Ο Θάλαμος Επικοινωνίας κλείνει προσωρινά για να επιστρέψουμε στην επικαιρότητα, όμως πριν γίνει αυτό με χαρά φιλοξενούμε τον Άρη Λάμπο των System Decay, ο οποίος είναι και ο comic artist πίσω από την επιτυχημένη σειρά Μεταλλάδες. Συνδυασμός-φωτιά, κάφρος τραγουδιάρης και σκιτσογράφος για χατζημεταλλάδες. Είχε πέσει στην χύτρα με το ταλέντο όταν ήταν μικρός, μπορεί και όχι βέβαια. Θα δείξει. Για πάμε να δούμε τι μας λέει.
Καλώς όρισες Άρη στον Θάλαμο Επικοινωνίας. Η συμμετοχή σου στο νέο αλμπουμ των System Decay ήταν το εισιτήριό σου για αυτή την όμορφη συζήτηση που θα έχουμε. Το Crown ήταν ευχάριστη έκπληξη για μένα, αφού δεν κατάφερε να μπει στον σωρό με τις άπειρες metalcore κυκλοφορίες. Το καταλαβαίνεις ότι το να το καταφέρεις αυτό, εν έτει 2020 είναι άθλος; Επίτροπέ μου, άθλος είναι να είσαι admin στο ΚΨΜ.
Σταμάτα σατανά. Στο Crown προσπαθήσαμε να μην ακολουθήσουμε κανένα στερεότυπο. Δεν ξέρω αν το πετύχαμε, 100%, πάντως θεωρώ ότι δεν απευθύνεται αποκλειστικά στο metalcore κοινό αλλά σε όλους τους φίλους του επονομαζόμενου «σκληρού ήχου». Είτε σ‘αρέσει το death είτε το heavy metal είτε ακόμα και η Britney Spears θα βρεις στοιχεία που θα σε κερδίσουν. Ίσως οι προσκείμενοι στην Britney ταυτιστούν περισσότερο με τους στίχους του "Hate Me". Πάντως δε σε έχω συνηθίσει τόσο γλυκό, οπότε ανασκουμπώνομαι και περιμένω το σκληρό ράπισμα της Σωτηρίας.
Οk, εσύ το ζήτησες. Έχετε αντιγράψει τόσους πολλούς (και τόσο καλά) που φαίνεστε διαβασμένοι. Και αυτό είναι κάτι καλό σε αυτό το είδος που όλα αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν. Τεράστιο παράδειγμα: Τραγούδι με τίτλο "Engage". Μπόμπα παραγωγή, death metal παρέα με ξέκωλα φωνητικά, riff τρομερά, πυροβολισμοί, γκρούβες, breakdown. Όλα είναι βαλμένα σωστά, ενώ τα έχουμε ξανακούσει διάσπαρτα εδώ και εκεί. Πώς το δουλέψατε; Θα αποδώσω τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και θα σου πω ότι το "Engage" αποτελεί έμπνευση του κιθαρίστα μας Άγγελου Κομνηνού, ενώ τα clean φωνητικά στο ρεφρέν του άλλου κιθαρίστα μας του Χρήστου Μπριντζίκη. Εκεί νομίζω ότι θα βρεις και το κλειδί της όλης φάσης. Προσπαθήσαμε να εκμεταλλευτούμε τα καλά του καθενός.
Θα μπορούσες απλά να πεις ότι το κομμάτι γαμάει γιατί έχεις μικρότερο ρόλο σε αυτό. Αλλά καλή απάντηση. Πάμε παρακάτω… Αρχικά είπες ότι αντιγράψαμε πολλούς. Για να είμαστε ακριβείς νομίζω τους κλέψαμε προκειμένου να συντεθεί κάτι καινούριο. Π.χ. συνειδητοποιώ ότι κάποια φωνητικά μου είναι ίδια με του Goran Petrov των Entombed. Προσωπικά άλλαξα δέρμα για να μπορέσω να ανταπεξέλθω και ενώ είχα ξεσυνηθίσει το growling, τελικά χρειάστηκε να αποκτήσω τεχνική προκειμένου να πετύχω το αποτέλεσμα που απαιτούσε το υλικό. Ξέρω ότι αυτές είναι βαρετές τεχνικές λεπτομέρειες, αλλά δείξτε λίγο κατανόηση για τον καλλιτέχνη. Μας έφυγε ο πάτος.
Δουλειά σας είναι. Μπορεί και όχι. Δεν σας λυπόμαστε, μην ανησυχείς. Πες μας λίγο για την παραγωγούλα, που είναι highlight του δίσκου. Ό,τι και να κάναμε εμείς οι μουσικοί, δε θα ήταν τίποτα αν δεν αναλάμβανε την παραγωγή ο Αντώνης Μακρογιάννης (Skybinder). Η δουλειά που έριξε και το αποτέλεσμα που έβγαλε με έχει κάνει να σκέφτομαι να του κάνω ανοικτά πρόταση γάμου. Αντώνη, παντρέψου με.
Ναι ρε Αντώνη, πάρτο το αγόρι. Έχει και στρέμματα με ελιές. Επειδή εμείς εδώ στην Ελλάδα είμαστε λίγο πιο αργοί σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο, προβλέπω ότι όπως το nu metal και το metalcore στα 00s πήραν την σκυτάλη από το grunge, το stoner και το heavy rock, έτσι και εδώ η επόμενη εγχώρια φασούλα ενδεχομένως να είναι όλο αυτό το «σύγχρονο μεταλ» που πλέον βέβαια δεν θα είναι σύγχρονο. Πώς σου φαίνεται η ζωή ως ένας εν δυνάμει ροκ σταρ στην Ελλάδα; Καταρχάς, από το στόμα σου και στο θεού το αυτί. Έχω να δηλώσω δημόσια ότι σε αυτή την ηλικία που έχω φτάσει είμαι απολύτως συνειδητοποιημένος στο να διαχειριστώ το ενδεχόμενο του ροκ σταρ με άφθονα χρήματα, ναρκωτικά και ακραίες καταστάσεις. Νομίζω έχω τη συναισθηματική ωριμότητα για όλα αυτά πια. Μόνο μην κάνεις κάνα αστείο και στείλεις τη συνέντευξη στη μάνα μου.
Όχι μάνες. Έχεις τον λόγο μου. Πέρα από την πλάκα, μακάρι να πάει καλά το πράγμα για όλες τις μπάντες και όλες τις σκηνές και να κάνουμε επιτέλους live. Και δεν θα φταίει ο κορωνοϊός για την μικρή προσέλευση του κόσμου. Αυτό συνέβαινε ήδη στην μεγάλη πλειοψηφία των live των ελληνικών συγκροτημάτων. Για να σε προλάβω, θέλω να πω ότι η φάση του stoner δεν ήταν τυχαία. Είτε αρέσει σε κάποιους αυτό το είδος είτε όχι, πρέπει να παραδεχτούμε ότι τα συγκροτήματα που πρωτοστάτησαν έστησαν με σωστό τρόπο μια σκηνή όπου στήριζαν ο ένας τον άλλον και αυτό το πράγμα διογκώθηκε. Μαγκιά τους. Αυτή η θετική ατμόσφαιρα είναι στο χέρι των μουσικών. Να γράφουμε καλά τραγούδια, να γουστάρει το κοινό και να αγαπιόμαστε λιγάκι μεταξύ μας. Δεν κάνει κακό. Τα υπόλοιπα θα έρθουν.
Όπως το θέτεις πάντως, υπονοείς ότι πρέπει να υπάρξει μια «άλλη» αγάπη μεταξύ των μελών της σκηνής. Δεν θέλουμε να ξέρουμε λεπτομέρειες, προφανώς, αλλά εάν αυτό είναι ένα κάλεσμα, είναι καλοδεχούμενο. Το Παρατηρητήριο έχει μεγάλο κοινό, λογικά θα υπάρξει ανταπόκριση, φίλε Άρη. Σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει, Επίτροπε. Το έχει πει και η Μαρινέλλα σε ένα μνημειώδες κομμάτι που είχε κάνει το 1976 με τον Κώστα Χατζή στην κιθάρα και τον Dave Mustaine στο φλάουτο σε μια μπουάτ στην Πλάκα με τίτλο «Το Πράσινο Μίλι». Λίγοι γνωρίζουν για αυτή τη συνεργασία αλήθεια.
Το θυμάμαι. Μετά το πρώτο demo ξεπουλήθηκαν. Το System Decay κυκλοφορεί σε μια δύσκολη εποχή για live, όμως έχω παρατηρήσει ότι το κοινό κάθεται μέσα στα σπίτια του πλέον και δίνει μεγαλύτερη προσοχή. Ποιο από τα κομμάτια σας, μπορεί να απολαύσει κάποιος φιλόμουσος, με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και το τζάκι αναμμένο, χαϊδεύοντας την γάτα του; Το "Waves", ξεκάθαρα. Ξεκινάει με ήπιες κιθάρες, καθαρά φωνητικά, ταξιδιάρικα κουπλεδάκια σαν το θαλασσινό αγέρι. Μετά μπαίνει ένας πιο alternative ρυθμός, με κορύφωση σε ένα ρεφρέν που θα θυμίσει έντονα Metallica στους κακοπροαίρετους. Εύχομαι σε αυτούς τους αχρείους, την ώρα που χαϊδεύουν τη γάτα να χύσουν πάνω της το κόκκινο κρασί και αυτή να τους επιτεθεί, κάνοντας κομμάτια την βελούδινη ρόμπα τους. Φαντασιακά αυτή η αλλόκοτη εικόνα περιγράφει το δεύτερο, επιθετικό μέρος του κομματιού που ολοκληρώνεται με μια κραυγή απόγνωσης. Κατάφερα να ξεφτιλίσω το πιο συναισθηματικό τραγούδι του δίσκου, που είναι και από τα αγαπημένα μου. Αιτούμαι άσυλο από την Επιτροπή για προστασία από τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας.
Απορρίπτεται μανμου. Ας πρόσεχες. Μου άρεσε το lyric βίντεο που κάνατε για το "Crown" λόγω της video game αισθητικής που είχε. Αντιλαμβάνομαι ότι η κοπέλα που τρέχει να ξεφύγει είναι η ίδια που φλέγεται (;) στο εξώφυλλο. Αυτή η αοριστίλα θα σας φάει στο σύγχρονο μεταλ, που δεν καταλαβαίνει ποτέ κανείς τίποτα και ο καθένας μπορεί να έχει τις δικές του ερμηνείες. Δώσε μου λίγο εικόνα από το concept, αν υπάρχει. Έχεις δίκιο για την αοριστίλα στο σύγχρονο μέταλ. Έχω υπάρξει στο παρελθόν ένθερμος υποστηρικτής αυτής της έναν-γύρο-απ’-όλα αισθητικής στα νοήματα και έχω αρχίσει πλέον να την εγκαταλείπω. Μας έβαλαν τα γυαλιά οι τράπερς με τις ξεκάθαρες γραμμές τους. Πουτάνες-Λεφτά-Ναρκωτικά. Προσπαθούμε να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, παρόλο που ο ήχος ευνοεί τους συμβολισμούς. Στιχουργικά, ο δίσκος είναι σχετικά ξεκάθαρος. Περιγράφει την κούραση από τις παθογένειες γύρω μας και το ότι θέλουμε να σταματήσουν. Σχετικά με το βίντεο κλιπ του "Crown", θέλαμε να ακολουθήσουμε την αισθητική του υπέροχου artwork που έκανε ο Γιώργος Παππάς των Kin Beneath Chorus. Όποτε ναι, η κοπέλα που τρέχει, είναι η κοπέλα του εξωφύλλου. Την εικόνα ανέλαβε ο Χάρης Κουντούρης (HK Visual Creations) και προέκυψε αυτό το εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Καθόλου τυχαίο ότι συνεργάζονται μαζί του οι Rotting Christ και άλλα τεράστια ονόματα στο μέταλ. Το στέμμα ως ένα σύμβολο εξουσίας και επιτυχίας, το τρέξιμο και η αγωνία σε έναν κόσμο που καταρρέει, είναι αυτό που βλέπουμε καθημερινά γύρω μας σε όλα τα επίπεδα. Κοινωνία, ηθική, οικονομία. Αλλά ναι, στην τελική θέλαμε απλά να φαίνεται σαν video game…
Τόσες πολλές λέξεις για να παραδεχτείς στο τέλος ότι είστε nerds. Το είχαμε καταλάβει Άρη, γι’αυτό σας συμπαθούμε. Εκτός από το τραγούδι στους System Decay και την πρωινή σου δουλειά, ξέρουμε ότι είσαι και comic artist. Βασικά είσαι ο πιο hot έλληνας comic artist των χτζμτλαδων, χωρίς περιστροφές. Και εσύ, όπως και η Επιτροπή βέβαια, ασχολείσαι με τα στερεότυπα γύρω από το μέταλ και προσθέτεις χιούμορ σε αυτό. Θεωρείς ότι αυτό το χιούμορ αποδομεί την αγάπη σου για τον χώρο ή αντίθετα την ενισχύει; Είμαι εγώ ο πιο hot έλληνας comic artist των χτζμτλλαδων;;
Βασικά όχι. Απλά το είπαμε για να σε καλοπιάσουμε. Επίτροπε, με το χέρι στην καρδιά, κάθε επεισόδιο των Μεταλλάδων που κράζει κάποιο στερεότυπο είναι πρώτα αυτοκριτική και μετά κριτική προς άλλους. Δηλαδή όταν κοροϊδεύω τις αντιζηλίες στη σκηνή, το κόλλημα με το κλασικό χεβιμέταλ, αυτά είναι πράγματα που έχω ανιχνεύσει στον εαυτό μου. Σίγουρα στα comics διογκώνεται αυτό, για χάρη του αστείου, αλλά πιστεύω βαθιά ότι το χιούμορ είναι ένας τρόπος να δεις τα στραβά σου, να τα αγαπήσεις και να προχωρήσεις. Ένα παράδειγμα. Πώς να μη κοροϊδεύω τον εαυτό μου; Ανακάλυψα τους Ghost σαν support σε live των Candlemass. Περίμενα κάτι σκοτεινό, βαρύ και αυθεντικά βλάσφημο και τελικά άκουσα αυτό το 60s-70s pop/rock και ξενέρωσα, γιατί δεν ήταν μέταλ. Ο χρόνος πέρασε και σταδιακά κατάλαβα τι προσπαθούν να κάνουν. Τώρα κάθε δεύτερη μέρα βάζω το "Dance Macabre" και το "Square Hammer" για να αποφορτιστώ. Αυτή η συνειδητοποίηση της σχετικότητας σε χαλαρώνει κάπως.
Η μάχη στο Καψιμί για τους Ghost είναι σχεδόν καθημερινή. Και η κάθε πλευρά έχει τα επιχειρήματα της. Είναι όμως απολαυστική η διαμάχη αυτή, όπως και κάθε χαβαλέ διαμάχη για μουσική, κάθε μα κάθε φορά. Εννοείται…Βλέπω στο Καψιμί να έχουν εξευτελίσει κατά καιρούς είδωλά μου όπως οι Blind Guardian και οι Candlemass και άλλες μπάντες που σκέφτομαι να χτυπήσω tattoo πάνω μου και παρ' όλα αυτα γελάω ρε συ, γιατί έχει πλάκα. Πώς να μην κάνεις πλάκα με τον De Maio αλλά και πώς να μην αγαπάς τα τραγούδια των Manowar; Πώς να μην κοροϊδέψεις αυτούς που θεωρούν ότι οι Manowar τα έκαναν όλα σωστά αλλά κι αυτούς που θεωρούν ότι οι Manowar τα έκαναν όλα λάθος; Αν αφαιρέσουμε το χιούμορ, θα μείνουμε απολιθώματα. Και οι μπάντες που λατρεύουμε δεν ήταν απολιθώματα. Οι Μεταλλάδες δεν μειώνουν την αγάπη μου για το χώρο. Την ενισχύουν. Όσο και να μ ‘αρέσει να κοροϊδεύω τα στερεότυπα του μέταλ, άλλο τόσο τα λατρεύω.
Η ενασχόλησή μου με την Επιτροπή, πάντως, αποδεικνύει αυτό που λες. Ότι το χιούμορ και ο χαβαλές, ενισχύουν την πραγματική ενασχόληση με την μουσική. Κάτι που θέλουμε όλοι μας, δηλαδή. Ακριβώς. Θέλω να δω την μουσική αυτή να εξελίσσεται και αντίστοιχα, να βρίσκει ανταπόκριση. Θέλω να τη δω να κατακτά το mainstream και να ανοίγει τον κύκλο εργασιών της ώστε να ζουν συγκροτήματα από αυτό, ώστε να παράγουν και πιο ποιοτική μουσική επειδή έχουν τον χρόνο, την διάθεση και την οικονομική δυνατότητα. Ε, κάτι τέτοιο δεν θα το πετύχεις όταν το κοινό ακούει για 100000στη φορά το "Piece of Mind".
Από τον λίγο χρόνο που έχουμε βρεθεί στον ίδιο Θάλαμο Επικοινωνίας, μπορώ να πω ότι βρίσκεσαι σε ένα μεταβατικό στάδιο σωτηρίας Άρη. Με λίγες συνεδρίες ακόμη και αποχή από την ακρόαση μιας λίστας συγκροτημάτων που θα σου γράψω σε μια συνταγή, θα είσαι περδίκι. Χάρηκα πολύ για την συζήτηση μας, καλή επιτυχία στο άλμπουμ σας και έχεις τον λόγο για να κλείσεις όπως θες την επικοινωνία μας. Υπόσχομαι να ακολουθήσω τη συνταγή πιστά μέχρι να μπω στη Βαλχάλα της Σωτηρίας. Θα κλείσω με κάτι πραγματικά συγκινητικό που είχε πει ο μεγάλος ποιητής από την Πρέβεζα, Κώστας Καρυωτάκης:
«Ένα σκήπτρο από σίδερο θα μπορούσε να φέρει το έλεος.
Μια ασπίδα από χρυσάφι το Δημιουργό και Bασιλιά.
Και το πελώριο ατσάλινο σπαθί.»
Μπείτε στο Υoutube, το Spotify και το Bandcamp να ακούσετε τον νέο δίσκο μας με τίτλο Crown και αφήστε μας, μόνο καλά σχόλια ώστε να μη φάμε τα λεφτά στους ψυχολόγους (αλλά να τα δώσουμε για βίντεο κλιπ).
