Ο δίσκος της εβδομάδας
Slowdive – Slowdive
Με ένα πρόχειρο μέτρημα, μπορούμε να βρούμε 3 κοινά σημεία μεταξύ αυτού εδώ του δίσκου και του mbv των My Bloody Valentine, που κυκλοφόρησε το 2013 και έπεσε θύμα της αυστηρότητας της αρχισυνταξίας μας εδώ στο Avopolis. Πρώτον, πρόκειται για επιστροφή ενός εκ των δύο επιδραστικότερων shoegaze συγκροτημάτων της δεκαετίας του 1990. Δεύτερον, ο δίσκος ήρθε με 22 χρόνια καθυστέρηση από την τελευταία κυκλοφορία της μπάντας. Και τρίτον, φέρει και αυτός ως τίτλο το όνομά της.
Μπορούμε να βρούμε όμως και μια θεμελιώδη διαφορά: ενώ οι My Bloody Valentine πειραματίστηκαν, παίζοντας με κόντρα αρμονίες και με drum 'n' bass στοιχεία, οι Slowdive εμφανίζονται εδώ πιο απτοί, πιο γήινοι, πιο προσιτοί. Ο νέος αυτός δίσκος τούς βρίσκει να χρησιμοποιούν γνώριμες πατέντες της shoegaze εργαλειοθήκης. Δεν ενδιαφέρονται να επανεφεύρουν με κάποιον τρόπο τον εαυτό τους, δεν δίνουν μία να προσαρμοστούν στα δεδομένα της εποχής, ούτε όμως εκβιάζουν το συναίσθημα της νοσταλγίας από τους παλιούς τους φίλους. Οι Slowdive δείχνουν απλά να περνάνε καλά φτιάχνοντας ξανά μουσική μαζί.
Και οι ακροατές όμως θα περάσουν καλά με αυτόν εδώ τον δίσκο. Στα σημεία που λειτουργεί (κυρίως στα πρώτα 3 κομμάτια και στο “Everyone Knows”, δηλαδή), το Slowdive γίνεται απολαυστικό, βάζοντας τα γυαλιά σε δεκάδες δευτερότριτους shoegaze αναβιωτές που ξεπήδησαν κατά τη δεκαετία του 2000, όταν οι My Vitriol και οι υπόλοιποι άνοιξαν το κουτί της Πανδώρας –δεν εννοούμε τους Deerhunter και τους M83 βεβαίως, για τους άλλους αναβιωτές λέμε, τους μέτριους.
Κι αν δεν χορτάσετε με τούτο εδώ μην ανησυχείτε· τον επόμενο μήνα σειρά παίρνουν οι Ride…
{youtube}ogCih4OavoY{/youtube}
Ακούστε επίσης
Mac DeMarco – This Old Dog
H 3η studio κυκλοφορία του Mac DeMarco θα μπορούσε να είναι δίσκος αυτής της εβδομάδας στη θέση των Slowdive. To songwriting του θυμίζει πλέον περισσότερο εκείνο των κλασικών τραγουδοποιών, διατηρώντας παράλληλα την ταυτότητά του. Ο δίσκος είναι ανάλαφρος και ως επί το πλείστον ακουστικός. Του λείπει μεν ένα δυνατό highlight σαν το “Freaking Out The Neighborhood”, αλλά δεν κάνει σε κανένα σημείο κοιλιά. Καμιά φορά και το αναίμακτο, έχει τη χάρη του.
{youtube}utdidBGSw5s{/youtube}
Gas – Narkopop
O Wolfgang Voigt κράτησε ανενεργό το πλέον γνωστό του project από το 2000 μέχρι και το 2014, η ποιότητα όμως του εν λόγω άλμπουμ εξηγεί με το παραπάνω την επιστροφή του αυτή: δεν θα ακούσετε συχνά τέτοια ambient μέσα στο 2017. Στα σημεία δε όπου υπεισέρχεται η ρυθμική βάση και το techno στοιχείο, η ιδιαιτερότητά του λάμπει με τον ίδιο τρόπο που συνέβαινε και 20 χρόνια πριν.
{youtube} emUETcnDxnY{/youtube}
Charly Bliss – Guppy
Άδικα περνάει απαρατήρητο αυτό το ντεμπούτο της μπάντας από το Brooklyn. Όχι ότι πρόκειται για κάποιου είδους βόμβα στον μουσικό κόσμο, αναβιώνει όμως με αξιοπρεπή τρόπο το power pop ιδίωμα των 1990s. Τουτέστιν, είναι καλοπαιγμένο και συνθετικά στιβαρό, ως επί το πλείστον. Οι της φάσης, ας μην το προσπεράσουν.
{youtube}7FAVrWqnCdo{/youtube}
