Αφού σας ευχαριστήσω για το πολύ θετικό feedback που μου προσφέρετε σχετικά με τις Χαρούμενες Διακοπές, θα ήθελα από αυτό εδώ το βήμα να δηλώσω ενθουσιασμένος με την κίνηση του Avopolis να διοργανώσει φεστιβαλάκι με online προβολές ταινιών (το Backstage Film Festival, ντε) που έχουν σχέση με την μουσική. Γιατί, αφενός, πολλές από αυτές δεν τις έχω δει και αφετέρου, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για τον μέσο χατζημεταλλά αναγνώστη μου, να παρακολουθήσει, επιτέλους, κάτι εξαιρετικά χρήσιμο για το πνεύμα του, αντί να αράζει στο ΚΨΜ και να χτυπιέται για τους μέηντεν. Από εμένα ένα μεγάλο ΝΑΙ. Ας προχωρήσουμε, όμως, στο θεάρεστο έργο μας, με την ψυχαγωγική εκπαίδευση μέσω δημιουργίας εικόνων και αυτοσχέδιων συνειρμών για το μακρινό παρελθόν της μουσικής που μας αφορά.
Κεφάλαιο 7 – Πατέρα, αφού δεν έχουμε αμάξι, θα φτιάξω μπάντα
Πάντα είχα την απορία: Όλες αυτές οι αμερικανικές garage μπάντες, τα αμάξια τους που τα βάζανε; Και αν υποθέσουμε ότι η αφορμή της δημιουργίας τους ήταν η μη ύπαρξη οχήματος στο γκαράζ, μήπως, τελικά, αυτό σημαίνει ότι έπαιζαν μουσικούλα υπό την καταπίεση μιας αστικής κοινωνίας που τους θεωρούσε πρακτικά ΑΜΕΑ, αφού ως γνωστόν στις ΗΠΑ αν δεν είχες αμάξι από τα 16 ήσουν κάτι σαν τον Ντάνιελ Λαρούσο και σε πέρναγε πριονοκορδέλα όλο το σχολείο;;; Κάπως έτσι. Η απάντηση της αντίπερα όχθης στο British Invasion, ήρθε με μουσική από τα βάθη του underground, από τα ανήλιαγα υπόγεια σπιτιών και ουσιαστικά, έφτιαξε τον δρόμο για το punk. Εδώ δεν μιλάμε για επαγγελματισμούς και τέτοια φλώρικα. Εδώ μίλησε η αμερικανική, λευκή πσυχούλα. Όσοι αναρωτηθήκατε, έστω και μια στιγμή, όλα αυτά τα χρόνια ακρόασης κάφρικης μουσικής, πότε άραγε να έγιναν τα growls μέρος της μουσικής, στο από κάτω λίνκ ίσως βρείτε ένα μέρος της απάντησης.
Κεφάλαιο 8 – Ποιος;;; Αυτός. 1-0.
Καλό και άγιο το underground αλλά, όταν μιλάμε για τα τέλη των 60s, η Βρετανία κατουρούσε όλο τον κόσμο με τις bigger than life μπάντες που ετοίμαζε. Και θα το έκανε για αρκετό καιρό ακόμα. Από την μίξη των γκαραζιέρηδων και των mods (μην μπερδεύεστε, δεν έχουν καμία σχέση με τα χιλιομόδια), προέκυψαν οι Who, οι οποίοι ήρθαν για να κάνουν την φασούλα του ροκ ακόμα πιο επικίνδυνη. Και πως αλλιώς να γίνει όταν έχεις πίσω από το drumkit έναν πραγματικό ψυχάκια; O Keith Moon, πήρε από το χεράκι τα υπόλοιπα παιδάκια και κυρίως τον Pete τον Townshend και άρχισαν να καταστρέφουν τα όνειρα της συντηρητικής, καθωσπρέπει βρετανικής κοινωνίας. Γλέντι. Απόδειξη όλων αυτών είναι ότι ο μέσος χτζμτλάς τους ξέρει κυρίως επειδή έσπαγαν τα όργανα τους επί σκηνής και όχι από κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι τους. Δεν έχουμε απαιτήσεις. Πάντως, αν θέλετε να τσεκάρετε ατόφιο μέταλ εν έτη 1967, το παρακάτω βίντεο έχει μπόλικο.
https://www.youtube.com/watch?v=G-zItRFUywI
Συνέχεια στο επόμενο…
Χαμούλης έχει γίνει την τελευταία εβδομάδα με την κυκλοφορία του πρώτου αλμπουμ των Kepler Is Free, οι οποίοι παίζουν μια μορφή εύπεπτης jazz και γελάω και μόνο που γράφω αυτές τις γραμμές. Αν με ρωτάτε την γνώμη μου, πολύ θα ήθελα να δω jazz φασαίους, να σκάνε στην Κωλέττη στα Εξάρχεια με το aperol ή ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο χέρι και να ακούμε όλοι μαζί αγκαλιασμένοι Χέρμπι Χάνκοκ (όχι ότι δεν γίνεται τώρα). Άσχετα με τις πάγιες θέσεις της Επιτροπής περί φασαίων, εμείς στηρίζουμε την υγιή επιχειρηματικότητα και αν είναι να ξεκολλήσει η φάση από το Αιλλυνικό Στόνερ Υπερεκτιμημένο, πολύ ευχάριστα θα συμβάλουμε για να περάσουμε στο επόμενο στάδιο: Αιλλυνική Τζαζ Υπερεκτιμημένη. Καθόλου κακή ιδέα. Μέχρι τότε, όμως, ακούστε το εγχώριο δισκάκι από κάτω που και φρεσκότατο είναι, και εξαιρετικότατο είναι και πιθανότατα δεν έχει δηλωθεί μαζικό ΧΥΝ από τις ψηφιακές φυλλάδες μεγάλης κυκλοφορίας. Thank me Later.
Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα, γλυκοί μου αναγνώστες.
