Εάν και δεν είμαι προληπτικός, ο δίσκος που μας έκανε ποδαρικό αυτή την χρονιά ήταν το Itch των Mammock, το οποίο κυκλοφόρησε την 01.01.2020. Καλά πήγε η χρονιά, δεν έχετε να πείτε. Μπορεί αυτή την στιγμή να μην εντοπίζετε το selling point αυτής της πληροφορίας, όμως σε 100 χρόνια από τώρα όταν οι συλλέκτες της εποχής θα ψάχνουν το απόλυτο Covid memorabilia, αυτό το αλμπουμάκι θα είναι το Ιερό Δισκοπότηρο της Πανδημίας. Γι’ αυτό και προσκάλεσα στον Θάλαμο Επικοινωνίας, τον Γιάννη Αράπη (κιθάρες) και τον Κλέαρχο Γρηγοριάδη (μπάσο), ώστε να μας πουν λίγα λόγια. Τελικά μας είπαν πολλά. Δεν πήγε καλά αυτό.
Λατρεύω τις κλισέ ερωτήσεις: «Τι σημαίνει το όνομα της μπάντας σας;». Πληροφορία που συλλέγουμε πλέον με ένα απλό Google search και καταλήγουμε στο ότι σημαίνει «θραύσμα» Θα σας ρωτήσω ευθέως. Θέλατε κάτι να παραπέμπει στην λέξη cock, αλλά επειδή φοβηθήκατε ότι θα σας πουν σεξιστές, το κάνατε Mammock για να είναι όλοι ευχαριστημένοι; Γιάννης Αράπης: Όντως, πολλοί φίλοι μας το λένε momcock, δηλαδή το πέος της μάνας, ενώ άλλοι το ερμηνεύουν ως κόκορα μαμούθ. Κλέαρχος Γρηγοριάδης: Μας αρέσει να λειτουργούμε σαν ρακοσυλλέκτες, μαζεύοντας έννοιες και ιδέες που μπορεί σε άλλους να είναι άχρηστες, αλλά σε εμάς να είναι χρησιμότατες. Έτσι πίσω από ένα όνομα που ερμηνεύεται και ως ρετάλι, κρύψαμε και ένα μικρό συμβολισμό για τον θεσμό της ανακύκλωσης. Ελπίζουμε αυτοί που διαβάζουν να μην είναι τίποτα ψεκασμένοι που δεν πιστεύουν στην κλιματική αλλαγή!
Αυτό με τον κόκορα μαμούθ κρασάτο, μου άρεσε καλύτερα. Τελικά η φαντασία των παιδιών είναι αχαλίνωτη. Και πως να κρυφτείς απ' τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς, τα ξέρουν όλα. Εξαιρετική εντύπωση μου έκανε ο ήχος της κιθάρας που παραπέμπει σε μπάντζο με distortion. Προς Θεού, δεν σας αποκαλώ κωλόβλαχους, απλά ήθελα να καταθέσω αυτό το στοιχείο, γιατί θεωρώ ότι σας κάνει μοναδικούς. Μπορεί και όχι. Γ.Α.: Σίγουρα δεν είπες (ακόμη) ότι παίζουμε stoner, επομένως δεκτοί όλοι οι υπόλοιποι χαρακτηρισμοί. Ως κιθαρίστας της μπάντας να πω ότι με εμπνέει πολύ ο ήχος των surf, country, blues και post punk κιθαριστών. Μου αρέσει που είναι παιχνιδιάρικος και σου δίνει την δυνατότητα να εκφραστείς με διαφορετικούς τρόπους. Τα πράγματα στην ηχογράφηση ήταν πολύ απλά, βασισμένα στις αρχές του rock’n’roll. Σε αυτό συντέλεσε και ο Διογένης Κυρατζόγλου, που έκανε την παραγωγή του δίσκου μας, με την old school προσέγγιση όπου βάζεις τους ενισχυτές πολύ δυνατά και παίρνεις από εκεί όλο το απαραίτητο γρέζι.
Χαίρομαι για σένα και τις αρχές σου. Σε τιμάει πάντως που άφησες τον μπασίστα του γκρουπ να ακούγεται πιο γεμάτος και αυτό θα καθορίσει την αναλογία των επιτυχιών στις groupies, που ποτέ δεν θα είχατε έτσι και αλλιώς, γιατί αυτά είναι σεξιστικά κατάλοιπα μιας άλλης εποχής. Γ. Α.: Λάθος κάνεις. Ο Κλέαρχος έχει groupies διότι βγάζει μια ωριμότητα που παραπέμπει σε George Clooney.
Χρειαζόμαστε αυτούς τους παραλληλισμούς. Είναι επιτακτική ανάγκη για το μέλλον της σκηνής, ώστε στα δύσκολα χρόνια που έρχονται, να βγαίνουν πιο εύκολα τα memes. K.Γ.: Εγώ πάντως ακούω στις κιθάρες μας περισσότερο σιτάρ πάρα μπάντζο, ίσως γιατί ο Γιάννης κάθεται και ακούει κάτι ψαγμένους ινδούς τραγουδοποιούς. Σίγουρα εκτός από τον ήχο έχει επιρροές από Μαχάτμα Γκάντι στη νοοτροπία του, αφού νοιάζεται για το μπάσο σχεδόν περισσότερο από μένα και ποτέ δεν προσπάθησε να το καπελώσει. Γενικά, λειτουργούμε δημοκρατικά μέσα στη μπάντα και νοιαζόμαστε ο ένας για την εμφάνιση του άλλου. Π.χ. ο Γιάννης είναι ο μόδιστρος. Κόβει και ράβει τα ρούχα μας πριν τις συναυλίες για να φαίνονται ωραιότερα. Υπάρχει ένα ειδικό Mammock πουκάμισο που το ψαλίδισε για να φαίνεται πως το έσκισαν κορίτσια…
Γ.Α.: το έσκισαν τα κορίτσια..
K.Γ.: Πάντως και αγόρια να το έσκιζαν, πάλι καλά θα ήμασταν. Δεν τα πάμε πολύ καλά με τις νόρμες και τα πρέπει, οπότε θα θέλαμε στις συναυλίες ο κόσμος να κάνει ό,τι του κατέβει.
Αν θες την γνώμη μου, μην επιτρέπεις στο κοινό σου να κάνει ό,τι θέλει σε καιρούς Covid-19, Κλέαρχε. Δεν θα πάει πολύ καλά αυτό. Δεύτερο κομμάτι, με τίτλο "Theme of Pets". Γνωρίζω ότι έχετε ευαισθησίες σχετικά με τους μικρούς μας φίλους, μπορείτε να μου αναφέρετε κάποια πληροφορία για τα κατοικίδιά σας, που πρέπει να μάθουμε. K.Γ.: Τι άλλο να πούμε, η φιλοζωία είναι ατελείωτη κουβέντα. Εκεί να δεις κόλλημα, Επίτροπε. Ποιο ΚΨΜ τώρα, μπες σε κάνα Σατανισμός και Γάτες να δεις τη χαρά του bullying. Θα παρακαλάς να ήσουν περιτριγυρισμένος από μεταλλάδες και να σου τραγουδάνε α καπέλα δισκογραφία Μεηντεν. Όποτε παίζω μπάσο ή τραγουδάω στο σπίτι, οι γάτες μου εξαφανίζονται, άρα είναι οι πιο αδέκαστοι κριτές μου. Προσπαθούν κάθε στιγμή να με περάσουν στο πάνθεον του ροκ, καταστρώνοντας καθημερινά αδιάκοπα σχέδια για τη δολοφονία μου, όμως δεν τα έχουν καταφέρει ακόμα. Το ίδιο μάλλον ισχύει και για τον Αντρέα, που έχει κι αυτός ζωάκια. Το μυστικό είναι να ταΐζεις πολύ. Η να είσαι τόσο βλαμμένος που να μαζεύεις πολλά. Μπορείς να πάρεις στα σοβαρά ένα μπασίστα με επτά γάτες; Αμφιβάλλω.
Είναι όμορφο να αγαπάς τα ζώα και αυτά να σε αγαπάνε επίσης. Και εγώ έχω πολλά ΚΛΓΔ και ξέρω, είναι άτακτα αλλά τα λατρεύω. Να σας γνωστοποιήσω ότι ο γλυκύτατος τραγουδιάρης σας μοιάζει φωνητικά με τον Neil Fallon των Clutch, κάτι το οποίο αυτόματα σας τοποθετεί παρέα με τις φασαιομπάντες που λυμαίνονται της ελληνικής σκηνής. Τι θα κάνετε για αυτό; Έχετε απευθυνθεί σε ειδικό; Γ.Α.: Προσωπικά, στην ζωή μου δύο κομμάτια Clutch έχω ακούσει όλα και όλα. Και το ένα που πρέπει να είναι το "Spacegrass". Ήταν ένα βράδυ που ήμουν πιωμένος στο πρώτο έτος και δεν πιάνεται. Ο τύπος έχει πιο παχιά φωνή από τον Ανδρέα και σίγουρα πιο παχύ μούσι. Δεν ξέρω αν συσχετίζονται αυτά τα δυο. Μήπως μοιάζει το γρέζι στα bluesy σημεία στο "Shark Attack" και στο "Cateripillar";
K.Γ.: Μας έχει στριμώξει.
Γ.Α.: Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι ο Αντρέας είχε μια μπάντα το '83. Που έπαιζαν ακριβώς σαν τους Clutch. Πολύ πριν τους Clutch όμως…
Αυτά μ’ αρέσουν... Λογικά κάπου εκεί τον είδε ο μικρός Fallon, που είχε έρθει Ελλάδα να κάνει διακοπές με τους γονείς του. Γ.Α.: Βάλε καφέ να σου πω, φιλενάδε. Το ιδιαίτερο με εκείνη την μπάντα είναι ότι είχαν βάλει και κλαρίνο σε δύο live με τρελό guest τον Γιώργο Μάγκα... Είχε γίνει ένα απίστευτο τζαμάρισμα επί σκηνής που έφερε κοντά δύο μουσικά είδη. Το μπλουζ και την ελληνική παραδοσιακή μουσική. Βέβαια, αυτοί το κάνανε για τον χαβαλέ. Που να προέβλεπαν ότι μετά από πολλά χρόνια κάποιοι θα στήσουν ολόκληρη καριέρα πάνω σε αυτό;
Και ο Κινέζος στην υπαίθρια κρεαταγορά του Γιουχάν τον παγγολίνο-φρικασέ για να περάσει καλά τον έφαγε. Ωστέ γι’ αυτό χώσατε και εσείς πνευστά στον δίσκο και βάλατε σαξοφωνάκι... Γιατί τι είναι το σαξόφωνο, φίλοι μου; Το κλαρίνο των Αφροαμερικανών είναι. K.Γ.: Ο οποίος σαξοφωνίστας λέγεται BIK αλλά από το Βίκτωρας. Έχουμε την επιτυχία στο τσεπάκι μας, φαίνεται. Λοιπόν ήθελα να πω, ό,τι ομοιότητα και να υπάρχει στη φωνή, εμείς δεν έχουμε κανένα θέμα να μας κατατάξουν όπου θέλουν. Αν μας θεωρούν stoner, μακάρι να μας καλέσουν και να παίξουμε μαζί τους. Όμως δεν θα μας καλέσουν γιατί είμαστε ακριβοί. Για να ευχαριστηθείς την μουσική μας, θες πολλά και ακριβά ναρκωτικά, ένας μπάφος δε φτάνει καλά καλά για το "This Letter".
Ευχαριστώ για την πάσα. Το This Letter, η πιο μεγάλη σε διάρκεια σύνθεση σας, έρχεται σε αντίθεση με την hardcore/punk καταγωγή σας. Ίσως σας τα έσκασαν οι Yes, ίσως τελικά είστε λιγότερο «βασικούληδες». Για μένα, σημασία έχει ότι είχα καιρό να ακούσω ένα τόσο καλογραμμένο βαλς. K.Γ.: Δεν απέχεις πολύ από την αλήθεια. Το "This Letter" δεν είναι ερωτικό κομμάτι πάντως. Οι πρώτες ιδέες είχαν μια δόση από κλασική μουσική. Κι από Sun of Nothing, που είναι κλασική μουσική επίσης. Δουλέψαμε ένα ολόκληρο καλοκαίρι πάνω σε αυτό για να του δώσουμε μια μορφή που να αρέσει σε όλους και πλέον είμαστε ικανοποιημένοι. Άσχετα που ακούγεται λες και οι Sound διασκευάζουν Boston ή και Yes που λες εσύ. Μας αρέσουν, πάντως, εκτός από τα σύντομα τραγούδια να κοτσάρουμε και επικούρες. Πώς θα αγγίξουμε τους φίλους χατζήδες άλλωστε; Στο επόμενο "This Letter" μπορεί να ακούσεις μέχρι και black metal, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ανέκδοτο.
Μιας που αναφέρατε τους θρυλικούς Sun of Nothing, το όχημα των Mammock γράφει τα πρώτα του χιλιόμετρα, όμως εσείς είστε στην σκηνή πολλά χρόνια και έχουν δει τα ματάκια σας διάφορα, που δεν θα σας φέρω σε δύσκολη θέση να μου εξιστορήσετε. Ποια μπάντα γουστάρετε, χωρίς να έχετε ανταλλάξει σε καμία περίσταση στο παρελθόν σωματικά υγρά με κανένα από τα νυν και πρώην μέλη της; Γ.Α.: Εγώ σίγουρα Calf γιατί τους θεωρώ αδιανόητους στα live και Rita Mosss που έχουν μοναδικό ήχο. Θα έλεγα και The You and What Army Faction αλλά παίζω με τον Νίκο Παλαιολόγο στους Sans Corps οπότε, σύμφωνα με τους κανονισμούς των σωματικών υγρών, δεν μετράει. K..Γ.: Ο Γιάννης έκλεψε γιατί ξέρει και τους δύο, εγώ θα προσπαθήσω να είμαι τίμιος. Θα πω δύο σχήματα που πιστεύω πως πραγματικά ξεχωρίζουν για τον τρόπο που προσεγγίζουν την τέχνη τους: από τη μια οι συντοπίτες Sacral Rage κι από την άλλη οι σαλονικιοί Stereo Animal. Η μουσική τους είναι φουλ βιωματική αλλά ταυτόχρονα έχουν ψάξει αρκετά το ύφος τους. Με αυτή την έννοια, αν και πορευόμαστε σε τελείως διαφορετικό στυλ, ίσως υπάρχουν κάποια κοινά στοιχεία. Αν διαβάζουν κάποιοι από τις μπάντες που αναφέραμε, αυτό είναι ένα κάλεσμα ανταλλαγής σωματικών υγρών.
Κλείνοντας αυτή την πολύ όμορφη συζήτηση, θα ήθελα να σας ρωτήσω για τα άμεσα σχέδιαχαχαχαχχα σας. Πλάκα κάνω, προφανώς. Υπάρχει πλάνο για κανένα βίντεο; K.Γ.: Προς το παρόν έχουμε αποφύγει τα βίντεο, επειδή θέλουμε να είμαστε true. Αυτό λέμε όταν συζητάμε μεταξύ μας, για να ξεχνάμε πως βάζουμε στο budget μας χαλινάρι αυτό τον καιρό. Πάντως, κάπως έτσι εξηγείται και η επιτυχία του punk και του metal στα 80s, έπαιζαν live αντί να κάνουν βαρετά και ποζεράδικα βίντεο. Μετά βέβαια ήρθε το MTV και τα ισοπέδωσε όλα. Επειδή ακριβώς δε μπορούμε να κάνουμε live με τις παρούσες συνθήκες, υπάρχει στις άμεσες σκέψεις μας μια βιντεοσκόπηση με το υλικό όλου του δίσκου εκτελεσμένο ζωντανά, για να υπάρχει κάτι που να μπορεί να δει κόσμος. Γ.Α.: Γράφουμε πάντως κομμάτια και το νέο υλικό είναι πολύ πιο προσωπικό, δύστροπο και σκοτεινό… Πιστεύω δεν θα το περιμένει κανείς έτσι όπως θα βγει.
Με εξαντλήσατε. Η αποφώνηση δική σας. Κοιτάξτε το (potential) κοινό σας στα μάτια και πείτε του ό,τι θέλετε. K.Γ.: Δεν έχουμε να πούμε και πολλά στο πιθανό κοινό μας, η μουσική μιλάει από μόνη της κι αν είναι καλή, θα φτάσει εν τέλει σε περισσότερα αυτιάχαχαχαχα. #Θα_λογαριαστουμε_μετα, όταν ξαναγίνουν live. Επιπλέον, κλείστε το ίντερνετ και διαβάστε κάνα βιβλίο. Για κλείσιμο, η μόνη Σωτηρία που αξίζει σε όλους μας είναι η Μπέλλου. Γ.Α.: Τα είπες όλα. Ραντεβού στα λαηβάδικα.
