Ελπίζω να σας βρίσκουμε όλους καλά στην υγεία σας. Κάνουμε έκκληση να ακολουθείτε πιστά τις οδηγίες και να μην συναθροίζεστε, παρότι το κονδύλι για τα ΜΜΕ μας προσπέρασε εδώ στην Επιτροπή. Επίσης, τώρα που γίνεται σούπερ ντούπερ η πρόσβαση στην Ακρόπολη, μην αρχίσετε να ανεβαίνετε στον Ιερό Βράχο, να βγάζετε σέλφι με το Ιερό Τσιμέντο και κάτι τέτοια χαζά, που κάνουν οι χιπστεράδες. Ο καθένας βάζει το λιθαράκι του σε αυτό το θαύμα αρχιτεκτονικής και δεν σηκώνω κουβέντα. Αν με ρώταγαν πάντως, εγώ θα έστρωνα πλακάκι σαγρέ, που δε βρομίζει, δε γλιστράει και με ένα σφουγγάρισμα γίνεται κουκλίτσα.
Αρχικά, το πλάνο ήταν σήμερα να μιλήσουμε για το πατροπαράδοτο Halloween, γιατί εμείς στην Επιτροπή τιμούμε τις παραδόσεις αυτής της χώρας. Όμως σκεφτήκαμε ότι αργά ή γρήγορα ο μονόλογος θα μας οδηγούσε στους Helloween και εκεί χάθηκε η όποια χαρά υπήρχε στο να μιλάμε για μια γιορτή που περιλαμβάνει μάσκες και μεταμφιέσεις σε καιρό που όλοι είμαστε σαν να έχουμε βγει από επεισόδιο του Dr.House. Επίσης, το να προσπαθούμε να κάνουμε χαβαλέ με τους Γερμανούς, συμπαθείς παουρομεταλλάδες, είναι σαν να κλέβεις εκκλησία. Ας αρκεστούμε στο γεγονός ότι πίσω στα 80s, για να περιγράψουν τι ακριβώς μέταλ παίζουν οι Χέλογουιν, τους αποκάλεσαν happy metal. Για μένα η ελληνική απόδοση του genre είναι metal παιδικής χαράς, αλλά δεν κρίνουμε. Ας θυμηθούμε ένα τραγούδι τους από τα «όχι και τόσο» happy.
Ένας από τους δίσκους που περιμένουν όλοι οι άνθρωποι που φοράνε γυαλιά μυωπίας είναι ο νέος προσωπικός δίσκος του Steven Wilson. Δεν τους αδικώ. Ο συμπαθής βρετανός καλλιτέχνης, μετά το γάμο του, φαίνεται να μην έχει πολύ διάθεση για τη γλυκιά prog rock που μας χάριζε και προτιμά να παίζει ενός είδους depressive pop με μπιτάκια που ίσως μπορείς να σκαρώσεις στο κινητό αν έχεις κανένα τελευταίας γενιάς. Στριμόκωλη κατάσταση. Ο έγγαμος βίος απαιτεί αμοιβαίες υποχωρήσεις για να έχει επιτυχία. Π.χ εγώ θα πλένω τα πιάτα Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή, εσύ θα βγάζεις τον σκύλο βόλτα το πρωί, εγώ θα μαγειρεύω τα Σάββατα, εσύ δεν θα μας σπας τα @@ με τις κιθάρες σου, αν θες να παίζεις μουσική, μόνο από PC και με ακουστικά στη σοφίτα. Κάπως έτσι πρέπει να πήγαν τα πράγματα για τον Steven.
Μια άλλη εξέλιξη που συγκλόνισε την ελληνική μουσική σκηνή είναι προφανώς η ενδελεχής ανάλυση της φασούλας του κορωνοϊού από τον τραγουδιστή, συνθέτη, απόφοιτο της ακαδημίας του Fame Story, Γρηγόρη Πετράκο. Ποιοι είμαστε εμείς να αμφισβητήσουμε την έρευνα που με τόσο κόπο έκανε (λογικά μέσω παγκόσμιου ιστού Google) ο Γρηγόρης; Μετά από επιστημονικούς κύκλους όπως αυτούς της Βιέννης και της Οξφόρδης, πλέον θα έχουμε και τους καλλιτεχνικούς κύκλους (π.χ του Fame Story, του X-Factor, του The Voice). H ακαδημία του Fame Story, πάντως, έχει βγάλει μεγάλες προσωπικότητες και επιστήμονες, μια βουλευτή (Ραλλία Χρηστίδου), τη μούσα του Σαββόπουλου (Καλομοίρα), ένα αιώνιο meme material (Άσπα Τσίνα). Κρίμα που έχει κλείσει το περιοδικό Δίφωνο και δεν μπορούν να εκδώσουν επιστημονικές μελέτες. Ευτυχώς, το Πίστα συνεχίζει να κυκλοφορεί. Σε κάθε περίπτωση, εμείς θα είμαστε πάντα με τον Νίκο τον Μίχα, για αυτό το κομμάτι (και γιατί είναι πτυχιούχος ιατρικής, όλο και κάτι παραπάνω θα ξέρει).
https://www.youtube.com/watch?v=D5ThB8evSo4
Πάμε στα σοβαρά τώρα. Το τέταρτο άλμπουμ των Dephosphorus με τίτλο Sublimation είναι ένας death metal/grind δίσκος που σίγουρα μπορούν να ακούσουν ευχάριστα και όσα άτομα γουστάρουν punk και crust. Παρότι παραμένουν πιστοί στα sci-fi concept, έχουν μειωθεί αυτά τα αστρικά ηχοτόπια που ψάρωναν τα nerds και το αποτέλεσμα είναι αρκετά πιο «κλωτσιά στην μούρη», με συνέπεια να περνάμε καλά τις τσιτωμένες νύχτες που δεν έχουμε όρεξη να κάνουμε stargazing για να πετύχουμε κάποιον αδέσποτο ιπτάμενο δίσκο. Βέβαια, 2020 έχουμε. Ποτέ μη λες ποτέ. Στα συν είναι και η ενίσχυση της χρήση της ελληνικής γλώσσας στην πρώτη πλευρά. Πλέον δεν καταλαβαίνουμε τίποτα από όσα φτύνει ο Αγόρος, απλά είναι στην μητρική μας γλώσσα. This is progress.
Εντελώς φυσικά αφήνουμε το death metal και περνάμε στην jazz. Το First Drop των Flood είναι αυτό ακριβώς το άλμπουμ που έχεις ανάγκη όταν αρχίζεις και βαριέσαι το κλασικό (prog) rock και νιώθεις έτοιμος για το επόμενο βήμα ως ακροατής. Το κουαρτέτο ρίχνει πρωτόγνωρο γλέντι στα όργανά του και δεν χρειάζονται πολλές ακροάσεις για να χαμπαριάσεις ότι εδώ έχεις να κάνεις με κάτι πολύ καλό. Το ακόμα καλύτερο με τα παλικάρια είναι ότι δεν χτίζουν jams ή αυτοσχεδιασμούς, αλλά οι συνθέσεις τους έχουν αρχή-μέση-τέλος, με συνέπεια να μπορεί και ο μέσος κατσαπλιάς να ακολουθήσει τη φάση τους με σχετική ευκολία. Όχι, δεν έχει τσιρίδες. Είναι instrumental και απαιτεί αφοσίωση όπως κάθε καλή μουσική, κλγδ.
Οι γκαρατζοπανκάδες Nerrves κυκλοφορούν νέο EP με τίτλο Volcano μέσα στον Οκτώβριο και με κάθε επόμενο βήμα φαίνεται ότι είναι έτοιμοι για μεγάλα πράγματα. Λιγότερο indie και φωτεινό από το περσινό full length We Were Too Late Anyway, εμένα μου θύμισαν αρκετά την προσέγγιση των Horrors και για τα προσωπικά μου γούστα, αυτό είναι πολύ καλό.
