Ίσως κάποιοι -διαβάζοντας αυτό το κείμενο- νομίσουν απλώς πως το γράφει ένας «ηλικιωμένος παλαίμαχος» που πια δεν είναι και τόσο hot και γκρινιάζει επί του προσωπικού. Δεν αισθάνομαι «αδικημένος» (κάθε άλλο) και όσα ακολουθούν είναι κοινή διαπίστωση πολλών συναδέλφων, από συζητήσεις που έχω κάνει. Άλλωστε, το θέμα μου δεν είναι η πρόσκληση αυτή καθ' αυτή αλλά η νοοτροπία που έχει επικρατήσει πια σε μεγάλο βαθμό και στον χώρο της (ας την πούμε εναλλακτικής) μουσικής.
Όσοι όμως δεν θέλουν να βρουν μια εύκολη και πρόχειρη δικαιολογία, θα συμφωνήσουν μαζί μου, τουλάχιστον στο γενικό πλαίσιο. Η συνοχή της μουσικής κοινότητας έχει χαθεί. Δημοσιογράφοι, ραδιοφωνικοί παραγωγοί, εταιρείες δίσκων, διοργανωτές συναυλιών, DJs, που κάποτε έβρισκαν κοινούς τόπους συνάντησης, τώρα έγιναν «ότι να 'ναι» - κι αν κάποτε η ίδια η μουσική αποτελούσε συνεκτική ύλη, τώρα όλα έγιναν business as usual.
Στέλνεις mail στο Primavera ή στο Reading (το οποίο –ειρήσθω εν παρόδω- κληρώνει εισιτήρια για τους νέους που θα πάνε να ψηφίσουν, τι καλά να το είχαν κάνει και τα ελληνικά φεστιβάλ για τις ευρωεκλογές αντί να κυνηγάνε μόνο χορηγίες) και σου απαντάνε με τη δέουσα προσοχή, αμεσότητα και σεβασμό. Ακόμη κι αν τα ξένα φεστιβάλ απορρίψουν το αίτημα σου για ένα press pass, αφου τους εξηγήσεις ποιός είσαι και τι κάνεις και τι θα κάνεις για το φεστιβάλ τους, σου έχουν απαντήσει, έχουν συνδιαλλαγεί μαζί σου γιατί κατανοούν πόσο απαραίτητοι τους είναι οι μουσικοί δημοσιογράφοι, τα εξειδικευμένα site, η επικοινωνία με το πρωτογενές κύκλωμα μέσα στο οποίο κινούνται. Δεν ξεχνάνε από που απορρέουν, ποιοι τους βοήθησαν να γίνουν αυτοί που είναι και δείχνουν να σέβονται ρόλους και κανόνες.
Κι αν τους στείλεις αυτά που έγραψες -κάνοντας σε κάποια σημεία κριτική- δεν θα σε βάλουν στην μαύρη λίστα, αντίθετα με κάποιους Έλληνες διοργανωτές που μην τολμήσεις και τους θίξεις θέματα διοργάνωσης, υπηρεσιών στο κοινό, ασφάλειας ή επιλογών, γιατί θα βρεθείς για πάντα τιμωρία. Όλα είναι καλώς καμωμένα, γι' αυτό και η κριτική εκλείπει πλέον από παντού και αντικαθίσταται με advertorial. Για μια πρόσκληση πρέπει να γράψεις πως όλα ήταν υπέροχα, τίποτα δεν πήγε στραβά, ...αλλιώς blacklist. Βέβαια, δεν είναι παντού και όλα ίδια: υπάρχουν και διοργανωτές εκτός αυτού του πλαισίου, με τους οποίους αναπτύσσεται μια σχέση αμοιβαίου σεβασμού και τα αυτονόητα τηρούνται.
Κάποιοι 'Ελληνες διοργανωτές συναυλιών έχουν ξεχάσει από που έρχονται, ποιοι τους βοήθησαν να γίνουν αυτοί που έγιναν (όταν έκαναν συναυλίες σε μικρούς χώρους) και από το συννεφάκι της επιτυχίας (που όπως έχει δείξει η συναυλιακή ιστορία, ο δρόμος αυτός της απαξίωσης των μέσων δεν βοηθάει για να συντηρηθεί αυτή για πάρα πολύ καιρό) δυσκολεύονται να κατέβουν. Και σε πολλές περιπτώσεις, μόνο για μάρκετινγκ δεν μιλάμε. Αντίθετα, για φτηνιάρικες πρακτικές αγοραίου «μάρκετινγκ» που αποδομεί ένα κύκλο ανθρώπων, στον οποίο πάντα εκφράζονταν διαφωνίες και διαφορετικές οπτικές αλλά πάντα, λίγο έως πολύ, αισθανόμασταν μέρος ενός σύμπαντος που έχει την στοιχειώδη συνοχή και αξιοπρέπεια.
