Αυτό εδώ το μετερίζι του Παρατηρητηρίου γεννήθηκε μέσα στην λαίλαπα της πρώτης καραντίνας, μέσα σε δύσκολες συνθήκες, υπό αφόρητη πίεση και ατελείωτες ώρες ανίας που έπρεπε να διαχειριστούμε συναισθηματικά, ώστε να προκύψει κάτι που θα μείνει. 28 Παρατηρητήρια μετά, η μοίρα μας επαναφέρει εκεί που ξεκινήσαμε. Εντάξει, όχι ακριβώς η μοίρα. Ας την πούμε ατομική ευθύνη. Ο κορωνοϊός πήγε τις διακοπούλες του στα ελληνικά νησιά, άραξε με τουρίστριες στα καλντερίμια της Μυκόνου, πήγε σε άπειρα κορωνοϊοπάρτυ, είδε Ναϊτστόλκερ ακουστικό live, πήγε σε πάμπολλα stand-up comedy clinics, γενικά την γλέντησε την ζωούλα του και τώρα που το σύστημα υγείας το παλιό το ορθόδοξο έχει πιεστεί, φυσικό είναι να μας υποχρεώνει να καθόμαστε μέσα να ακούμε δίσκους (με πολλούς να μην πληρώνονται, αλλά είναι κακές εξαρτήσεις αυτές, που πρέπει να τις κόβεις νωρίς). Παλιοζωή, αλλά τι να κάνεις;
Μετά από αυτόν τον εκτενή και αχρείαστο πρόλογο, θα βάλουμε τα δυνατά μας για να σας κρατήσουμε ζεστούς. Κάτι μου λέει ότι η κατ’ οίκον παραμονή θα είναι πολύμηνη και θα κάψουμε πολύ πετρέλαιο και πολλά εγκεφαλικά κύτταρα. Ας δούμε πώς μπορούμε να περάσουμε εποικοδομητικά τον χρόνο μας, αποφεύγοντας να ακούσουμε για χιλιοστή φορά τη δισκογραφία Μέηντεν. Είναι δύσκολο για πολλούς, το καταλαβαίνω, αλλά για αυτό είμαστε εμείς εδώ.
Η πιο σημαντική μουσική είδηση της εβδομάδας ήταν το ότι κάποιοι βαμμένοι ψηφοφόροι του Trump χόρευαν υπό τους ήχους του "Killing in the Name of" των Rage Against the Machine και μάλιστα τραγούδαγαν με περίσσιο πάθος τους στίχους, πιθανότατα για να στηρίξουν τον απερχόμενο πρόεδρο στον αγώνα του κατά της αδικίας. Τι πιο όμορφο ρε μλκς; Γράφεις ένα τραγουδάκι με βασικό στίχο: “You justify those that died, By wearing the badge, They're the chosen whites” και έρχεται ο ψεκασμένος 30 χρόνια μετά να το χορεύει ενώ στηρίζει τον πιο white privileged πρόεδρο ever. Τι απίστευτα χρόνια ζούμε ρε μλκς; Λογικά δεν αργεί ο καιρός που σε Συνέδριο Φίλων Μιχάλη Χρυσοχοΐδη θα χορεύουν τσάμικο τα καρακώλια των VIC.
https://www.youtube.com/watch?v=lNjsve7zqYw
Επειδή, όμως, ο χειμωνάκος είναι μια πολύ ατμοσφαιρική περίοδος, σας προτείνουμε να ακούσετε τον νέο δίσκο-συνεργασία των Thou με την Emma Ruth Rundle. Ας πούμε ότι η μουσική προσομοιάζει τις εποχές που οι μεταλλάδες θεωρούσαν καλή ιδέα να συνδυάσουν growls, γυναικεία φωνητικά και metal, ενώ παραδίπλα ένας περίεργος τύπος έπαιζε συμφωνικά μέρη σε ένα τετραπλό αρμόνιο. Απλά η μουσική είναι πολύ πιο πηχτή και σκοτεινή και η τραγουδίστρια δεν ντύνεται με σφιχτά, δερμάτινα ή λάτεξ κολάν. Με λίγα λόγια, δεν ανήκει στο female fronted metal, όπως το περιγράφουν οι μεταλλάδες εύστοχαχαχαχαχαχα. Λογικά θα γίνω print screen στο Ναι, είσαι Μισογύνης αλλά κάθε διαφήμιση κάνει καλό, δεν κρίνουμε.
Σε παρόμοιο ύφος αλλά με αρκετά λιγότερη ατμόσφαιρα, σκοτεινά ηχοτόπια, γυναικεία φωνητικά και «καλλιτεχνική αύρα», οι Eternal Champion μας προσφέρουν το δεύτερο άλμπουμ τους, με τον πολύ εύστοχο τίτλο Ravening Iron, το οποίο μεταφράζεται ως αρπακτικό σίδερο. Αν το μυαλό σας πήγε σε αυτές τις τεράστιες δαγκάνες που πιάνουν μεταχειρισμένα αμάξια και τα πετάνε σε πρέσες που τα μετατρέπουν σε κυβάκια, είστε φίλοι μου. Λογικά όλοι οι υπόλοιποι σκεφτήκατε σπαθιά και παρθένες και εσείς είστε ακριβώς αυτοί που χρειάζεστε λίγο παραπάνω την σωτηρία. Από τότε που μας συστήθηκαν μέσα απ’ το σπλιτακι με τους Gatekeeper, το metal των Eternal Champion ήταν to the point και παραμένει έτσι. Με επικό ρυθμό, με το baby oil να στάζει καυτό σε κάθε πενιά και τα κβλτκ ρεφραίν να είναι έτοιμα να αντηχήσουν σε κάθε βουνοπλαγιά που σέβεται τον εαυτό της. Προφανώς και μεγάλο ναι από εμένα, γλυκοί μου χτζμτλδες.
Τις τελευταίες μέρες βγήκε και ένα τραγούδι που μου άρεσε για τον λυρικό του τόνο και κυρίως για τους πολύ ωραίους στίχους του. Το «Ετών 16» των Καταχνιά, μπορεί να μην είναι ηχητικά crust punk, αλλά συνθλίβει εξίσου επιτυχημένα τους wannabe boomers που καθορίζουν ή και όχι τις θλιβερές ζωούλες μας. Δύο ακουστικές κιθάρες, μια βραχνή φωνή, λίγο βιολί και ίσως να έφτιαξαν το "The Bard’s Song" της εποχής μας. Απλά με λίγο περισσότερο πολιτικοκοινωνική ευαισθησία. Εντάξει, δεν κρίνω. Κάθε εποχή έχει τα θεματάκια της.
Θέλω εδώ να ευχαριστήσω δημόσια το Avopolis, όχι γιατί μου δίνει χώρο να σώζω κοσμάκη, αλλά γιατί μέσα από αυτή εδώ την κριτική του Μάκη Μηλάτου, ανακάλυψα τον Lumiere. Το δεύτερο άλμπουμ του με τίτλο Phases ή Φάσεις, όπως θα έλεγε έγκυρα και ο κύριος Μπαμπινιώτης, είναι ο δίσκος που θες να σε πάει βόλτα σε κανένα βουνό, σε καμιά εξοχή, πληκτρολόγησε 6 και στείλε μήνυμα στο 13033 «μετακίνηση προς άγνωστος προορισμός». Σίγουρα από τις περιπτώσεις που αναμένω το physical format με τρομερή ανυπομονησία.
Κλείνοντας το σημερινό Παρατηρητήριο θα ήθελα να ευχηθώ να είστε καλά όλοι στην υγεία σας. Δεν μ’ αρεσει να γίνομαι μελοδραματικός, αλλά λογικά τις επόμενες εβδομάδες θα σφίξουμε όλοι αρκετά. Εάν νιώσετε πιεσμένοι ή μόνοι ή έχετε το οποιοδήποτε πρόβλημα, μπορείτε να το πείτε σε κάποιον δικό σας άνθρωπο ή να απευθυνθείτε στις ειδικές τηλεφωνικές γραμμές ψυχολογικής υποστήριξης. Εμείς σαν Επιτροπή από την πλευρά μας, καθημερινά μέσω του ΚΨΜ θα προσπαθούμε να σας κρατάμε παρέα. Είναι ωραίο να συζητάς για μουσική ακόμα και αν είσαι κλγδ. Προχωράμε.
