Όταν -πριν από 70 χρόνια- το rock & roll έσκασε σαν κεραυνός σαρώνοντας τον «παλιό κόσμο», οι μεγάλες αμερικανικές δισκογραφικές εταιρείες, που ήταν μέρος του συστήματος, προσπάθησαν να αντιδράσουν, για να μην επιτρέψουν στη «μουσική του διαβόλου» να εξαπλωθεί, προωθώντας σαν αντιπερισπασμό το calypso. Σκέψου σε τι απόγνωση βρέθηκαν για να πιστέψουν(;) πως το calypso μπορεί να αναχαιτίσει το rock & roll. Όπως και να 'χει, αυτή η κίνηση ήταν μια «πολιτική» πράξη απέναντι σε ένα μουσικό είδος που -όπως αποδείχθηκε- ήταν επίσης μια πολιτική πράξη που αναστάτωσε όλα τα κοινωνικά δεδομένα της εποχής και τα επόμενα χρόνια -στις δεκαετίες του '60 και του '70- θα έπαιζε καταλυτικό ρόλο για την αλλαγή τους.
Όλες οι κοινωνικές αλλαγές και διεκδικήσεις στις δεκαετίες του '60 και του '70 είχαν pop, rock και jazz soundtrack. Οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις για το Βιετνάμ, οι φυλετικές διακρίσεις, το φεμινιστικό κίνημα, ο Θατσερισμός, τα τραγούδια διαμαρτυρίας, η μαύρη υπερηφάνεια «μετέτρεψαν» το rock σε «πολιτικό τραγούδι», ενώ δεν ήταν λίγοι οι μουσικοί που με δηλώσεις, με τραγούδια, με συμμετοχή σε συναυλίες και διαδηλώσεις έπαιρναν θέση.
Είναι σαφές και γνωστό πια, πως και το rock & roll και η jazz και η μαύρη μουσική και το punk δεν έμειναν αμέτοχα και αδιάφορα σε όσα συνέβαιναν γύρω τους και υπό αυτό το πρίσμα, είχε «πολιτικό» πρόσημο.
Και μετά... οι δισκογραφικές εταιρείες ξαναχτύπησαν και αποφάσισαν να ξεπλύνουν και να ραφινάρουν το προϊόν. Η μουσική (και άρα και οι μουσικοί) θα έπρεπε να είναι απολιτίκ και να απευθύνονται σε όλους, χωρίς να δυσαρεστούν κανέναν. Αυτό συμβούλευαν τους καλλιτέχνες με τους οποίος είχαν συμβόλαια. Να αποφεύγετε να παίρνετε θέση, τους έλεγαν, εσείς κάνετε μουσική δεν ασχολείστε με την πολιτική. Τέρμα τα φρικιά, οι αντιεξουσιαστές, οι διαμαρτυρόμενοι, οι πολιτικοποιημένοι, οι επικριτές της εξουσίας. Οι εταιρείες, αν μπορούσαν, θα αντικαθηστούσαν τους MC5, τους Clash, τους Manu Chao και τους Zack de la Rocha αυτού του κόσμου με τους Milli Vanilli ή τον Ντέμη Ρούσσο και τις περίφημες απολιτίκ δηλώσεις του περί... μπριζόλας: «Δεν μ' ενδιαφέρει η πολιτική, δεν μ' ενδιαφέρει αν υπάρχει κομμουνισμός, φασισμός ή "βασιλειασμός". Δεν έχω πολιτική τοποθέτηση...»
Όμως εδώ και κάμποσα χρόνια η απολιτίκ στάση των μουσικών, ακόμη και των πιο mainstream και πετυχημένων, φαίνεται να αλλάζει και πάλι. Με όσα συμβαίνουν γύρω μας δεν μπορείς να μένεις αμέτοχος ειδικά όταν αισθάνεσαι το βάρος εκατομμυρίων ακόλουθων που περιμένουν τι θα κάνεις, τι θα πεις, τι θα φορέσεις...
Τα clean και απολιτίκ μουσικά πρόσωπα και προϊόντα ευδοκιμούν όλο και λιγότερο σε αυτές τις εποχές ξηρασίας, ανομβρίας και εκτεταμένων δυσκολιών πολλών ανθρώπων που δεν μπορούν να τα φέρουν βόλτα.
Ίσως το πιό χαρακτηριστικό παράδειγμα των ημερών είναι οι επικείμενες αμερικανικές εκλογές... Κι αν για τον Bruce Springsteen ή τον Neil Young φαίνεται φυσικό να υποστηρίζουν δημόσια την Kamala Harris και να απορρίπτουν μετά βδελυγμίας τον Donald Trump, όπως και οι Bon Iver, Jason Isbell, Stevie Wonder και πολλοί ακόμη, για μια σειρά από υπερπετυχημένες εμπορικά γυναίκες όπως η Taylor Swift, η Beyoncé ή η Billie Eilish, η Cardi B ή η Charli XCX η δημόσια υποστήριξη ίσως να μην είναι και τόσο αυταπόδεικτη, τουλάχιστον με τα μέχρι πρότινος δεδομένα περί του «απολιτίκ προϊόντος ευρείας κατανάλωσης» που πάντα αποζητούσαν οι εταιρείες του calypso και όχι του rock & roll.
Στον αντίποδα, ο Pharrell Williams αντέδρασε με τον παλιό καλό τρόπο όταν η Taylor Swift ανακοίνωσε την υποστήριξη της στην Harris, γράφοντας: «Σκάσε, κανείς δεν σε ρώτησε».
Τι ήθελε να πει ο ποιητής; Λίγο-πολύ αυτό που είχε πει και ο Ντέμης Ρούσσος πριν από πολλά χρόνια: «Εγώ είμαι μουσικός και κάνω μουσική, δεν με ενδιαφέρει η πολιτική. Ο καθένας πρέπει να κοιτάει τη δουλειά του».
'Ομως οι καιροί αυτοί έχουν παρέλθει... Και καθώς πια μας είναι γνωστό από αντίστοιχες εκλογές και άλλες πολιτικές διαδικασίες πως η δημόσιες στηρίξεις μουσικών (και άλλων καλλιτεχνών) ελάχιστα επιδρούν στο ακροατήριο τους, σε σχέση πάντα με τα πλήθη που τους ακούν και τους ακολουθούν, είναι περισσότερο η ανάγκη τους να πάρουν θέση, να δείξουν τι θέλουν, όταν -όπως έλεγε και ο Σαββόπουλος- «έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις».
