Ο δίσκος της εβδομάδας
Paramore – After Laughter
Εντάξει, οι Paramore ποτέ δεν απείχαν ιδιαίτερα από την pop κοσμοθεωρία –ακόμα κι όταν πλασάρονταν ως emo/punk μπάντα, στον πυρήνα τους ήταν ξεκάθαρα pop, παρά το rock ηχητικό περιτύλιγμα.
Αυτή τη φορά, ωστόσο, αποχωρίζονται για τα καλά τον rock μανδύα που μέχρι πρότινος φορούσαν και υιοθετούν έναν ήχο πέρα για πέρα pop, με αποτέλεσμα (προς έκπληξη όλων) τον πιο απολαυστικό ίσως δίσκο της μέχρι τώρα πορείας τους.
Το After Laughter είναι ένας δροσερός synth pop δίσκος, γεμάτος με catchy μελωδίες, οι οποίες συγχρόνως είναι ουσιαστικές. Δεν πέφτουν δηλαδή στην παγίδα του γλυκανάλατου σε αυτήν την pop στροφή που επιχειρούν οι Paramore: αντιθέτως, παραδίδουν συνθέσεις δουλεμένες και τραγούδια που κρύβουν καλά τη μελαγχολία τους κάτω από την εύθυμη διάθεση της μουσικής. Όσο εύληπτα κι αν παρουσιάζονται, μόνο πρωτοεπίπεδα δεν είναι στη σύλληψη και στην ανάπτυξή τους.
Ο δίσκος γενικότερα κυλάει νεράκι και είναι ιδανικός για τις στιγμές εκείνες που έχεις ανάγκη κάτι ανάλαφρο και καλό. Σε έναν τέλειο κόσμο, δίσκοι σαν κι αυτόν θα γέμιζαν τις playlists των mainstream ραδιοφώνων. Για να δούμε…
{youtube}AEB6ibtdPZc{/youtube}
Ακούστε επίσης
Pond – The Weather
Πιθανότατα οι Pond θα μείνουν για πάντα στη σκιά των Tame Impala, εδώ όμως τα καταφέρνουν περίφημα, οπότε αξίζει να σταθούμε. Synths σε άψογη ισορροπία με κιθάρες, πλαισιώνοντας τριπαριστές συνθέσεις με pop ευαισθησίες, απευθείας επηρεασμένες από τις δουλειές των Flaming Lips (εποχής Yoshimi κυρίως), αλλά και από το ίδιο το Currents. Μην το προσπεράσετε.
{youtube}5Xml6eYn5Eg{/youtube}
Jlin – Black Origami
Δεύτερος δίσκος πειραματικής ηλεκτρονικής μουσικής από την Jlin, για τον οποίον συνεργάστηκε μεταξύ άλλων με τη Holly Herndon και τον William Basinski. Η προσέγγισή της στον footwork ήχο και η ιδιότυπη ρυθμολογία δεν καθιστούν τον δίσκο εύκολο, έχουν ήδη όμως ανεβάσει ψηλά το status της στους μουσικούς χώρους όπου κινείται.
{youtube}cxPBqUh3kSU{/youtube}
(Sandy) Alex G – Rocket
O Alex G (χωρίς το Sandy) έχει ξαναπασχολήσει τη στήλη με το άλμπουμ DSU, στα τέλη του 2014. Ο φετινός του δίσκος εξερευνά διάφορους ήχους στο indie folk/rock και είναι ακόμα καλύτερος των προκατόχων του. Τον Sufjan Stevens (ξεκάθαρη επιρροή) δεν τον φτάνει, αλλά βρίσκεται σε καλό δρόμο.
{youtube}nPuxLpVus-k{/youtube}
Jane Weaver – Modern Kosmology
Ενδιαφέρον 6ο άλμπουμ από τη Βρετανίδα Jane Weaver, που κινείται κάπου ανάμεσα στην indie pop και στη dream pop. Εντυπωσιακό σε σημεία, υπεράνω προσδοκιών στο σύνολό του.
{youtube}H74Ptan4Q1s{/youtube}
