Πρώτη Δευτέρα του Σεπτέμβρη, σωτήριο έτος 2020 και το Παρατηρητήριο επιστρέφει στην καθημερινότητα σας για να συνεχίσει την αποστολή του. Η επάνοδος στην σκληρή πραγματικότητα μπορεί να μας ζορίσει για λίγο καιρό, όμως αισθάνομαι πιο ενθουσιασμένος από ποτέ για το μέλλον. Μόνο κάποια νέα πληγή του Φαραώ, κάποιος τρίτος παγκόσμιος πόλεμος ή επιτέλους, ο ερχομός μιας εξωγήινης φυλής, μπορεί να με ανακόψει από το θεάρεστο έργο μου. Μιας και ξεκινούν τα σχολεία σε λίγες μέρες, θα ήθελα να προσφέρω στους μικρούς μου φίλους, εκτός από το παγουρίνο που πρόλαβε η υπουργός να μοιράσει, πολλές γνώσεις και μια άλλη οπτική πάνω στα συγκροτήματα που μεσουράνησαν στα ‘70s. Όπως σας είχα υποσχεθεί, η σειρά διηγημάτων «Χαρούμενες Διακοπές με τον Επίτροπο» μετεξελίσσεται στο «Επιστροφή στα Θρανία με τον Επίτροπο» και για τις επόμενες εβδομάδες του Σεπτεμβρίου θα ασχοληθούμε με το δεινοσαυρικό ροκ. Ας ξεκινήσουμε όμως με λίγη τζαζ.
ΟΙ Σάμπαθ Έπαιζαν Τζαζ
Κάπου εδώ κανονικά θα έπρεπε να διαβάσετε για την γέννηση του χέβι μέταλ επειδή μια πρέσα έκοψε κάνα δυο δάχτυλα του Άϊ-Όμι και έτσι δημιουργήθηκε ο πιο βαρύς ήχος μπλα μπλα μπλα… Βέβαια κανένας δεν λέει ότι με τον εν λόγω ήχο ουδείς ασχολήθηκε εκτενώς (πέρα από κάτι Candlemass, Trouble, Pentagram και λοιπές άπατες μπάντες που απασχόλησαν ελάχιστο κόσμο) και ευτυχώς κάποια στιγμή τον δανείστηκαν οι Kyuss και τον μετασχημάτισαν στο stoner, περίπου 20 χρόνια αργότερα. Όχι γλυκέ μου φασαίε, δεν τον πήραν τα Χιλιομόδια, συγνώμη αν σε απογοητεύω. Ευτυχώς όλη αυτήν την παραπληροφόρηση που διαιωνίζεται εδώ και χρόνια δεν θα την διαβάσετε από μένα, γιατί πολύ απλά οι Black Sabbath έπαιζαν μια ολότελα διαφορετική jazz, με ντιστόρσιον, γκρούβες, μποσανόβες, μπλουζιές και στις τάξεις τους είχαν το καλύτερο rhythm section που υπήρχε εκείνη την εποχή. Εάν δεν υπήρχε και ο Ozzy να τους συνδέει με τη rock μουσική, τον αποκρυφισμό και γενικά να τους βοηθήσει στο πλασάρισμα στο rock ακροατήριο με την αυθεντική τρέλα που διέθετε σε περίσσεια, το χειρότερο σενάριο θα ήταν το power trio να πέθαινε στην ψάθα. Το καλύτερο σενάριο θα ήταν να έδινε συναυλίες στο Monterey μαζί με τον Bonamassa και αυτό θα ήταν κάτι πολύ όμορφο. Βέβαια για να είμαι δίκαιος με τους χατζημεταλλάδες φίλους μου, οι Black Sabbath με τον Dio ήταν μια εντελώς διαφορετική μπάντα, που για πολλούς έπαιξε το καλύτερο κλασικό heavy metal της επόμενης δεκαετίας και μάλιστα σε μόλις δύο δίσκους. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα πούμε σε κάποιο παρατηρητήριο του μέλλοντος.
Από κάτω παραθέτουμε μια αρκετά τίμια, φετινή προσπάθεια από τον Adam Wakeman και το σχήμα Jazz Sabbath, να προσεγγισθεί ο ήχος των Black Sabbath με αυθεντική, jazz ενορχήστρωση.
Ας επανέλθουμε όμως στο σήμερα και τη μουσική που μας απασχολεί τις τελευταίες μέρες. Βγήκε νέο κομμάτι από τον Παροξυσμό και αυτό είναι κάτι όμορφο, γιατί θα ακούσουμε με την κατάλληλη δυναμική και λύσσα κάποιους στίχους, όπως οι παρακάτω: «Στον σύγχρονο μεσαίωνα της ολικής επιβολής, η άγνοια του ανθρώπου είναι η καταστροφή του». Όταν σας λέω κωλόγιδα, λοιπόν, να έχετε στον νου σας, ότι κάποιος συμφωνεί μαζί μου. Το ελληνικό hardcore/punk μετά την τεράστια επιτυχία των Antimob έχει επανέλθει και επειδή οι κοινωνικές εξελίξεις το απαιτούν, λογικά η δικαιοσύνη που διέπει τις τέχνες θα το επαναφέρει στο προσκήνιο. Άλλωστε το στόνερ αργοπεθαίνει πλέον και αναζητούνται νέες φάσεις. Τουλάχιστον ας είναι για καλό.
Μια επίσης αξιόλογη πρόταση από τον ελλαδικό χώρο που ορίζεται από τις διεθνείς συμβάσεις, μέχρι τουλάχιστον να γίνουμε κάποια επικράτεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας, είναι ο νέος δίσκος των Katavasia, που ουσιαστικά είναι οι παλιοί καλόι Rotting Christ πριν αρχίσουν να συνθέτουν μουσική για τον Ιντιάνα Τζόουνς. To Magnus Venator περιλαμβάνει όλη την γκάμα των 90s ριφς του παλιού καλού ελληνικού black metal, τα πολύ ταιριαστά πανηγυρτζίδικα πλήκτρα που κάποιοι τα λένε kraut και εννοείται την πολύ κακή χρήση της αγγλικής γλώσσας, που κάποιοι τη λένε cult. Όλο αυτό μαζί σε πείθει και σε ψήνει τρομερά να ασχοληθείς μαζί του.
Τέλος, επειδή έχει επικρατήσει ένας ψιλοχαμούλης στα social media και αυτό είναι πολύ ευχάριστο, εάν βέβαια και το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα είναι αντίστοιχο της σκόνης που σηκώνεται, το πιο πολυαναμενόμενο στα χρονικά, ντεμπούτο ελληνικής μεταλ μπάντας, παίζει να είναι το Impulse to Soar των Calyces, της μπάντας του Μάνθου Στεργίου των Tardive Dyskinesia. Τα δείγματα είναι καλά, θυμίζουν Mastodon, Baroness και λοιπούς αμερικανικούς κολοσσούς, που εντάξει, στην Ελλάδα δεν κόβουμε και φλέβες, μονομεηντεν αφού. Το artwork μπορείς να το χαζεύεις με τις ώρες, πάντως. Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα, με ακόμα περισσότερες ευκαιρίες Σωτηρίας.
