H επικείμενη επανασύνδεση των Oasis -που το παγκόσμιο μιντιακό σύμπαν, παραδοσιακό και ηλεκτρονικό, την αντιμετωπίζει με τόσο ενθουσιασμό- μας θυμίζει απλώς πως το χρήμα (και η δόξα βεβαίως ή η ματαιοδοξία καλύτερα) έχουν απίστευτη δύναμη, ικανή να λυάνει διαφορές, να παραμερίσει διαφωνίες, να ισοπεδώσει εγωισμούς, να παίξει συγκολλητικό ρόλο στο σπασμένο γυαλί. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που έχουν αρχίσει ήδη οι υπολογισμοί. Τόσα εισιτήρια, τόσος τζίρος, τόσο θα ωφεληθεί η αγγλική οικονομία (με μέτρο σύγκρισης την Taylor Swift), τόσα θα πάρουν τα 2 αδέρφια, τόσα από δω, τόσα από κει, "3 το λάδι, 3 το ξύδι...", μόνο ο Βέγγος λείπει στο: "Θα σε κάνω βασίλισσα" να κάνει διαρκώς υπολογισμούς...
Τι είναι ένα συγκρότημα; Ένας ζωντανός οργανισμός ετερόκλητων ανθρώπων που μέσα από κοινές επιθυμίες, αξίες, μουσικές επιδράσεις αλλά και αντιθέσεις, δημιουργεί μια εύθραυστη συνθήκη συνδημιουργίας και συνύπαρξης που μέσα από τη ζύμωση φέρνει καλά, κακά ή μέτρια αποτελέσματα αλλά και προσδιορίζει τον ρόλο του καθενός από τα μέλη.
Θα μου επιτρέψετε την υπερβολή... Αν η ιστορία του rock 'n' roll έχει 1.000 συγκροτήματα που δημιουργήθηκαν, έχει 1.001 που διαλύθηκαν. Η ίδια παλιά ιστορία...
Συνήθως επικαλούνται "καλλιτεχνικές διαφορές" (και όντως μερικές φορές συμβαίνει κι αυτό) αλλά πιό συχνά είναι οι εγωισμοί, οι συνθήκες ενός μικρόκοσμου με ασφυκτικά πλαίσια, τα γκομενικά, η δόξα και το χρήμα (ποιός είναι "αρχηγός" και πόσα παίρνει ο καθένας). Ειδικά όμως τα συγκροτήματα που βασίζονται σε αδέρφια, έχουν πολύ πιό σύνθετα προβλήματα και γι' αυτό οι διαφορές είναι συχνά αγεφύρωτες (μέχρι να γεφυρωθούν), όπως π.χ.: Kinks, Jesus and Mary Chain, Black Crowes, Oasis, Beach Boys, και πολλά ακόμη...
Κι όπως έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις, που λέει κι ο Σαββόπουλος, έτσι έρχεται η ώρα της επανασύνδεσης, τουλάχιστον για τα συγκροτήματα που έχουν κάποιο ένδοξο παρελθόν που μεταφράζεται σε χρήμα.
Από τα (υποθετικά) 1.001 συγκροτήματα που ανέφερα παραπάνω, τα περισσότερα ήρθαν αντιμέτωπα με την προοπτική της επανασύνδεσης και -ώ του θαύματος- τα περισσότερα υπέκυψαν στο χρήμα και την (one more time) ένδοξη στιγμή να ξαναδούνε γεμάτα στάδια και ενθουσιώδες κοινό, γιατί όπως όλοι ξέρουμε οι σόλο καριέρες που ακολουθούν τη διάλυση ενός πετυχημένου γκρουπ, σπανιότατα προσφέρουν περισσότερη επιτυχία.
Κάθε φορά που θα κοιτάμε το κεφάλαιο επανασυνδέσεις, θα έχουμε 2 χαρακτηριστικά παραδείγματα οριστικής και αμετάκλητης άρνησης, παρ' ότι τα λεφτά ήταν πάρα πολλά. Ο Robert Plant αρνήθηκε κάθε φορά που επενερχόταν η κουβέντα για τους Led Zeppelin, παρ' ότι η έξτρα προσωπική αμοιβή που του προσφέρθηκε, πέραν των κερδών από την ίδια την περιοδεία, θα ξεπερνούσε τα 100 εκτμ. δολλάρια. Κι αν ο Plant είναι (υποθέτω) αρκετά ευκατάστατος ώστε να μπορεί να λέει όχι σε 200 εκτμ. δολάρια (όχι πως -ούτως ή άλλως- δεν είναι αξιοθαύμαστη στάση), σίγουρα ο Joe Strummer δεν ήταν, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να μην επιτρέψει να διασύρει την καλλιτεχνική του αξιοπρέπεια για τα χρήματα, αισθανόμενος πως τίποτα άλλο δεν τον συνέδεε πιά με τους Clash.
Δεν είναι τα μόνα παραδείγματα αλλά είναι από τα πιό χαρακτηριστικά γιατί τα χρήματα ήταν πολλά, πάρα πολλά. Δύο μουσικοί που προτίμησαν να προχωρήσουν καλλιτεχνικά και να μην ενδώσουν στην καταλυτική δύναμη των χρημάτων. Όπως είπε και ο Brian Eno για την ασφυκτική πίεση του Bryan Ferry για μια επετειακή επανένωση των Roxy Music: "Απλώς δεν μπορώ να το κάνω, δεν με συνδέει πιά τίποτα με αυτή τη φάση. Είμαι αλλού...".
Δίκαιο έχει. Αν είσαι πραγματικός καλλιτέχνης κοιτάς μπροστά, δεν γυρνάς πίσω όσα κι αν είναι τα λεφτά και η δόξα και δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά έχω γράψει τόσες λέξεις κι εσείς τις έχετε διαβάσει αλλά η μουσική δεν είναι πουθενά. Αυτό δεν είναι το ζητούμενο, υποτίθεται; Ε! τότε που είναι η μουσική;
Είπαμε για το χρήμα, τη δόξα, τη ματαιοδοξία, τους εγωισμούς και τις αδελφικές κόντρες αλλά ούτε μια νότα δεν ακούστηκε. Κι αυτό γιατί οι επανασυνδέσεις -συνήθως- δεν έχουν μουσική. Ελάχιστα συγκροτήματα ξαναβρίσκονται μετά από χρόνια για να μπουν πάλι στην διαδικασία της συνδημιουργίας και όχι απλώς να βγάλουν προχηματικά κι ένα καινούργιο άλμπουμ για να δικαιολογήσουν την επανασύνδεση. Οι περισσότερες επανασυνδέσεις μοιάζουν με tribute bands του ίδιου τους του εαυτού. Κι αυτό δεν έχει καμμία καλλιτεχνική αξία.
