
Με τους ρυθμούς που είχαμε συνηθίσει τις προηγούμενες δεκαετίες, το djent θα έφτανε στην Ελλάδα περίπου σε 25 χρόνια. Να’ ναι καλά το ίντερνετ, φαίνεται ότι σε κάποια πράγματα θα είμαστε τυχεροί (ή άτυχοι, ανάλογα από ποια πλευρά το κοιτάς το πράγμα). Σε κάθε περίπτωση, οι οκτάχορδες παραμένουν εδώ και πολύ καιρό το απόλυτο μουσικό trend των ατόμων που φοράνε γυαλιά. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Γιώργος Κωνσταντίνος Κρατσάς κυκλοφορεί ένα άλμπουμ πιστό στο djent/prog επιλέγοντας να είναι κατά 90% instrumental και νομίζω κάνει πολύ καλά γιατί είχα βαρεθεί όλους αυτούς τους emo να σκούζουν ακατάληπτα πάνω σε ασύμμετρα riff. Το The First Alchemist είναι τέρμα καλοπαιγμένο, έχει αυτά τα ορχηστρικά/ακουστικά περάσματα για τις απαραίτητες ανάσες και το σημαντικότερο ΔΕΝ ΣΠΑΕΙ ΜΠΑΛΕΣ. Δεν είναι και λίγο για κιθαριστικό δίσκο.
Το Bandcamp είναι μια πολύ ωραία κατάσταση, γιατί μπορεί να φιλοξενήσει ταλαντούχα άτομα (ολογράφως: ψωνάρες) και σιγά-σιγά, να χτίσουν κοινό που θα τα βοηθήσει να ηχογραφήσουν με αξιοπρέπεια το υλικό τους. Σε αυτό ακριβώς τον τομέα προτίθεμαι να προσθέσω τον Vlach, ο οποίος κυκλοφόρησε τον Απρίλιο το ψηφιακό άλμπουμ, The End of the Beginning. Η μουσική του είναι folk, μπορείς να πεις ότι έχει πραγματάκια που παραπέμπουν στον King Dude, το ζητούμενο είναι να σε πάει μια βόλτα στα δάση, το πετυχαίνει, τέλος. Μια πιο προσεκτική παραγωγή (τα γκλινγκ-γκλονγκ μου τρύπησαν την παρεγκεφαλίδα ρε γμμν), θα με έκανε να γράψω διθύραμβο. Δεν θα το κάνω, περιμένοντας ανταπόκριση εκ μέρους του στο επόμενο βήμα του. Εδώ θα’ μαστε.
Επιστροφή στο ακραίο metal και τους φερέλπιδες Moeror που αρέσκονται στον black metal ήχο και καλά κάνουν, γιατί φαίνεται ότι ξέρουν να ξυρίζουν σωστά και μεθοδικά. Το The Ghosts of Amour Propre είναι το ντεμπούτο που θα ονειρευόταν κάθε bm μπάντα στην Ελλάδα, μιας και έχει αξιοπρεπέστατη παραγωγή και κυρίως, τα τραγούδια δεν μυρίζουν ψόφια τραγίλα από χιλιόμετρα. «Σιγά ρε μαν», θα πει κάποιος, «back metal παίζουν. Λογικά, κουλάδια θα είναι». Προφανώς και θα συμφωνούσα μαζί του γιατί ισχύει σε πολλές περιπτώσεις, όμως αυτοί οι μπαγάσηδες δεν είναι σε καμιά περίπτωση. Ακούστε το "Others" και μιλάμε μετά. Λογικά, σε λίγο καιρό, αν συνεχίσουν έτσι ανοδικά, θα γράφω στην ίδια στήλη, ότι παίζουν τζαζ. Πρώτοι εδώ.
Ένα από τα άλμπουμ που βρέθηκαν αρκετές φορές, μέσα στην χρονιά, στο πικαπ μου ήταν ο ομώνυμος δίσκος των Bonnie Nettles. Ανοίγω ένα μπουκάλι κρασί και με φαντάζομαι ξαπλωμένο στον βελούδινο καναπέ, χαϊδεύοντας την γάτα, να ακούω το Bonnie. Βέβαια, τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει γιατί ούτε βελούδινο καναπέ έχω, ούτε γάτα. Αλλά το trip μετράει και τα παλικαράκια μια χαρά τα καταφέρνουν. Το ψυχεδελικό ροκ τους είναι εκλεπτυσμένο σε σχέση με τον πανάκριβο, ντεμέκ αναλογικό θόρυβο που μας πλασάρεται από ξεθυμασμένες χασισοφυτείες του Περού. Με λίγο περισσότερο προσωπικό χαρακτήρα (όλα τα υπόλοιπα τα έχουν στον υπερθετικό βαθμό), ο επόμενος δίσκος τους θα είναι ευλογία για τον τόπο τούτο.
Και μιας και πιάσαμε το folk, ας πάμε στους Grey River & The Smoky Mountain. Country, bluegrass, americana και ιρλανδική παράδοση, όλα μαζί σε ένα ακουστικό άλμπουμ που άνετα ακούς μπροστά σε φωτιά ενώ ψήνεις λουκάνικα. Το μεγάλο θέμα στους δίσκους αυτούς που παίζουν φολκ άλλης χώρας είναι οι πειστικές προφορές. Και στο Live to Tell the Tales το συναντάμε αυτό, αν και η μουσική το καλύπτει σε τεράστιο βαθμό. Οι φωνές δεν πρόκειται να σε ταξιδέψουν με την πιστότητά τους στις οροσειρές του Άινταχο, ασούμε, όμως η προσπάθεια, ειδικά στην περίπτωση της Ρένας Παπαγεωργίου. είναι εμφανής και την επικροτώ. Να μην ξεχάσω να επισημάνω ότι το εξώφυλλο δια χειρός Γιάννη Τούσσα (Graphic No Jutsu) είναι instant ΧΥΝΝΝ.
Πάμε για κάτι που σίγουρα έχουν εκτιμήσει οι φίλοι μου οι χτζμτλδς και ίσως πρέπει να τσεκάρει περισσότερος κόσμος. Ένα από τα πιο απόκοσμα EP της χρονιάς, το March of the Damned των Black Sword Thunder Attack, αποτελεί το ιερό τοτέμ του επικού χέβι μέταλ στην χώρα μας. Η απόκοσμη φωνή της Mareike και τα πλήκτρα κάνουν τη φασούλα τόσο εξωγήινη, που το όλο εγχείρημα από επικούρα γ' διαλογής μετατρέπεται σε αριστούργημα. Υπόψιν: ήδη το βινυλιάκι πιάνει 35 ευρώ στο Discogs και λογικά οι τιμές όλο και θα ανεβαίνουν, αφού και η μουσική ποιότητα που θα βρείτε στα τέσσερα κομμάτια είναι αντίστοιχη των Lordian Guard και Warlord.
Κλείνουμε το σημερινό Παρατηρητήριο, με ένα όνομα που ίσως γνωρίζετε και κάνει την επιστροφή του. Παρά την καθολική παρακμή του post rock, φαίνεται ότι στους 2 by bukowski αυτό το είδος είναι κάτι παραπάνω από καλλιτεχνική επιλογή. Είναι ο τρόπος τους. Αυτοί είναι. Και το Her Kind Fight Everything είναι ένα από τα πιο όμορφα post rock άλμπουμ των τελευταίων ετών. Αν και θα το παραδεχτώ ότι δεν έχω ακούσει πολλά τέτοια, τώρα τελευταία, γιατί κάποια στιγμή στο παρελθόν έπεσα μέσα στην χύτρα με το post rock και πλέον σχεδόν με αηδιάζει. Το έχω ξαναπεί και το ξαναλέω, όσο υποχωρεί η λαίλαπα των φασαίων, στην επιφάνεια θα μένουν οι περιπτώσεις που έχουν να πουν και κάποια πραγματάκια παραπάνω (πες με psych, πες με drone, πες με ambient, πες με kraut).
-1.jpg)
