Αγαπημένοι φίλες και φίλοι, αγαπημένα μου κωλόγιδα, ελπίζω να περνάτε καλά με αυτή την σειρά διηγημάτων που σας προσφέρω δωρεάν. Σήμερα θα ασχοληθούμε πάλι με τα 60s, γιατί νομίζω υπάρχει πολύ ψωμάκι σε αυτή την δεκαετία.
Κεφάλαιο 4 – Τζίμης Χέντριξ
Εάν υπάρχει υπεύθυνος για την ηγεμονία των κιθαριστών στην παγκόσμια ομοσπονδία καλλιτεχνών (ΟΛΟΓΡΑΦΩΣ: ψώνιων), ο Τζίμαρος ο Χέντριξ βαράει χαλαρή πρωτιά. Με μόνο τρία studio δισκάκια σε δύο χρόνια και έναν πρώιμο θάνατο, μόλις στα 27 του χρόνια, έγραψε ιστορία στο πως μπορείς να συνθέτεις ιστορικά τραγούδια, να παίζεις κιθάρα με έναν ολότελα δικό σου, θεότρελο τρόπο και ταυτόχρονα, να είσαι φουλ μαστουρωμένος. Σεβασμός στο λέγκασι, όμως, εάν υπάρχει κάτι ενοχλητικό με την φασούλα Τζίμι Χέντριξ, είναι τα αναρίθμητα bootlegs, outtakes, riffs, μισοτελειωμένα solo, κλανιές στο studio και γενικά ό,τιμπορειναβαλειονουςσου που πλασάρονται ως επίσημες ηχογραφήσεις, με αποτέλεσμα, το επί 40ετίας άρμεγμα των προβάτων που θέλουν να κατέχουν την δισκογραφία του. Από ό,τι έχω ξεδιαλέξει μέσα σε όλα αυτά τα σκουπίδια, προσωπικά, γουστάρω πολύ τις ηχογραφήσεις στο Winterland. Τσιμπήστε ένα λινκακι με διασκευούλα σε Μπομπ Ντύλαν, για να γίνει και η γέφυρα στο αρθράκι.
Κεφάλαιο 5 – Μπομπ Ντύλαν
Ο Μπομπ Ντύλαν για τον ροκ/μέταλ κόσμο της Ελλάδας είναι ο κύριος «Νοκ-Νοκ-Ον-Χέβενς-Ντορ» (όταν το βλέπεις έτσι γραμμένο, είναι λες και βγήκε από κάποιο βιβλίο του Τόλκιν και δεν νομίζω αυτό να είναι τυχαίο). Και δεν αδικώ κανέναν. O κύριος Ντύλαν, η αλήθεια είναι, ότι μας αράδιαζε κάθε χρόνο και από ένα άλμπουμ και αυτό σημαίνει περίπου 40 studio δίσκους μέχρι σήμερα. Και εδώ τα κωλόγιδα δεν μπορούν να ακούσουν ένα άλμπουμ, τα 40 είναι υπερβολή. Εποχές προ-ίντερνετ. Ο κόσμος δεν είχε τι να κάνει. Τι να πεις; Βέβαια ευτυχώς έχουμε τον έλληνα Μπομπ Ντύλαν, τον Βασίλη τον Καζούλη και είναι περίπου το ίδιο πράγμα. Για τους φίλους του Game of Thrones, πάρτε το κομμάτι που θα σας ξυπνήσεις θύμισες.
Κεφάλαιο 6 – Κρέμες, Αλοιφές και Σως
Μπορεί να το λένε διαφορετικά στα πανάκριβα εστιατόρια, διαφορετικά στα σουβλατζίδικα και διαφορετικά στην Θεσσαλονίκη, γιατί τα πάντα τα λένε διαφορετικά στην Θεσσαλονίκη, αλλά τους Cream τους ξέρουν όλοι, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Στο παρόν άρθρο, τους ξέρουμε για τον μακαρίτη τον Ginger Baker, ο οποίος γλένταγε, λοιδορώντας το metal σχεδόν σε κάθε συνέντευξη του, όπως περίπου γλένταγε το drumkit του κάθε μα κάθε φορά. Τόσο εριστικός και πρήξας που θα μπορούσε άνετα να είναι μέχρι και επίτιμο μέλος της Επιτροπής, ο μπαγάσας. Στην μνήμη του αγαπημένου μας κοκκινομάλη ας βάλουμε το ντεμπουτάκι στο ψηφιακό μας πλατώ (ΟΛΟΓΡΑΦΩΣ: youtube vinyl spinning video) και ας ακούσουμε μια από τις κομματάρες που είχε γράψει.
https://www.youtube.com/watch?v=b-VfiNsNRps
η συνέχεια στο επόμενο…
Πολύ ευχάριστα τα νέα για τον εγχώριο συναυλιακό περίγυρο, αφού ανακοινώθηκαν κάμποσα live με βασικούς άξονες τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τους Πυξ Λαξ, τους VIC και τους Rotting Christ. Τέσσερις γενιές ροκάδων θα συναντηθούν και ευτυχώς που έχει αποσυρθεί ο Παπαθανασίου, γιατί αν πήγαιναν και οι άνω των 70 στην Μαλακάσα, θα έπρεπε να τοποθετηθώ και δεν το θέλω, γιατί όπως γνωρίζετε, είμαι πάντα υπέρ της υγιούς επιχειρηματικότητας. Σημασία έχει το γεγονός ότι η εμπροσθοφυλακή της ροκ στην Ελλάδα, σε αντίθεση με τους φλούφληδες σε άλλες χώρες, τολμά για να μην βγει το φετινό καλοκαιράκι παρθένο.
Κλείνω με μια κυκλοφορία που με απασχόλησε αυτές τις μέρες. Η εντυπωσιακή Louise Patricia Crane, με κάποιο τρόπο μάζεψε τους Ian Anderson (Jethro Tull), Scott Reeder (ex-Kyuss) και Jakko Jakszyk (King Crimson) για να παίξουν σε ένα album που παραπέμπει σε γκοθού Kate Bush που το έχει ρίξει στην γιόγκα και τον διαλογισμό. Έχει τις στιγμές του, έχει το στυλ του, καλοκαιράκι έχουμε, αυτά τα χαλαρά ακούσματα, ενώ το αεράκι σας χαϊδεύει τα απόκρυφα σας, είναι νομίζω ό,τι χρειάζεστε.
Τα λέμε, την επόμενη Δευτέρα…
