Ο δίσκος της εβδομάδας
Perfume Genius – No Shape
Με το ντεμπούτο του το 2010, ο Perfume Genius συστήθηκε σε ένα μικρό μόνο μέρος του indie κοινού, κυρίως λόγω της εξαιρετικά lo-fi προσέγγισής του. Το 2012 κυκλοφόρησε έναν υπέροχο δεύτερο δίσκο ατόφιου, «ραγισμένου» συναισθηματισμού με πραγματικά όμορφες μελωδίες, όμως η μουσική του παλέτα παρέμεινε υπερβολικά στενή για να τον βοηθήσει να κάνει το άνοιγμα σε περισσότερες δισκοθήκες. Αυτό έγινε με τον επίσης πολύ καλό τρίτο του δίσκο το 2014, όπου ξεκίνησε δειλά-δειλά να ξεφεύγει από την πιανιστική απλοϊκότητα και να πειραματίζεται με διαφορετικούς ήχους. Ωστόσο, αυτή η μετάβαση αφενός έγινε σε περιορισμένο βαθμό και αφετέρου δεν συνδυάστηκε με εξίσου καλές μελωδίες, σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο.
Αυτή τη φορά, λοιπόν, ο Mike Hadreas τα κάνει όλα σωστά.
Κυκλοφορεί έναν δίσκο ηχητικής, συνθετικής και ενορχηστρωτικής ποικιλομορφίας, σαγηνευτικού λυρισμού και συναισθηματικής αμεσότητας, ο οποίος εξωτερικεύει τις καλλιτεχνικές του αρετές σε όλο τους το φάσμα. O Blake Mills στον ρόλο του παραγωγού, έχει συνεισφέρει τα μέγιστα σε αυτό. O τρόπος με τον οποίον ελίσσεται ανάμεσα σε διάφορες εκφραστικές πλατφόρμες, αυτή η πολυποίκιλων κατευθύνσεων, «κυκλωτική» του προσέγγιση εντός της ευρύτερης pop σφαίρας, θυμίζει την Kate Bush στις καλύτερες art pop στιγμές της. Συγχρόνως, το τελικό αποτέλεσμα φέρει σφραγίδα αυστηρά προσωπική –με εξαίρεση ίσως το “Die 4 You”, όπου τα δάνεια από τους Portishead παραείναι κραυγαλέα.
Δεν υπάρχει έστω ένα αδιάφορο κομμάτι ανάμεσα στα πρώτα …10 της tracklist του No Shape· από τη σαγηνευτική εισαγωγή του “Otherside” μέχρι το “Sides”, όπου κυριαρχεί αυτό το κιθαριστικό riff (που μοιάζει βγαλμένο από τη βερολινέζικη περίοδο του Bowie ή τους πρώτους δίσκους του Eno), αλλά και η καλλίφωνη Weyes Blood –οι τακτικοί αναγνώστες της στήλης θα τη θυμούνται, κάπου στους «δίσκους της εβδομάδας» του περασμένου φθινοπώρου.
Η μεγαλύτερη όμως επιτυχία του No Shape έγκειται στο γεγονός ότι εξελίσσει την αυστηρά προσωπική και ευαίσθητη τραγουδοποιΐα του Hadreas αναβαθμίζοντάς την σε art project, χωρίς να αλλοιώνει τις συναισθηματικές της αφετηρίες. Ανοίγει έτσι πόρτες σε ένα κοινό ευρύτερο σε σχέση με τους πρώιμους ακροατές του (κυρίως queer και ανοιχτόμυαλοι indie fans), διατηρώντας όμως ανοιχτές τις πόρτες εκείνες που τον έφεραν εδώ όπου βρίσκεται τώρα.
Δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με τον κορυφαίο δίσκο του Perfume Genius, αλλά και με έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς που διανύουμε.
{youtube}_-XQkDyEwQo{/youtube}
Ακούστε επίσης
PWR BTTM – Pageant
Είναι μεγάλο το παρασκήνιο που συνοδεύει το δεύτερο αυτό άλμπουμ των PWR BTTM, αφού την περασμένη εβδομάδα δημοσιεύθηκαν κατηγορίες για σεξουαλική παρενόχληση που ενοχοποιούν τον Ben Hopkins, ενός εκ των δύο μουσικών που απαρτίζουν το queer punk ντουέτο. Έκτοτε, ένα touring member τους αποχώρησε, venues ακυρώνουν τις εμφανίσεις τους στο πλαίσιο της περιοδείας τους, τα support acts τους εγκαταλείπουν το ένα μετά το άλλο, ενώ το management team και οι δισκογραφικές Polyvinyl και Father/Daughter Records διέκοψαν τη συνεργασία μαζί τους. Ανεξάρτητα, πάντως, από τις (απ’ ό,τι φαίνεται βάσιμες) κατηγορίες και την αθλιότητα του γεγονότος, το Pageant είναι ένας καλός indie/punk δίσκος και μια μεγάλη εξέλιξη σε σχέση με το ντεμπούτο τους.
{youtube}rTTNu3wkXM8{/youtube}
Forest Swords – Compassion
Δεύτερο LP από τον Βρετανό παραγωγό, εξίσου ενδιαφέρον με το πρώτο, το οποίο κυκλοφόρησε πίσω στο 2013. Η μουσική που φτιάχνει ο Matthew Barnes ξεχωρίζει αφενός για το γεγονός ότι δεν εμπίπτει ακριβώς σε κανένα από τα στάνταρ genres του φάσματος αυτού που λέμε «electronic» και αφετέρου για τον τρόπο με τον οποίον ενσωματώνει τα samples στον ήχο του, προσδίδοντας μια faux οργανικότητα, μια γήινη αίσθηση και μια ανθρώπινη πνοή –παρότι πρόκειται 100% για προϊόν τεχνολογίας. Plus, ατμοσφαιρικότητα ικανή να προκαλέσει δέος.
{youtube}1gpA_1vauVs{/youtube}
Feist – Pleasure
Μακροχρόνια η απουσία της Feist από τα μουσικά πράγματα –και ο νέος της δίσκος μάλλον δεν τη δικαιολογεί ιδιαίτερα. Όχι ότι είναι κακός δίσκος, αξιοπρεπέστατα στέκεται. Απέχει όμως αρκετά από το επίπεδο των δύο προηγούμενων από πλευράς συνθέσεων, ενώ τα προβληματάκια με την παραγωγή του Metals (2011) εδώ επαναλαμβάνονται. Παρόλα αυτά, είναι από τους δίσκους που αξίζουν τουλάχιστον μία ακρόαση, για τις καλές στιγμές που κρύβει ανάμεσα σε αρκετά filler tracks.
{youtube}9Yw1pih-vNw{/youtube}
Girlpool – Powerplant
Ο δεύτερος δίσκος του lo-fi indie rock ντουέτου από το Los Angeles κινείται στο ίδιο μήκος κύματος με το ντεμπούτο τους, με λίγο πιο πλούσιο και ογκώδη ήχο ίσως. Εντάξει, τα έχουμε ξανακούσει στα 1990s αυτά, ωστόσο τα παίζουν καλά. Όσοι αναζητούν φρέσκους ήχους, ας προσπεράσουν.
{youtube}v=9PRIyi8OIgI{/youtube}
