Η προηγούμενη εβδομάδα ήταν μια εξαιρετική εβδομάδα για όλους εμάς. Οι επόμενες εβδομάδες, όμως, προβλέπουμε ότι θα είναι κομματάκι πιο δύσκολες και εμείς εδώ στο Παρατηρητήριο της Δευτέρας αλλά και γενικά το Avopolis, ετοιμαζόμαστε πυρετωδώς για τρελές φασούλες. Ο Θάλαμος Επικοινωνίας φιλοξενεί τον Γιώργο Απαλοδήμα, το μπάσο των φοβερών και τρομερών Sacred Outcry που κυκλοφορούν τον δίσκο τους καμιά 17αριά χρόνια μετά την ολοκλήρωση του. Καλά διαβάζεις, κλγδ. Ολογράφως, δεκαεπτά χρόνια. Και αν είναι ρε 'σεις, το heavy metal όσο το αφήνεις ακυκλοφόρητο, να ωριμάζει σαν το καλό ουίσκι, τότε αφήστε τα τραγούδια στα συρτάρια και βλέπουμε.
Το Damned For All Time νομίζω έχει κατουρήσει στα ίσια και το Chinese Democracy αλλά και το Fear Inoculum στα χρόνια αναμονής για την κυκλοφορία του και αυτό σας ανεβάζει τρομερά στα μάτια μου. Μπάντες που βασανίζουν το κοινό τους, εγώ τις σέβομαι. Ρε μπαγάσες, πως τους πετσοκόψατε έτσι τους χατζημεταλάδες; Να ξεκινήσω λέγοντας πως από την ερώτηση, έκανα highlight το Fear Inoculum, right click, search google για να καταλάβω για τι μιλάμε.
Συνέντευξη που ξεκινά με beef χατζημεταλλάδων με Tool, μόνο καλά μπορεί να πάει. Προχωράμε. Όταν ολοκληρώσαμε το άλμπουμ το 2003, όλοι μας ρώτησαν από ποια εταιρεία θα κυκλοφορήσει, κανείς όμως δεν μας ρώτησε πότε. Γνωρίζοντας από πρώτο χέρι την αγάπη του έλληνα οπαδού για τραγικές ιστορίες και την τελική δικαίωση απέναντι σε όλους και όλα, αποφασίσαμε μυστικά να ακολουθήσουμε την πορεία των αγαπημένων μας Warlord και να αφήσουμε τον μύθο μας να μεγαλώσει με το πέρασμα των χρόνων και την απόλυτη σιωπή. Ίσως το παρακάναμε τελικά, γιατί δεν μας ήξερε κανείς, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες.
Έχω ακούσει παρόμοια ιστορία. Το ίδιο είχε πάθει και μια θεία μου από το χωριό που δεν παντρεύτηκε τον γιο του φούρναρη και τελικά έμεινε στο ράφι. Συμβαίνουν αυτά. Και φέτος είπατε, ποια καλύτερη περίσταση από μια πανδημία; Ας κυκλοφορήσουμε μετά από 20 χρόνια τον δίσκο μας. Εξαιρετικό timing, εάν θες την δική μου γνώμη. Ε, εφόσον βλέπαμε τον κόσμο να τελειώνει σιγά σιγά, είπαμε να το κάνουμε τώρα που προλαβαίνουμε.
Νομίζω προλάβατε στο τσακ. Έχουμε λίγο χρόνο ακόμα, τουλάχιστον μέχρι ο μικρός Μητσοτάκης να αναλάβει την πρωθυπουργία.
Δεν πιστεύω σε προλήψεις αν και το σκεπτικό αυτό είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Λογικά, εσείς ως μια μπάντα που στηρίζει την παρουσία της στο φανταστικό, έχετε υπόψιν σας κάποια αρχαία μαγεία που κρύβεται πίσω από όλα αυτά ή πιστεύετε ότι όλα γίνονται λόγω των κεραιών 5G; Εδώ δεν χωράνε μαγείες και κατάρες, είναι σοβαρά τα πράγματα, αλλά ευτυχώς, στρατοί διαδικτυακών γιατρών είναι απλά ένα κλικ μακριά. Κεραίες 5G και όλα τα λοιπά των διαφόρων αρκουδέηδων, λοιπόν, είναι σίγουρα οι αιτίες της κατάστασης που ζούμε. Εμβόλια, τεχνολογία και επιστημονική πρόοδος, μας αφήνουν παγερά αδιάφορους, καθώς τα γεγονότα του Facebook είναι αδιάψευστα. Και παλιότερα δεν υπήρχαν όλα αυτά τα νεοταξικά και μια χαρά ήταν ο κόσμος. Μην κοιτάς που αν έβηχε κάποιος στο ίδιο δωμάτιο μάλλον πέθαινε όλη η πόλη. Παλιά τα πράγματα ήταν πιο αθώα και ο κόσμος ευχαριστιόταν το κάθε λεπτό της ζωής του μέχρι τα βαθιά 34 χρόνια που ήταν το προσδόκιμο ζωής.
Επιτέλους, ένας άνθρωπος να συνεννοηθούμε. Με έχουν κουράσει όλοι αυτοί οι σπουδαγμένοι διανοούμενοι που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα. Μια αυθεντική λαϊκή φωνή είναι αυτό που λείπει. Μιας και το ανέφερα, πολύ σημαντική προσθήκη στον δίσκο ήταν αυτή του τραγουδιστή. Γνωρίζοντας την σπανιότητα των καλών φωνών στο παραδοσιακό χεβι μεταλ και της ποιότητας της εκφοράς της αγγλικής γλώσσας, το γεγονός ότι έχετε στο άλμπουμ σας έναν πολύ καλό τραγουδιστή χωρίς να είναι πρώην παππάς, είναι σημαντική επιτυχία. Μίλησε μου για αυτό. Εδώ μου δίνεται μια καλή ευκαιρία να δηλώσω δημόσια την αγάπη μου για τον Γιάννη Παπαδόπουλο. Ένας καταπληκτικός και υπερταλαντούχος άνθρωπος που μας τίμησε με την παρουσία του στον δίσκο και κατάφερε να κάνει τα πιο υγρά-Manowar-όνειρά μου πραγματικότητα με την ερμηνεία του. Κι όλα αυτά, χωρίς να αναφέρει κάθε 4 λεπτά πόσο καλή φωνή έχει, ούτε να σε αντιμετωπίζει σαν τσοπάνη από το Κιλκίς που σου κάνει χάρη επειδή είναι επαγγελματίας. Είναι λες και δεν τον ενδιέφερε καθόλου η προσωπική προβολή ή η όποια επιβεβαίωση και απλά ήθελε να έχουμε μια πολύ καλή και ευχάριστη συνεργασία για να «δημιουργήσουμε» κάτι που θα είμαστε περήφανοι στο τέλος της μέρας. Τρελά πράγματα σου λέω.
Άλλο λίγο δηλαδή και θα αναφωνούσα ΩΡΕ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΕ, με τόσο καλά λόγια. Σημειώνουμε κάθε λέξη για την όμορφη αυτή συνεργασία, πάντως. Η κατάσταση, πλέον, στην Ελλάδα δεν είναι το δράμα του 1999-2000 που για να βρεις άνθρωπο να μιλάει καλά Αγγλικά και να έχει και πάνω από μιάμιση οκτάβα φωνή, έπρεπε να κάνεις τάμα σε κάποιον Άγιο ή/και να θυσιάσεις κατσίκες χορεύοντας στην πανσέληνο.
Αυτό που μ ‘αρέσει σε εσάς, είναι ότι είστε χιουμορίστες. ΜΟΝΟ έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω το γεγονός ότι έχετε κομμάτι "Sacred Outcry" και κομμάτι "Scared to Cry". Φαντάζομαι δεν παίζει ποτέ να γίνει απολύτως καμία παρανόηση σε live σας και οι μισοί να παίζουν το πρώτο και οι άλλοι μισοί το δεύτερο. Για μένα είναι προδιαγεγραμμένο. Κι όμως υπάρχει και άλλη, βαθύτερη εξήγηση. Η αλήθεια είναι πως ήταν εντελώς τυχαίο(;), αφού το "Scared to Cry" το είχε γράψει ο Βαγγέλης (πρώην τραγουδιστής μας στα χρυσά χρόνια), πριν καν μπει στη μπάντα. Αν δηλαδή αυτό δεν είναι απόδειξη εκπλήρωσης πεπρωμένου και μεγαλύτερων δυνάμεων, τότε ούτε εγώ δεν ξέρω τι είναι. Επίσης, υπό τον φόβο μπερδέματος των δύο αυτών τραγουδιών μέσα στο setlist, αποφασίσαμε να μην παίζουμε live γενικότερα, ελαχιστοποιώντας έτσι τον κίνδυνο να γίνουμε ρεζίλι. Με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια.
Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια του δίσκου, ήταν σίγουρα το Lonely Man, μια μελαγχολική power metal σύνθεση που ίσως αναφέρεται σε έναν μοναχικό άνθρωπο που κάθεται συνέχεια μέσα και παίζει RPG, ίσως να ταυτίζομαι, ίσως όχι, αυτός είμαι, δεν πειράζω κανέναν. Εσύ κανένα παιχνιδάκι παίζεις; Θα σου έστελνα τώρα link το Armory μου να δεις τον rogue μου στο World of Warcraft, αλλά δεν θέλω να οδηγήσω όλο το internet σε μαζικές αυτοκτονίες, οπότε θα αρκεστώ σε ένα απλό «ναι». Ή μάλλον όχι, δεν θα αρκεστώ στο ναι, και θα σου ομολογήσω πως αν με άφηνες μπροστά σε ένα PS4 (3-2-1/whatever) με αρκετή Coca Cola Light και δρακουλίνια, μάλλον δεν θα ξανακούγατε ποτέ "Sacred Outcry". Επίσης για το lyric video του “Legion of The Fallen” σχεδίασα ολόκληρο χάρτη που παίζει για 20 δευτερόλεπτα κι έχει μέσα εκτός από την απάντηση στην ερώτησή σου, μέχρι και ένα καλά κρυμμένο easter egg για τον δεύτερο δίσκο. Αν έχω πίστη πως ένας άνθρωπος ίσως έχει πιάσει κάτι, αυτός είναι ένας αγαπημένος κψμτζής που θα παραμείνει ανώνυμος για να προστατευτεί η ταυτότητά του (γεια σου, Στάθη).
Κάποτε οι μεταλλάδες είχαν groupies, τώρα έχουν τον Στάθη. Οι άρχοντες του Morrowind θα ήταν περήφανοι για αυτό το τραγούδι. Όπως και για το ομώνυμο κομμάτι, ρε μαν. 14 λεπτάκια heavy metal το ορθόδοξο, όλα σωστά βαλμένα εκεί μέσα. Μου δημιουργείτε πρόβλημα γιατί μπορεί να χάσω το κοινό μου, όσο γράφω καλά λόγια για αυτή την κομματάρα. Νομίζω ότι το καλύτερο κομπλιμέντο που μπορώ να κάνω είναι: «Mε κάνατε να νιώσω πάλι παιδί» ή «Ήταν τόσο καλό που ξαναέβγαλα μπιμπικια». Με συγκινείς και σ ’ευχαριστώ πολύ εκ μέρους όλων. Προσωπικά, θα προτιμήσω το «'Ηταν τόσο καλό που ξαναέβγαλα μπιμπίκια», νομίζω είναι το πιο όμορφο σχόλιο που έχω διαβάσει. Το “Damned for All Time” είναι από τις περιπτώσεις που η άγνοια κινδύνου που έχεις όταν είσαι πιτσιρίκος λειτουργεί θετικά, γιατί αποφεύγεις την υπερανάλυση και απλά γράφεις αυτό που θα ήθελες να ακούσεις από τις μπάντες που αγαπάς και μεγάλωσες με τη μουσική τους (και πιθανώς πλέον να έχουν σαπίσει). Γράφτηκε την εποχή που διάβαζα τέσσερα (4) βιβλία του Moorcock κάθε μέρα και μιλάει για τον αγαπημένο μου αντι-ήρωα τον Elric του Melnibone, πριν αυτός γίνει σειρά στο Netflix. Νομίζω δεν έχεις φόβο να χάσεις κάποιον από το κοινό σου γιατί κανείς δεν έχει 14,5 λεπτά να αφιερώσει σε ένα κομμάτι το 2020, αλλά όποιος το κάνει, να ξέρει από τώρα πως αν η καρδιά του είναι αδύναμη, ίσως δεν αντέξει τη συγκίνηση των τελευταίων τριών λεπτών.
Πάμε σε μια δύσκολη ερώτηση, για να κάνω show off δημοσιογραφίας. Ένα άσχημο που συμβαίνει στη συνείδηση πολλών είναι το γεγονός ότι επειδή το power, επικό ή παραδοσιακό metal συνεχίζει να ασχολείται με πολεμική θεματολογία, με βασιλιάδες, με μάχες, με κατακτήσεις, με έναν φανταστικό κόσμο που παραπέμπει στον μεσαίωνα, κάποιοι τοποθετούν τον ήχο αυτό στα δεξιά της σκηνής, αν με καταλαβαίνεις. Βέβαια σε κάποιο σημείο προέκυψαν οι Atlantean Kodex που ήταν ξεκάθαροι και κάπως αρχίζει και αλλάζει αυτή η λαθεμένη εντύπωση. Είναι λαθεμένη; Οι άνθρωποι πάντα θα βρίσκουν τον μπαμπούλα (ή τον σύμμαχο) εκεί που θα τους βολέψει, πολλές φορές με ακραία άλματα λογικής, οπότε αν το συγκεκριμένο αφήγημα βολεύει κάποιους, τότε είναι δικό τους πρόβλημα και δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί τους. Η μουσική αυτή έχει εν δυνάμει τεράστιους συμμάχους τη φαντασία, τo immersion και το escapism που προσφέρει (δεν τα γράφω στα ελληνικά για να μην ακουστώ τόσο nerd), οπότε η θεματολογία, οι στίχοι, ακόμα και το εξώφυλλο πρέπει να δίνουν την γενικότερη αίσθηση συνοχής με το συνολικό πακέτο και την αισθητική της μπάντας. Καταλαβαίνω πως, μοιραία, πολλά από τα θέματα με τα οποία μπορεί να καταπιάνεται μια μπάντα που έχει επιλέξει μια εποχή καθόλου φιλική προς μειονότητες, γυναίκες και μη μπρατσαράδες με σπαθιά, μπορούν να παρερμηνευθούν από χαζούς ανθρώπους, αλλά όποιος παίρνει κυριολεκτικά το “Pleasure Slave”, βρίσκει υποκινητές βίας στο “Hail and Kill” ή παίρνει «δεξιά» undertones σε τραγούδι που μιλάει για εποχές με βασιλιάδες, κατακτήσεις ή επαναστάσεις τότε είναι εντελώς βλαμμένος και μάλλον πρέπει να βρει κάποιο χόμπι. Τέτοιες αντιλήψεις δεν χωράνε, όχι απλά στη μουσική, αλλά ούτε στη σύγχρονη κοινωνία. Μιας και ανέφερες τους Atlantean Kodex, να πω πως είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση, ειδικά στο κομμάτι της αισθητικής και της προσοχής τους στη λεπτομέρεια. Ίσως και να χρειαζόταν η δήλωση “Anti modern, anti urban, anti fascist” για να διώξει και την τελευταία υποψία από τους δύσπιστους ή και να κόψει την όρεξη σε επίδοξους σκατοκέφαλους.
Χαίρομαι πολύ για την τοποθέτηση σου γιατί φίλε Γιώργο τίποτα δεν είναι αυτονόητο στις μέρες μας. Θέλω τελειώνοντας να πω ότι ήταν μια τρομερά ευχάριστη συζήτηση μαζί σου, μου φάνηκες αρκετά nerd για να γίνουμε φίλοι όποτε εσύ το θελήσεις, δεν θέλω να σε πιέσω. Λογικά στο μέλλον θα σας δω σε κάποιο λάηβ να παίζετε τον δίσκο σας μαζί με κάποια διασκευή σε Warlord ή Manowar, όπου χιλιάδες μασχάλες θα ενωθούν κάτω από τον αττικό ουρανό. Το τέλος αυτής της συνέντευξης δικό σου: Ωωωω, τι καλός! Σε κάποιο live σίγουρα θα με πετύχεις, πιθανότατα όμως πίσω πίσω να πίνω μπύρα και να κουνάω ίσα ίσα το κεφάλι αν καραγουστάρω, αλλιώς στάνταρ με σταυρωμένα τα χέρια σαν να μη θέλω να βρίσκομαι εκεί. Νομίζω αυτός είναι ο σωστός τρόπος να παρακολουθείς μια συναυλία. Τώρα για να παίξουμε εμείς, από το στόμα σου και στου DeMaio το αυτί, αν και το live ίσως μας πάρει 15 χρόνια έξτρα. Σου υπόσχομαι, όμως, πως αν γίνει, θα παίξουμε κάποια διασκευή σε Warlord ή Manowar (ή το "Warlord" των Manowar = Inception) και θα το ζήσουμε με την ψυχή μας. Σ’ ευχαριστώ για αυτήν την πολύ ευχάριστη συζήτηση που είχαμε κι ελπίζω να φέραμε αρκετό κόσμο στην πλευρά του πραγματικού ατσαλιού με τα υπέροχα λόγια που ανταλλάξαμε. Καλή δύναμη, υγεία σε όλους και υπομονή, όλα θα φτιάξχαχαχαχα.
