Έχουν γίνει πολλά όλον αυτό τον καιρό που προσπαθώ να επικοινωνήσω με την ελληνική σκηνή (για το δικό της καλό) και νιώθω ότι πρέπει να κάνουμε ένα wrap-up της επικαιρότητας ώστε να δικαιολογήσουμε την επωνυμία του Παρατηρητηρίου και κυρίως, να προετοιμάσουμε το κοινό για τον μήνα των λιστών, ολογράφως Δεκέμβριος. Ας τα πάρουμε από το τέλος.
Η συνεργασία Κατερίνας Στανίση–Λένας Πλάτωνος–Μυρτώς Κοντοβά στο κομμάτι «Ανθρωποφάγοι» έσκασε σαν πυρηνική βόμβα στα ελληνικά ίντερνετς και ενώ με ένα κομμάτι δεν μπορούμε να πούμε ότι άλλαξε η ρότα της ελληνικής μουσικής, μπορούμε όμως να πούμε ότι έχουμε ένα νέο υβρίδιο ακροατή: τον ηλεκτρονικό σκυλά. Δηλαδή το άτομο που ακούει 99,9999% σκυλάδικα και τους «Ανθρωποφάγους». Από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε όλοι. Κρίνοντας από την θετική αύρα που δημιουργήθηκε γύρω από αυτό το περίεργο τραγουδάκι, δεν αργεί η μέρα που θα εκτιμηθεί το Lulu του Lou Reed με τους Metallica.
Μιας που αναφερθήκαμε στους Metallica, να πούμε ότι μας άρεσε πολύ η ιδέα της Miley Cyrus να διασκευάσει γνωστά τραγούδια τους. Θα είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να δούμε πώς ακούγονται θρυλικά κομμάτια όπως το «Πάλεψε Φωτιά με Φωτιά» με μια decent βλαχοαμερικάνικη φωνή και χωρίς περιττά «ου γιεα». Σόρι, James. Πάντως εμείς ως Επιτροπή βλέπουμε θετικά όποιες προσπάθειες γίνονται από μεγάλα ονόματα του χώρου να στηρίξουν τις δύσκολες στιγμές που περνάει το metal. Ίσως όλο αυτό το hype λειτουργήσει θετικά και νεολαίοι να επηρεαστούν από τις διασκευές της γλυκιάς Miley και να θελήσουν να ακούσουν pop. Γιατί κάτι άλλο δεν προβλέπω για εσάς φίλοι χεβιμεταλλαίοι, ίσως μια άλλη φορά. Ρίχτε μια ματιά στο μέλλον σας, στο παρακάτω βίντεο.
Ίσως, όμως, το νέο που μας συντάραξε ήταν τα συγχαρητήρια που δημόσια έδωσε ο αρμένιος τραγουδιστής, Serj Tankian των System of a Down στην ευρωβουλευτή Εύα Καϊλή, μετά από αίτημα της δεύτερης για κυρώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Αζερμπαϊτζάν και την Τουρκία, λόγω των γνωστών ιμπεριαλιστικών κινήσεων των δύο κρατών. Εάν δεν ήταν αυτό σημάδι θεόσταλτο ότι το Π.Α.Σ.Ο.Κ. το ορθόδοξο επιστρέφει, τότε τι; Τρομερή εντύπωση μας έκανε, γιατί δεν το περιμέναμε από τον ανοιχτόμυαλο κόσμο του metal, ότι τα περισσότερα σχόλια στο Facebook από τους αναγνώστες του νέου αφορούσαν τα μπουκάλια που έφαγαν οι S.O.A.D στο live με τους Σλέγιερ και το πόσο όμορφη γυναίκα είναι η κα. Καϊλή και το πόσο γύπας ο Serj και τα ΕΜΠ1 έδιναν και έπαιρναν σε ένα ντελίριο ωριμότητας. Ας θυμηθούμε ένα από τα πιο ωραία τραγούδια του αρμένιου φίλου μας.
Κλείνουμε αυτόν τον καταιγισμό πληροφοριών που λογικά ήδη γνωρίζατε, αλλά σίγουρα δεν είχατε αντιληφθεί τα points που το Παρατηρητήριο εντοπίζει για εσάς, με την είδηση του κουρέματος των πασίγνωστων dreadlocks του Max Cavalera. Πριν προλάβουν να γκουγκλαρουν οι αγαπημένοι μου boomers τη λέξη dreadlock, να ενημερώσουμε τους φίλους χατζημεταλλάδες ότι το τεράστιο απολίθωμα θα βγει λογικά σε κάποια δημοπρασία για να το κερδίσουν τα Hard Rock Café του Ρίο Ντε Τζανέϊρο. Τώρα που κουρεύτηκε και ο Cavalera, νομίζω ότι έχει έρθει η ώρα του reunion των Sepultura, ώστε να τους δούμε επιτέλους και σε κανένα livχαχαχχαχα. Αράξτε εκεί που είστε παλικάρια μπραζιλιέροι, δεν έχετε απολύτως κανένα λόγο για επανένωση, τα σκατά που θα βγάζατε μαζί, τα βγάζετε και τώρα χώρια.
Η μουσική που παράγεται έξω από την πόρτα μας είναι πολλή και καλή, οπότε ας κάνουμε μια βόλτα στις γειτονιές που το γιασεμί και το αγιόκλημα σε μεθάνε, τα παιδιά παίζουν μπάλα στις πλατείες και κάτω από το φεγγάρι, αγκαλιά, ας ακούμε το νέο άλμπουμ των Corpses με τον όμορφο τίτλο Graves. Βρωμιάρικο punk’n’roll, με λύσσα και αυτό που ευγενικά στις υψηλές κοινωνίες ονομάζουμε γλαφυρά ως «κάβλα», είναι το soundtrack μιας οποιασδήποτε αψιμαχίας μεταξύ μεθυσμένων Ανθρωποφάγων (για να κάνω την σύνδεση με την αρχή του άρθρου, αν με πιάνετε).
Επειδή όμως, βασικά, είμαι μια ευαίσθητη ψυχούλα που αναζητά την ομορφιά της ζωής, δεν θα μπορούσα να μην σταθώ στο υπέροχο τραγούδι των Λάμδα, με τίτλο «Μπροστά στο Τέλος της», που μπορεί να κάνει ακόμα και το πιο σκληρό μέταλλο να λυγίσει. Μπορεί και όχι. Οι Λάμδα, λοιπόν, είναι μια περίπτωση πολύ δυνατή, παντελώς άγνωστη στην μερίδα του ακροατηρίου που μεγάλωσε με Μιχάλη Χατζηγιάννη και θεωρεί ως indie την Μποφίλιου. Κωλόγιδα υπάρχουν παντού. Δεν κρίνω. Με μια ακρόαση παραπάνω, νομίζω θα εκπλαγείτε από τον αυθεντικό λυρισμό και την γνώριμη χροιά. Άλλο ένα λουτρό αλήθειας. Καλό θα σας κάνει.
Το σημερινό χορταστικότατο Παρατηρητήριο έρχεται στο τέλος του, με μια πρόταση που ήταν σχετικά αναμενόμενη, εάν με θεωρείτε φίλο της μουσικής. Εάν όχι, πάλι θα ήταν αναμενόμενη γιατί οι Yovel λένε τα σωστά πράγματα με τον σωστό τρόπο. Αν και έγιναν γνωστοί με την διασκευή στο «Κεμάλ» του Χατζηδάκι, οι Yovel δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη ανάγκη το hype, μιας και στο δικό τους υλικό τα πάνε περίφημα. Μλκιες λέω. Προφανώς και το είχαν. Τους προτείνω επόμενη διασκευή κάτι από Μικρούτσικο-Παπακωνσταντίνου. Μέχρι τότε, το ολόφρεσκο black metal τους στο Forthcoming Humanity, κάνει άψογα την δουλειά του.
