Άλλη μια Δευτέρα που καταφέραμε να επιζήσουμε μέσα στο 2020 και αυτή την τεράστια επιτυχία θα την γιορτάσουμε με έναν πολύ αξιόλογο καλεσμένο. Έχουμε την τεράστια τιμή να φιλοξενούμε στο Παρατηρητήριο τον Μάνθο Στεργίου και το νέο του σχήμα, τους Calyces. Να πω κάπου εδώ ότι ο Μάνθος ήταν ένας από αυτούς που βοήθησαν την σκηνή πριν κάποια χρόνια να ξεφύγει από την αϊσντερθίλα και το καταθέτω σε real time συνέντευξης, πριν καν αρθρώσει κουβέντα. Προχωράμε.
Μάνθο πριν καν ακούσω νότα από το ντεμπούτο άλμπουμ, Impulse to Soar, μου έπεσαν τα μάτια με το artwork, τα λουλούδια, τα χρώματα. Εν συναρτήσει με το κοινό που απευθύνεστε, το γεγονός ότι διαθέτεις εξαιρετική αισθητική, σε φοβίζει; Καταρχάς, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Αν και σε βρίσκω λιγάκι υπερβολικό, καταλαβαίνω ακριβώς για ποια εποχή μιλάς. Κατά την γνώμη μου η Venerate Industries ήταν αυτή που άνοιξε τα μάτια και τα αυτιά σε πολύ κόσμο τότε στην Ελλάδα, αφού είδαμε μπάντες που ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα θα περνούσαν από εδώ. Αυτό μετέπειτα επηρέασε και την οποία αισθητική είχαμε ή είχα μέχρι τότε στην μουσική και στην μετέπειτα πορεία με τους Tardive Dyskinesia, φυσικά. Όμως οφείλω να παραδεχτώ, παρόλο που μπορεί να πέσω στα μάτια των φαν σου, ότι προ Venerate εποχής, ήμουν πρώτη γραμμή στην συναυλία των Άις Ντερθ το '99 στο Ρόδον... Ναι, αυτή που έγινε και live album μετά, και τραγουδούσα το Άι Ντάι Φορ Γιου μέχρι να κλείσει ο λαιμός μου. Δεν μετανιώνω.
Το κοινό μου θα ενθουσιαστεί που το μαθαίνει αυτό. Χαίρομαι που μοιράστηκες μαζί μας αυτήν την προσωπική στιγμή σου. Μάνθο, δίνεις ελπίδα σε χιλιάδες παιδιά εκεί έξω και αφού τα κατάφερες εσύ, μετά την επαφή σου με τον ιδρώτα του Μπάρλοου, όλοι μπορούν. Σε ευχαριστούμε θερμά. Τίποτα. Θα σου έλεγα και την εμπειρία μου με την συναυλία των Grave Digger την ίδια εποχή που επίσης ήμουν παρών στο live τους στο Ρόδον και είχαν κάνει και αυτή την ΤΡΟΜΕΡΗ διασκευή στο «Ελλάς» του Παπακωνσταντίνου, αλλά θα μιλάμε για ώρες…
Όχι, εντάξει, φθάνει. Μη μας ραγίζεις την καρδιά. Πάμε στα του artwork, που τα πας καλύτερα… Όσον άφορα το εξώφυλλο και την αισθητική, που λες, σε μεγάλο μέρος οφείλεται στην δουλειά που κάνω, άλλα και στις μπάντες που μου αρέσει να ακούω. Θεωρώ το ίδιο σημαντικό το εικαστικό κομμάτι ενός άλμπουμ με το περιεχόμενό του, γι’ αυτό και δίνω την απαραίτητη προσοχή. Να πω εδώ και ένα μεγάλο ευχαριστώ στην αδερφή μου, τη Μαρία Στεργίου, που έκατσε και ζωγράφιζε με λάδια επί τέσσερις μήνες αυτό το «τέρας» πάνω σε καμβά 1Χ1m για να βγαίνει ο αδερφός της μετά και να το παίζει μούρη στην πιάτσα.
Πριν προχωρήσουμε στην μουσική, το όνομα του group, μου θυμίζει τα ντουμπλ φας μπουφάν φλάιτ που τα γύρναγες στο πορτοκαλί όταν ήθελες να είσαι σε mode kagouras. Παρότι ακούγεται κυριλέ στην αρχική εκδοχή του, αν το γυρίσετε σε πανκ ασούμε, μπορείτε άνετα από Καλύσης να το κάνετε ΚΑΛΥΚΕΣ και να παίξετε γερή μπάλα. Πώς έγινε η επιλογή; Είχα τέτοιο μπουφάν στο γυμνάσιο με ραφτό Sepultura πάνω.
Δεν είχαμε αμφιβολία… Η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα σκεφτεί αυτό, αλλά τώρα που το λες θα μπορούσε. Απλά φοβάμαι ότι σαν Calyces θα γίνουμε τόσο διάσημοι και θα βγάλουμε τόσα πολλά λεφτά που η punk κοινότητα δεν θα συγχωρέσει ποτέ το καπιταλιστικό παρελθόν μας. Το calyces (Κάλυξ) πέρα από την ομόηχη ελληνική λέξη σημαίνει και φλοιός, και χρησιμοποιείται κυρίως για λουλούδια, άνθη και καρπούς. Δεν μπορώ να πω ότι έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία για μένα, πέρα του ότι μου ακούστηκε αρκετά πιασάρικο και επίσης δεν υπάρχει άλλη μπάντα με αυτό το όνομα.
Πολύ εύστοχη η σύνδεση του φλοιού των ανθών με το artwork. Μια αισθητική αρμονία που εμείς οι άνθρωποι της τέχνης θαυμάζουμε. Λογικά όλοι οι υπόλοιποι θα νομίζουν ότι απλά είσαι αρρωστάκι με Game of Thrones και βάραγες επιληψία με την Καλίσι. Δεν έχουμε απαιτήσεις. Έχουν κάνει ήδη κάποιοι αυτή την σύνδεση με την Khaleesi εκεί κάπου στον μαγικό κόσμο του ιντερνέτ. Όπως το βλέπει ο καθένας παιδιά, δεν θα τρελαθούμε. Όλες οι απόψεις δεκτές.
Ενώ στο πρώτο άκουσμα (των δυο συνθέσεων που δώσατε) θεώρησα τους Mastodon σαν μοναδική επιρροή, το πλέγμα άνοιξε αρκετά όσο άκουγα τον δίσκο. Και Baroness και Faith No More και Tool και αρκετό southern heavy rock. Τέτοια πράγματα εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν τα ακουμπάμε γιατί υπάρχουν κατάλοιπα με τις αμερικανικές βάσεις στην Κρήτη, αλλά μήπως ήρθε η στιγμή να παραδεχτούμε ότι μέταλ σύγχρονο ακούσαμε μόνο από τις ΗΠΑ τα τελευταία πολλά χρόνια; Όλες αυτές οι μπάντες που αναφέρεις έχουν σαφώς παίξει τον ρόλο τους στην διαμόρφωση του ήχου των Calyces. Ίσως, βέβαια, έχει να κάνει και με τα μυστήρια που έχουν ακουστεί για την πρώην αμερικάνικη βάση της Νέας Μάκρης όπου μεγάλωσα, και τα πειράματα με εξωγήινους, δεν ξέρω, λέω ίσως. Όντως η Αμερική είναι μια χώρα που στο μέταλ κρατάει τα ηνία, όπως και να το κάνουμε. Θα διαφωνήσω όμως ότι μόνο από εκεί ακούμε σύγχρονο μέταλ τα τελευταία χρόνια. Για μένα η Γαλλία είναι αυτή που έχει βγάλει αρκετό προοδευτικό μέταλ με μπάντες όπως οι Gojira, Klone, Τrepalium, Igorrr, Hacride κτλ. οπού επίσης έχουν επηρεάσει κατά κάποιο τρόπο τον ήχο μας.
Οι Γάλλοι είναι φίλοι μας. Ερντογάν Πονάς; Πολύ ποιοτική δουλειά και το βίντεό σας για το "The Great Void", αν και θα ομολογήσω ότι ένιωσα άβολα με το σκηνικό απομόνωσης που προβάλλει, ίσως γιατί είναι εξαιρετικά κοντά στην πραγματικότητα. Ειδικά στην σκηνή που το ζευγάρι τσακώνεται, φαντασιώθηκα ότι έπαιξε beef για το κλασικό θέμα της εποχής: no-politica και μέταλ. Κάθε μέρα μου στο ΚΨΜ, δηλαδή. Τι είχατε στο μυαλό σας όταν αποφασίσατε να κάνετε το βίντεο; Όταν γράψαμε το "The Great Void", δεν είχαμε ιδέα τι θα ακολουθούσε. Μετά από μερικές μέρες εμφανίστηκε ο Covid. Τόσο μπροστά ήμασταν! Κατά την διάρκεια του lockdown, λοιπόν, ξαναδιάβασα τους στίχους και συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσε να περιγράφει εν μέρει την κατάσταση που ζούμε. Πρόκειται για ένα ζευγάρι που απομονώνεται ολοένα και περισσότερο κάθε μέρα που περνάει μέσω μιας αρρωστημένης διαδικασίας απολύμανσης, μέσα στην υπερβολή της φυσικά. Μετέφερα την ιδέα μου στους φίλους Κωστα Κωνσαντινίδη και Παναγιώτη Τσαλαβρέτα (Napan Visual Arts) που είναι γνωστοί για τις πολύ ωραίες δουλειές που έχουν κάνει για τους Mother of Millions. Μπήκαν αμέσως το νόημα, το εξέλιξαν σχολαστικά και μετά οι δύο ηθοποιοί απλά το πήγαν αλλού. Στη σκηνή που το ζευγάρι τσακώνεται και φωνάζει, έπεσε τόσο πολύ βρισίδι που για λίγο τρόμαξα ότι θα έπαιζαν μπουνιές.
Έπρεπε να τους αφήσεις, αν θες την γνώμη μου. Τα μαλλιοτραβήγματα μπροστά στην κάμερα πάντα μετράνε, ό,τι μουσική και να παίζει από πίσω. Θα ήθελα να σου εξομολογηθώ κάτι και μη με παρεξηγήσεις. Η πιο δυνατή σύνθεση του άλμπουμ δεν σε περιλαμβάνει (ως τραγουδιστή). Το instrumental 'Uneven Loops" ίσως είναι ό,τι καλύτερο έχεις γράψει γενικά, από τότε δηλαδή που ήσουν τόσος δα μικρός Μάνθος, παιδαρέλι αμούστακο. Τι έπαιξε εκεί; Τι καλόοος. Σε ευχαριστώ. Φυσικά και δεν σε παρεξηγώ. Έτσι κι αλλιώς ποτέ μου δεν καυχήθηκα για τις φωνητικές μου δυνατότητες. Ανέκαθεν μου άρεσαν οι μεγάλες και ορχηστρικές συνθέσεις και έχω γράψει «παρόμοιες» και στο παρελθόν με τους Tardive. Το "Uneven Loops" είναι ίσως το πιο επικό και ατμοσφαιρικό κομμάτι του δίσκου, επηρεασμένο βαθιά από τον τρόπο που συνθέτει και «χτίζει» τη μουσική του ο κύριος Devin Townsend που τον αγαπώ πολύ.
Ένα άλλο τραγούδι που μου έκανε εντύπωση τόσο συνθετικά (λόγω του εύστοχου groove) αλλά κυρίως στιχουργικά, είναι το "Unfair Labor". Χωρίς να θέλω να μπούμε σε λεπτομέρειες για ευνόητους λόγους και επειδή οι εργοδότες έχουν παντού ρουφιάνους, εντελώς ειλικρινά πόσα επεισόδια προλαβαίνεις να δεις στο Netflix εν ώρα εργασίας; Πάνω-κάτω, δεν θέλω ακριβή νούμερα. Χαχα, ούτε ένα! Αλλά για να λέμε και την αλήθεια και το βράδυ που λέω να δω καμιά σειρά, την βλέπω μέχρι την μέση, αφού συνήθως με παίρνει ο ύπνος εκεί γύρω στις 11:34. Λέγεται γάμος και οικογένεια και είναι κάτι πολύ όμορφο. Το "Unfair Labor" μιλάει για το στρες και το άγχος παράδοσης ενός project σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, το γνωστό και ως «το θέλω χθες». Το βιώνω αρκετά συχνά λόγω δουλειάς, αφού οι περισσότεροι θυμούνται ότι χρειάζονται artwork αφού έχουν αποφασίσει ότι σε ένα μήνα θα κυκλοφορήσουν τον δίσκο που έχουν ηχογραφήσει εδώ και δύο χρόνια. Δεν έχω παράπονο, όμως. Τουλάχιστον βγαίνουν ιδέες για τραγούδια σαν και αυτό.
Να’ναι καλά τα παιδιά να ηχογραφούν, εσύ να ζωγραφίζεις. Μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, μεροδούλι μεροφάι, το πηλοφόρι το μυστρί, την μπετονιέρα μην αψηφάς, αυτή σου δίνει για να φας. Περνάς το μήνυμα τέλεια, Μάνθο. Κλείνουμε αυτή την ωραία συζήτηση, που απόλαυσα μαζί σου, με 2 σύντομες ερωτησούλες για το New Long Fest το οποίο γνωρίζουμε όλοι ότι είναι ένα από τα «παιδιά» σου. Τελικά χρειάζεται όντως να έχεις tattoo στην δεξιά γάμπα για να μπεις ή μπαίνεις και έτσι; Επίσης, δεν πιστεύω να είσαι από αυτούς τους ανώμαλους που λένε ότι είναι σούπα η μεταλ συναυλία με καθιστούς; Ξέχασες το «μη βροντοχτυπάς τις χάντρες η δουλειά κάνει τους άντρες», αλλά στο συγχωρώ.
A Man of Culture και ο Μάνθος μας. Σημασία δεν έχει τόσο το σημείο που έχεις το tattoo, σημασία έχει να είναι εμφανές και μεγάλο. (ή πολλά μικρά μαζεμένα σε ένα σημείο, βλέπε όλντσκουλ, άγκυρες, καρδούλες κτλ.) Τώρα άμα θες να το κάνεις στην δεξιά ή αριστερή γάμπα ή στο κούτελο, δεν μας πολυενδιαφέρει αρκεί όμως να το συνδυάζεις με το κατάλληλο ένδυμα και αξεσουάρ που θα το αναδεικνύει. Τύπου Μόνο Θρας αμάνικα, ένα σκυλάκι ας πούμε, και τώρα με την πανδημία την κατάλληλη cool μάσκα της αγαπημένης σου μπάντας. Για το δεύτερο ερώτημα σου τώρα. Είναι μεγάλη συζήτηση αυτή που ανοίγεις. Δεν μπορώ να είμαι απόλυτος, ούτε εγώ ούτε κανένας, για το τι είναι «σωστό» να γίνει. Πιστεύω όμως ότι μετά από έξι μήνες, ένα ή και δύο χρόνια που θα κάνουμε να δούμε live πάλι σαν άνθρωποι, δεν θα μας ενδιαφέρει αν θα είμαστε καθιστοί, ξαπλωμένοι, μπρούμυτα, ανάσκελα ή σε εμβρυακή στάση. Ίσως να μην μας νοιάζει καν αν θα είναι μέταλ το live ή ελληνικό έντεχνο ροκ. Εκεί μας καταντήσανε οι αλήτες. Εύχομαι όμως και ελπίζω ότι όλα αυτά θα τα λέμε στο μέλλον, σε κάποιο live με μια μπίρα στο χέρι και θα γελάμε.
Μακάρι όλα τα μακάρι. Η αποφώνηση δική σου. Σε ευχαριστώ πολύ για αυτήν την εποικοδομητική και προπάντων σοβαρή συζήτηση που είχαμε. Καλή δύναμη, Στέη χέβι, κιπ ρόκιν και άλλες τέτοιες αηδίες. Επίσης, support Unity Solidarity. (Το μόνο σοβαρό πράγμα που είπα μέχρι τώρα)
