Η έλλειψη επικαιρότητας φέρνει το Παρατηρητήριο στα πρόθυρα του να ασχοληθεί με τα Grammys. Δεν ξέρω πόσο πιο χαμηλά ακόμα θα πέσω, αλλά ας κάνουμε μια προσπάθεια, γιατί έχουμε αρκετούς μήνες καραντίνας μπροστά μας και κάπως πρέπει να την βγάλουμε καθαρή. Ο θεσμός που κανείς δεν κατάλαβε ποτέ σχετικά με το πώς ακριβώς απονέμονται τα βραβεία, επιστρέφει ανανεωμένος για να ανακηρύξει κατά 99,99% βασίλισσα της χρονιάς την Dua Lipa (είναι κλειδωμένο μάγκες, μην ψάχνετε στις στοιχηματικές, το έκανα πρώτος), αλλά, απ’ ότι φαίνεται, γκρίνιες υπάρχουν για πολλές υποψηφιότητες αλλά και τρανταχτές απουσίες. Weeknd, Nicki Minaj, Justin Bieber βρίσκονται στα χαρακώματα με την επιτροπή (όχι με εμάς βρε κουτά, με την επιτροπή των Γκράμμυς) και ειλικρινά απορούμε πως είναι δυνατό να τραβάς ζόρι με με μια διοργάνωση που έχει καταφέρει στο πρόσφατο παρελθόν να δώσει 2 βραβεία καλύτερου rock άλμπουμ στους Cage the Elephant. Ποιοι Cage the Elephant ρε μλκς; Σοβαρευτείτε. Σύμφωνα με επιβεβαιωμένες πληροφορίες της Επιτροπής, έχουμε ενημερωθεί ότι ο Weeknd, θολωμένος με τον άδικο ομολογουμένως αποκλεισμό του από τις υποψηφιότητες, αφού κατέβασε ένα Τζόνι με σφηνοπότηρο, πήρε φορτωμένος στο τηλέφωνο τον πρόεδρο της ακαδημίας και του είπε επί λέξη “Vre Ante Grammys Sou”. Ίσως του το τραγούδησε όπως η Χριστίνα Γαλάνη. Μπορεί και όχι.
Και μιας που είπα Γαλάνη, ρε μάγκες, χαμούλης έχει προκληθεί στα ελληνικά ιντερνέτς με την καταγγελία του Κωνσταντίνου Πολυχρονόπουλου (ο άνθρωπος που τρέχει την εθελοντική ομάδα «Ο Άλλος Άνθρωπος», ότι η γνωστή τραγουδίστρια Δήμητρα Γαλάνη, αφού έκραξε για συνωστισμό τους μαζεμένους στο συσσίτιο που είχε διοργανωθεί κοντά στο σπίτι της, μετά από λίγα λεπτά τους έφερε την αστυνομία. Η Γαλάνη αρνήθηκε ότι έφερε την αστυνομία, όμως επιβεβαίωσε τις υποδείξεις για τον «παράνομο» συνωστισμό και λίγο πιο μετά ο Πολυχρονόπουλος αναδιπλώθηκε, προφανώς γιατί δεν είχε αποδείξεις για το ποιος έφερε την αστυνομία και ο ντόρος που είχε δημιουργηθεί άρχισε και γινόταν άγριος προς κάθε πλευρά. Τι ωραία που περνάμε στην Ελλάδα του 2020, ρε μλκς; Δεν μπορούμε να κάνουμε δηλαδή ατομικά συσσίτια Covid free, να μπορεί ο άνθρωπος που πεινάει, να κεραστεί σε ένα ασφαλές περιβάλλον, σε μια ωραία ατμόσφαιρα, με σωστή εξυπηρέτηση; Αν είναι δυνατόν, το κράτος που είναι τέλος πάντων; Και τι σχέση έχουν όλα αυτά με την μουσική, ρε μάγκα, θα πει ο αναγνώστης και δίκιο θα έχει. Τα πάντα είναι μουσική, φίλοι μου και επειδή δεν μπορούμε να καταθέσουμε τίποτα περί του γεγονότος, επειδή δεν γνωρίζουμε τίποτα, απλά θα παραθέσουμε το παρακάτω τραγούδι του Γιώργου Κατσαρού που ερμηνεύει η Δήμητρα Γαλάνη και ας μιλήσουν οι στίχοι του Πυθαγόρα για το γεγονός.
Τις τελευταίες μέρες, όλη η πνευματική υπόσταση της Επιτροπής είναι στραμμένη στις λίστες που πρέπει να γεμίσουν μέχρι τις τελευταίες εβδομάδες του χρόνου. Και επειδή δεν θέλουμε να αδικήσουμε τους εαυτούς μας, οι ώρες ακροάσεων έχουν σχεδόν διπλασιαστεί. Η μουσική όμως, όπως έχουμε επαναλάβει, είναι ένας απέραντος ωκεανός και ο καθένας από εμάς διαθέτει μόνο έναν κουβά για την διαχειριστεί. Μια από τις κυκλοφορίες που πέρασε πολύ πρόσφατα από μπροστά μας και αξίζει την προσοχή μας, είναι το νέο άλμπουμ των Exarsis, οι οποίοι δοκιμάζουν να συνδυάσουν τον ήχο τους (λέγε με thrash με «ψηλά» και gang vocals) με το αμερικάνικο speed metal (φάση Exciter, Agent Steel, ασούμε), πολλές περισσότερες μελωδίες που πάντα είναι καλοδεχούμενες και πιο πειστικά leads σε σχέση με παλιότερα. Νομίζω η συνύπαρξη στην σκηνή με τους απίστευτους Sacral Rage έχει κάνει καλό και στις ηχητικά συγγενείς μπάντες. Aν συνυπολογίσουμε και τον πολύ καλό δίσκο των Typhus, σε μια χρονιά που το θρας μεταλ δεν ενθουσίασε γενικά σε παγκόσμιο επίπεδο, καλά τα πήγαμε και εδώ ως έθνος και αυτό μας γεμίζει με περηφαχαχαχαχα.
Ένα από τα EP που άκουσα εκτενώς μέσα στον μήνα, είναι το Ξέρεις Ποιος Είμαι Εγώ των Βαλβολίνη, οι οποίοι παίζουν κάτι πολύ κοντά στους Rage Against the Machine και τους Audioslave, με ελληνικό στίχο. Ξέρω τι θα φανταστείς, διαβάζοντας την παραπάνω περιγραφή αλλά όχι ρε μλκ, δεν είναι cringe (πολύ). Ο τραγουδιάρης έχει flow, τα riff πετσοκόβουν, το groove σε σκαλώνει, οι στίχοι τα λένε και παραπάνω από ωραία, όλα μια χαρά. Το μέλλον, με ακόμα πιο «μεγάλη» παραγωγή, μπασαρισμένο ήχο και σελέμπριτι guests θα είναι λαμπρό.
Κλείνουμε το σημερινό Παρατηρητήριο με μια κυκλοφορία που αν έσκαγε πριν 15 χρόνια περίπου, ίσως να σήμαινε πολύ περισσότερα για το πάουερ μέταλ της χώρας και όχι μόνο. Γιατί τι είναι το πάουερ μέταλ κύριοι; Μια ωραία, μελωδική φωνή με έκταση, ένας basic ρυθμός στις κιθάρες και πάμπολα τάπα τούπα, τάπα τούπα. Αν όλα αυτά γίνουν σωστά, το αποτέλεσμα μοιάζει μεν με άλλα χιλιάδες παρόμοια, όμως περνάς καλά όταν το ακούς. Ακριβώς αυτό δεν έκαναν οι Kamelot από The Black Halo και μετά, ακριβώς αυτό κάνουν οι Black Fate στο Ithaka. Κερδίζει με Κ.Ο. στον πρώτο γύρο όλο τον πρόσφατο ορυμαγδό κυκλοφοριών της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, έχει και αυτές τις Symphony X τσαχπινιές στα riff, εγώ λέω μεγάλο ναι και εδώ.
