«Επιτέλους, διακοπές», ξεφύσηξε και έκλεισε την πόρτα του γραφείου πίσω του. Πλέον είχε δύο ολόκληρες εβδομάδες να ξεκουραστεί από την καθημερινότητα. Σιγά την καθημερινότητα, του λέει μια μικρή φωνή μέσα του. Καλά περνάμε και εδώ. Δουλειά 8-5, καφεδάκι με φίλους και μετά καμιά μπάλα, καμιά ταινία, κανένα ποτάκι, καμιά σειρούλα, κανένα λαηβάκι. Τέλος πάντων, απόδραση από όλο αυτό, σκέφτεται στιγμιαία και με τρεις δρασκελιές βρίσκεται μέσα στο ακριβό αμάξι του. Μισή ώρα μετά, με έναν καφέ στο χέρι, ανοίγει την πόρτα του ταξιδιωτικού γραφείου. Μια ψηλή, ξανθιά, εντυπωσιακή κοπέλα με μπλε μάτια τον καλωσορίζει. «Πώς μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε;», τον ρωτάει και χαμογελάει. «Θα ήθελα να κλείσω μια κρουαζιέρα, για οπουδήποτε. Έχω 15 μέρες διαθέσιμες, κανένα απολύτως πρόβλημα χρημάτων και θέλω να κάνω στον εαυτό μου ένα τεράστιο δώρο, γιατί το αξίζω μετά από τόση δουλειά».
Η κοπέλα τον κοίταξε με ενδιαφέρον, άλλωστε δεν της είχε ξανατύχει κάτι παρόμοιο. «Εξαιρετικά. Καθίστε και θα βρούμε κάτι που θα σας ενθουσιάσει. Διακοπές που θα τις θυμάστε για πάντα». Χαμογέλασε αυτάρεσκα, της άπλωσε το χέρι για την πρώτη χειραψία και με τόνο αποφασιστικό, της λέει: «Χαίρομαι. Βασίλης. Σας έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Έχω ακούσει τα καλύτερα για εσάς. Και έχω πεισθεί ήδη με το που σας είδα».
Η χειραψία ήταν θερμή, όχι ακριβώς τυπική. Αντάλλαξαν βλέμματα και αμέσως αποτραβήχτηκαν στις θέσεις άμυνας που προέβλεπαν οι ρόλοι που είχαν εκείνη την στιγμή. «Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό. Ονομάζομαι Ελπίδα». Την παρακάλεσε να αφήσουν τους πληθυντικούς και εκείνη δέχτηκε γρήγορα. «Λοιπόν, Βασίλη. Πού έχεις ήδη πάει και πού θα ήθελες να πας;». Ρούφηξε μια γουλιά από τον καφέ του και με ένα μειδίαμά της απαντά: «Έχω πάει σχεδόν παντού. Ταξιδεύω λόγω της δουλειάς πολύ συχνά, κυρίως στην Ευρώπη αλλά έχω πάει και Ασία και Αμερική αρκετές φορές. Θα ήθελα να πάω κάπου που θα ζήσω μια πρωτόγνωρη εμπειρία, να γνωρίσω νέους πολιτισμούς, νέο κόσμο. Κάπως έτσι το έχω φανταστεί». H Ελπίδα το ξανασκέφτεται. «Xμ…Δεν έχει ξαναέρθει ποτέ πελάτης με τόσο ανοικτές επιλογές. Συνήθως, μας δίνουν κάποιες κατευθύνσεις. Είναι δύσκολο αυτό που μου ζητάς, Βασίλη…», είπε, κοιτώντας τον έντονα. Πάει να της εξηγήσει, όμως τον διακόπτει απότομα. «Για να σου προτείνω κάτι πραγματικά ανεπανάληπτο για την δική σου ζωή, πρέπει να σε γνωρίσω καλύτερα. Θες να πάμε το βράδυ για ένα ποτό, για να καταλάβω τι ακριβώς επιθυμείς; Και αύριο το μεσημέρι θα σου έχω έτοιμη την πρόταση». Ο Βασίλης γουρλώνει τα μάτια. Αυτό δεν το περίμενε. «Εννοείται, πάμε. Έχεις απόλυτο δίκιο και ευτυχώς δεν έχω κανονίσει τίποτα για σήμερα», της απαντά.
Έκλεισαν ραντεβού για τις 11 το βράδυ, πήγαν σε ένα ροκ μπαράκι που άρεσε στην Ελπίδα και πάει εκεί από τα φοιτητικά της χρόνια. Περίεργη επιλογή για πρώτο ραντεβού, σκέφτηκε ο Βασίλης, αλλά η Ελπίδα δεν φαινόταν μια ακόμα κοπέλα από αυτές που συνήθως γνώριζε. Μετά τις πρώτες άβολες στιγμές, αποφάσισε να ανοιχτεί λίγο: «Είναι λίγο σκοτεινά εδώ…Και η μουσικούλα είναι λίγο πιο έντονη για ροκ μπαράκι». Η Ελπίδα γέλασε περιπαιχτικά και του έπιασε το χέρι. «Έλα, μη φοβάσαι. Είναι λίγο πιο ροκ από όσο αντέχεις μάλλον. Μετά από λίγο θα συνηθίσεις. Έχει καθαρά ποτά, όμως και ο Βαγγέλης που έχει το μαγαζί είναι από τα καλύτερα παιδιά. Τον ξέρω χρόνια». Έκατσαν στην μπάρα και παρήγγειλαν 2 ποτά. Συζήτησαν για αρκετή ώρα, ήπιαν ακόμα δυο ποτά και ο κόσμος είχε πλέον πυκνώσει. Τρεις γύρες αργότερα, η ώρα είχε πάει δύο, η Ελπίδα είχε σχεδόν μεθύσει και ο DJ είχε σκληρύνει αρκετά το πρόγραμμα. Τι Judas Priest, τι Mötley Crüe, τι Bon Jovi, τι Metallica, μέχρι και Manowar έβαλε ο τύπος. Η Ελπίδα είχε κατέβει από το σκαμπό και χόρευε μπροστά στα πόδια του Βασίλη, ο οποίος με το ζόρι κρατιόταν όρθιος. Οι σκέψεις του ήταν μπερδεμένες από το πιώμα, τον πόθο του για την Ελπίδα, την απόκοσμη μουσική, τους περίεργους θαμώνες, το πουκάμισο του που άρχιζε και μούσκευε από τον ιδρώτα.
«Ελπίδα...Ελπίδα...», την πιάνει από τους ώμους, έτοιμος να της ζητήσει να φύγουν. Αυτή γυρνάει, τον κοιτάει, τον γραπώνει και τον φιλάει στο στόμα. «Θες να πάμε σπίτι μου;», τη ρωτάει. «Γιατί; Μια χαρά δεν περνάμε και εδώ;», του απαντάει, ενώ χάνεται μέσα στον κόσμο που χορεύει στους ρυθμούς του “Living after Midnight”. Εξέλιξη που δεν του άρεσε, σίγουρα. Την αναζητά ανάμεσα στους μαλλιάδες, σχεδόν με ύφος αηδίας στο πρόσωπό του. Της πιάνει το χέρι και την ξαναφέρνει δίπλα του. «Ελπίδα, είμαι λίγο κουρασμένος. Καλύτερα να φύγουμε ή να φύγω. Εσύ αποφασίζεις». Με το ύφος του Βασίλη να είναι αυστηρό πλέον, η Ελπίδα αντιλαμβάνεται ότι μπροστά της έχει πλέον έναν δυνητικό πελάτη και όχι ένα πιθανό one night stand. Μπαίνουν στο αμάξι, η Ελπίδα ξενερωμένη. Δε δείχνει το πόσο έχει τσαντιστεί. Ο Βασίλης προσπαθεί να δικαιολογηθεί. Την πάει σπίτι της και λίγο πριν χωριστούν, κάνει την τελευταία του κίνηση. «Ελπίδα, ειλικρινά πέρασα υπέροχα. Απλά ένιωθα λίγο πιεσμένος και νόμιζα ότι και εσύ ήθελες να φύγουμε. Εάν ακόμα θες, μπορώ να ανέβ…». Τον διακόπτει με ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο και ανοίγει την πόρτα. «Πέρασα τέλεια και σίγουρα θα το επαναλάβουμε όταν γυρίσεις από το ταξίδι που θα σου κλείσω. Μου έχεις εμπιστοσύνη;».
Τα μάτια της σπινθηροβολούσαν. Φαίνεται να είχε ξεχάσει το ατυχές γεγονός και ήθελε να προχωρήσουν. «Σου έχω τυφλή εμπιστοσύνη, Ελπίδα. Και μου αρέσεις πολύ. Δεν έχω ξαναγνωρίσει ποτέ κοπέλα σαν και εσένα». H Ελπίδα σχηματίζει με τα δάχτυλα της μια καρδούλα και του στέλνει ένα φιλί, από την εξώπορτα. «Θα σου στείλω αύριο με e-mail την κράτηση, τα εισιτήρια, θα είναι τα πάντα έτοιμα», του φωνάζει και αποχαιρετούν ο ένας τον άλλο με βλέμματα όλο υποσχέσεις.
Η ώρα έχει πάει 12 το μεσημέρι. Μόλις ξύπνησε. Χτύπησε 2 κρόκους με βρώμη και άνοιξε να τσεκάρει το e-mail του. Η Ελπίδα του έχει στείλει e-mail με τις κρατήσεις. Διαβάζει δυνατά: «Καλημέρα Βασίλη. Νομίζω ότι σε γνώρισα αρκετά χθες. Ελπίζω να σου αρέσει η προκράτηση που έκανα για σένα. Φιλάκια».
«Τι στον μπούτσο είναι τo 70000 Tons of Metal;», αναρωτιέται. (ΠΑΤΑ ΤΟ ΛΙΝΚ ΚΛΓΔ ΑΝ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ)
Καλές διακοπές σε όλους σας.
Δεν χανόμαστε.
Ή και όχι.
