Κεφάλαιο 3 - Τα Σκαθάρια και οι Στόουνς
Τα 60s ήταν μια ωραία δεκαετία για την μουσική και τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα. Τα ψυχοτρόπα ναρκωτικά άρχισαν να εισβάλουν στην μουσική, η Μεγάλη Βρετανία εισέβαλε στις Η.Π.Α., οι Η.Π.Α. εισέβαλαν στο Βιετνάμ και πάει λέγοντας. Επιτέλους τα πρώιμα κωλόγιδα, οι αγαπημένοι μας καλλιτέχνες κατάλαβαν ότι πρέπει να μαζεύουν τις ιδέες τους, να τις ηχογραφούν όλες μαζί και να κυκλοφορούν κάτι που ας το πούμε άλμπουμ, σε έναν νέο κόσμο χωρίς b-sides. Ευχαριστούμε τους Μπιτλς για αυτό. Οι συγκεκριμένοι οι τέσσερις, είναι που γενικά έψαξαν καλύτερα την φασούλα και έφτιαξαν τους δρόμους για τους υπόλοιπους. Το ροκ’εν’ρολ τους μπορεί να θεωρείται ποπ κατ’ουσίαν και ολίγον τι γλυκανάλατο, κοινώς φλώρικο για τους κλασικοροκάδες, αλλά ως τεράστιες πουτάνες, οι Μπίτλιδες έδιναν στον λαό (όπου λαός, ΟΛΟΓΡΑΦΩΣ: οι αναρίθμητες κορασίδες που σπαρτάραγαν στο πέρασμα τους) αυτό που γούσταρε. Και στα αλμπουμ, με συστηματικό τρόπο, έχωναν και τα δικά τους τα πειραγμένα, τα μαστουριάρικα, για να γράψουν και λίγη ιστορία, μωρέ. Πάρτε και ένα αγαπημένο του Επιτρόπου με μπουζουκάκι και τζούρες από τον μακαρίτη τον Τζον τον Λέννον για να προχωρήσουμε στις επόμενες πριμαντόνες.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι μεταλλάδες και οι κλασικοροκάδες δήλωναν ΧΥΝ μόνο για Μπιτλς. Ίσως γιατί οι Στόουνς κατάφεραν να ζήσουν περισσότερο από το μέταλ. Κανείς δεν θα μάθει ποτέ. Πάντως έχουν χαρίσει πολλές επιτυχίες στο ροκ και κυρίως έχουν προσφέρει στην επιστήμη της ιατρικής το DNA του Keith Richards. Κάτι είναι και αυτό. Οι Ρόλινγκ Στόουνς είχαν πιο αλήτικο στυλ από τους Μπίτλς, είχαν φροντμαν που ενίοτε έμοιαζε με φροντγούμαν, είχαν λόγκο, είχαν άπειρα φίλλερς και γενικά μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι τελίκιασαν τον όρο «ροκ σύγκρότημα», αφού υπάρχουν 50 μείον δύο χρόνια, ζωή να χουν. Κούρασαν όμως. Και κούρασαν όσο ακούω το παρακάτω τραγούδι και συλλογίζομαι πόσο φρέσκο ακούγεται ακόμα και σήμερα. Δεν χρειαζόμαστε νέα άλμπουμ από εσάς. Αποσυρθείτε γμμν. Φτάνει.
συνέχεια στο επόμενο Παρατηρητήριο…
Αυτή την εβδομάδα ακούσαμε και φρέσκια μουσική που τυχαία έπεσε πάνω μας και εμείς την πετάμε στα χέρια σας με δόλο ώστε να σκάσει στην μούρη σας. Μόνο έτσι μπορώ να περιγράψω γλαφυρά την επαφή μου με τον δίσκο του Jargon. Εκρηκτικός συναισθηματικός μηχανισμός. Προσωπικά με συγκίνησε ο μλκς. Βρείτε του και μια γαλλική, αισθηματική ταινία να φτιάξει κανένα soundtrack, τώρα που είναι ζεστός.
Τώρα εάν θεωρείτε ότι ξέρω’γω είμαι κανένας ευαισθητούλης που ακούει τίποτα Yann Tiersen και βλέπει La La Land, πολύ καλά μαντέψατε, αλλά άκουσα και το νέο άλμπουμ των Death Courier που επέστρεψαν, δεν ξέρω και εγώ από πότε, για να παίξουν παραδοσιακό death metal σε μια εποχή που όλοι παίζουν παραδοσιακό death metal. Καλά έκαναν, όμως, γιατί το album είναι αυτό που πρέπει και έχει έναν ξερό ήχο, που μου υπενθύμισε ότι η κακή παραγωγή όταν είναι αυτή που πρέπει, προσθέτει και σε καμιά περίπτωση δεν αφαιρεί, από την ακραία μουσική. Θάνατος όπως πρέπει.
Προφανώς μετά από death metal, σας ταξιδεύω σε dream pop λημέρια, γιατί έτσι είμαι εγώ. Δεν πειράζω κανέναν. Πολύ ταξιδιάρικο το Stray Asteroids των Vinyl Suicide, που πολύ ευχάριστα θα άκουγα ολόκληρο σε κάποιο φανταστικό indie παραλιακό μπαράκι. Αφού αυτό το τελευταίο δεν υπάρχει, το βάζω στο πικάπ, ανοίγω την μπαλκονόπορτα και κοιτάω το απλωμένο χαλί του γείτονα, που, αν είναι δυνατόν, πρέπει να είναι πάνω από 40 τετραγωνικά μέτρα. Αυτό εγώ το λέω ψυχεδελικό, αστικό τοπίο.
Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα με την ίδια ορμή…
