Κι ενώ το 2020 συνεχίζει απτόητο την καταστροφική του πορεία με πανδημίες, ανεμοστρόβιλους, θανάτους ντράμερ (έφυγε και ο Λι Κερσλεηκ των Uriah Heep, Ozzy κτλ) εμείς στην Επιτροπή θα συνεχίζουμε την επαναφορά της rock και metal συνείδησης. Δεν μπορούμε να σας ανοίξουμε το κεφάλι να τα βάλουμε μέσα. Πρέπει και εσείς να προσπαθήσετε λιγάκι. Στο άρθρο με τους Ζέππελιν είχαμε τρομερή ανταπόκριση από τον κόσμο και πιστεύουμε ότι κάποιες αλήθειες πρέπει να λέγονται. Τελειώνουμε το πρώτο μέρος των ‘70s δεινοσαύρων με την μπάντα που ακόμα και σήμερα μπορεί να πει κάποιος ότι ακούγεται σύγχρονη. Σίγουρα όχι εμείς.
ΠΙΝΚ ΦΛΟΥΝΤ – ΕΡΛΙ ΓΙΑΡΣ
Το τι έκαναν οι Πινκ Φλόυντ στα πρώτα τους χρόνια, είναι μια καλή ερώτηση. Ας πούμε ότι ήταν μια πειραματική ροκ μπάντα, από τις καλύτερες βέβαια, που γούσταρε να «βλέπει κύκλους», να παίζει psych σε ιστορικούς χώρους φορώντας μόνο τα απαραίτητα (βλέπε Live at Pompeii). Α, να μην ξεχάσω ότι είχε και έναν τρελό στις τάξεις της. Κανονικό τρελό, με χαρτί από γιατρό. Όχι σαν τον Όζζυ, δλδ. Δίκαια όλοι συνδέουμε αυτά τα πρώτα χρόνια με τον Syd Barrett και να πω την αλήθεια αυτά τα Πάιπερ Ατ Δε Γκέητς οφ Ντον και Σόσερφουλ οφ Σίκρετς είναι άπιαστοι δίσκοι για την εποχή που κυκλοφόρησαν. Όμως μάγκες μου, το γκρουπ έκανε μάγκνουμ καλλιτεχνική επιτυχία βάζοντας μια αγελάδα στο εξώφυλλο (το έκαναν εξίσου επιτυχημένα και οι Cattle Decapitation στο Humanure) και γράφοντας 24λεπτο κομμάτι με τίτλο "Atom Heart Mother". Και κάπου εκεί την είδαν ότι την παλεύουν και είπαν να γίνουν οι Πυξ Λαξ της φασούλας. Ας τους απολαύσουμε, όμως, πριν πάμε και εκεί.
ΝΤΑΡΚ ΣΑΗΝΤ ΟΦ ΔΕ ΜΟΥΝ
Όλοι λατρεύουν αυτό το άλμπουμ με έναν τρόπο αηδιαστικό τις περισσότερες φορές, συνήθως έλκονται από ήσσονος σημασίας πράγματα που βρίσκουν στα όμορφα τραγούδια του. "The Great Gig in the Sky" σου λέει ο άλλος, «Πω…τι υπερβατική φωνή…ουαου…η καλύτερη ερμηνεία στο ροκ!» και κάτι τέτοια άψογα σχόλια για χαβαλέ από άτομα που δεν έχουν ακούσει ούτε μισή ώρα soul στην ζωή τους. Ρολόγια να χτυπάνε, γκισέδες να ανοίγουν, νομίσματα γκλινγκ γκλονγκ. Ρε μλκς στο Abbey Road ηχογραφήθηκε, τι περιμένατε δηλαδή; Την παραγωγή του Angel Witch; Ακόμα πιο όμορφες είναι οι ιστορίες και οι βαρύγδουπες αναλύσεις για το εξώφυλλο και το πρίσμα που διαθλά το λευκό φως σε χρώματα μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Εάν με ρωτάτε, οι τύποι διάλεξαν το πιο φτηνό από τα σχέδια που τους πρότεινε η Hipgnosis. Όλοι το έχουμε κάνει. Δεν κρίνω. Εάν με υποχρεώνετε να πω μια καλή γνώμη για κάποιο από τα κομμάτια, σίγουρα θα το κάνω για το παραγνωρισμένο "On the Run", που σε κάνει να τρέχεις ακόμα και αν δεν μπορείς (εγώ) ή βαριέσαι (όπως συνήθως εγώ). Μέγιστο credit για το άλμπουμ επίσης είναι ότι έχει δώσει έμπνευση σε πάμπολλες ταινίες πορνογραφικού περιεχομένου, όπου με μικρές αλλαγές έχουν αποτυπώσει ακριβώς το νόημα. Πχ Dark Side of your Mom, Dark Side of your Poon, Black Side of her Moon κτλ. Λινκακια δίνουμε με προσωπικό μήνυμα, για όποιον ενδιαφέρεται.
Ο ΤΟΙΧΟΣ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΔΙΚΙΑ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ
…που βαριέμαι απίστευτα να σου εξηγήσω. Εάν είσαι κάτω από 30 χρονώ, είναι θεμιτό να μην ξέρεις γιατί ο Waters έχει τόσα απωθημένα, ίσως δεν κερδίζεις απολύτως τίποτα με το να μάθεις τι τον έκανε να γράψει το The Wall, παρ' όλα αυτά, σου προτείνω να δεις την ομώνυμη ταινία του Alan Parker που, όπως και να το κάνουμε, είναι σημαντικότερη από το μουσικό έργο καθαυτό. Είμαι σίγουρος όμως ότι γνωρίζεις το παρακάτω στιχάκι: “We don't need no education, We don't need no thought control, No dark sarcasm in the classroom, Teachers leave them kids alone”. Το πιο γνωστό τραγούδι που έγραψαν ποτέ οι Φλόυδ, έχει ανακηρυχθεί ως επίσημος ύμνος κάθε κατάληψης σχολείου ή πανεπιστημιακού ιδρύματος από τότε, περίπου όπως είναι το "We are the Champions" για όποιον σηκώνει κούπα. Το εξαιρετικό μήνυμα που μεταφέρει ότι δεν χρειαζόμαστε την εκπαίδευση και τον έλεγχο της σκέψης είναι αυτή ακριβώς η στρεβλή άποψη που μας έχει κάνει από νοήμονα όντα, κωλόγιδα. Μπράβο Waters, το πέτυχες ρε μλκ. Προχωράμε.
Στα δικά μας τώρα, οι ρωσόφιλοι μας Kemerov κυκλοφόρησαν βίντεο για το κομμάτι "Anti-Hero Tights" από το φετινό 7ιντσο που κυκλοφόρησαν και εμένα προσωπικά με ψήνει η death’n’roll φασούλα τους, γιατί οι Entombed είναι πολύ μέτριοι στα τελευταία τους άλμπουμ και που να τρέχεις, αυτούς τους μλκες τους έχουμε δίπλα μας.
https://www.youtube.com/watch?v=sxod3Y4KUCo
Τελειώνοντας το σημερινό χορταστικό Παρατηρητήριο, μια πολύ ιδιαίτερη κυκλοφορία έρχεται από την Αμερική, αλλά βασικά έρχεται από την Ινδία. Τυπάκος, DΙY φάση, με όνομα Dressed In Streams κυκλοφορεί το black μεταλλάκι του με τίτλο Swaraj: or, “Self Rule” και μας μιλάει για την «απελευθέρωση» της Ινδίας από τη βρετανική κατοχή. Ο καλλιτέχνης είναι ειρωνικός τόσο στην μουσική του όσο και στους στίχους του και αυτό εμένα με γεμίζει. Ίσως ταιριάζουμε. Θα κάναμε παρέα σίγουρα.
