Περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η ποπ κουλτούρα και μάλιστα στην πιό mainstream εκδοχή της -που μέχρι πρόσφατα προτιμούσε να μένει αμέτοχη από τα «πολιτικά», κυρίως γιατί αυτή ήταν η συμβουλή δισκογραφικών εταιριών, μάνατζερ και παρατρεχάμενων- φαίνεται να εμπλέκεται στις εκλογές και να μην κρατάει ίσες αποστάσεις ασφαλείας. Έχει άποψη και έχει την θέληση να την δημοσιοποιήσει. Κι αυτό είναι κάτι καινούργιο και καλοδεχούμενο, ακριβώς γιατί επί πολλά χρόνια συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο.
Κι ενώ εδώ οι ποιητές, οι συγγραφείς και οι «διανοούμενοι» είναι απασχολημένοι να τσακώνονται για τον Χάρη Βλαβιανό και τις «λογοκλοπές» του, σε «βαρβαρικές» χώρες όπως οι Η.Π.Α. και η Αγγλία άλλα συμβαίνουν και είναι πολύ πιό ενδιαφέροντα, εποικοδομητικά ανατρέποντας παγιωμένες τακτικές.
- Η Kamala Harris βγαίνει από ένα δισκάδικο με 3 δίσκους βινυλίου: Roy Ayers, Charles Mingus και Louis Armstrong / Ella Fitzgerald με το Porgy & Bess.
- Λίγο πριν τις πρόσφατες αγγλικές εκλογές το φεστιβάλ Reading χαρίζει εισιτήρια σε νέους που θα πήγαιναν να ψηφίσουν.
- Η Charli XCX γράφει πως η Kamala Harris είναι "brat" (τίτλος του νέου της άλμπουμ αλλά και υπό διαμόρφωση «φυλή» της νέας γενιάς) και η ίδια αμέσως υιοθετεί στα δικά της social το φλούο πράσινο του εξωφύλλου.
- Η Olivia Rodrigo ανεβάζει φιλμάκι με ομιλία της Kamala Harris και η μουσική της Chappell Roan, που την υποστηρίζει επίσης, ακούγεται σε ένα από τα σποτάκια της υποψήφιας των Δημοκρατικών.
- Η Beyoncé δίνει το τραγούδι της "Freedom" για βασικό τραγούδι της καμπάνιας της Harris η οποία δέχεται επίσης την ευνοϊκή υποστήριξη της Cardi B.
- Η Taylor Swift ζητάει από τους νέους να μην μείνουν αμέτοχοι στις επερχόμενες εκλογές και να πάνε να ψηφίσουν με αποτέλεσμα πάνω από 40.000 νέοι ψηφοφόροι, που θα ψηφίσουν για 1η φορά- να εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους.
Αυτά είναι μόνο μερικά από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών που καταδεικνύουν -μαζί με πολλά άλλα παρόμοια που μπορείτε να αναζητήσετε στο διαδίκτυο- πως την ίδια στιγμή που οι «παραδοσιακοί διανοούμενοι» και οι «εναλλακτικοί» σιωπούν (ή μπορεί και να μην ακούγονται επειδή τα Μέσα δεν πολυασχολούνται μαζί τους), η «ανάλαφρη» ποπ κουλτούρα συμμετέχει στις πολιτικές διεργασίες πιό έντονα από ποτέ. Ποιός θέλει να λέει ακόμη πως η Gen Z είναι απολιτίκ;
Την ίδια ώρα που ο Zack de la Rocha είναι «εξαφανισμένος», ο Manu Chao στο περιθώριο και ο Tom Morello άγνωστος -ίσως- στην νεολαία, συγκροτήματα όπως οι Future of the Left πέρασαν και δεν ακούμπησαν και το νεότερο punk φωνάζει χωρίς να ακούγεται και πολύ, το πολιτικοποιημένο/κοινωνικά ευαίσθητο rock βρίσκεται σε αποδρομή, ενώ το hip-hop που τόσα υποσχέθηκε σε αυτό τον τομέα, είναι πιά πολύ αυτάρεσκο και αυτοαναφορικό για να πάρει θέση, έρχεται η mainstream pop να κολυμπήσει στα βαθιά και να αποτινάξει από πάνω της την απολιτίκ ρετσινιά, συμπαρασύροντας μαζί της τα πιτσιρίκια που αποσβολωμένα κοιτάζουν γύρω τους τι τους κληροδοτουμε, φρικάρουν και θέλουν να αντιδράσουν με το δικό τους σάουντρακ.
Και για να παραφράσω το Σαββοπουλικόν: «Η μουσική αλλάζει δίχως να κοιτάζει την δικιά σου μελαγχολία»
