Ο δίσκος της εβδομάδας
Fleet Foxes – Crack-Up
Η στήλη έχει ταχθεί πολλές φορές κατά των αδιέξοδων αναβιώσεων που ταλανίζουν το indie, όμως οι σπουδαίοι Fleet Foxes επ' ουδενί δεν μπορούν να τσουβαλιαστούν μαζί με τους λοιπούς folk νοσταλγούς. Ελάχιστοι, βασικά, στην ευρύτερη σφαίρα αυτού που λέμε «ποπ», φτιάχνουν σήμερα μουσική σαν εκείνους. Μουσική, δηλαδή, η οποία στηρίζεται σε σύνθεση υψηλού επιπέδου και θα μπορούσε να κάνει ακόμα και τον μεγαλύτερο ελιτιστή τζαζίστα να κοντοσταθεί και να θαυμάσει.
Το Crack-Up, τρίτος τους δίσκος που κατέφθασε έπειτα από μια (ιδιαίτερα βασανιστική για τους fans) αναμονή 6 χρόνων, μόνο εξαίρεση δεν αποτελεί. Συμβαίνουν τόσα πολλά και ενδιαφέροντα στις 11 αυτές συνθέσεις και είναι τέτοιος ο βαθμός της λεπτομέρειας στον οποίον έχει δουλευτεί σε επίπεδο αρμονίας, ρυθμολογίας και ενορχήστρωσης, ώστε θα μπορούσε εύκολα να αποτελέσει εκπαιδευτικό υλικό σε κάποιο εργαστήρι μοντέρνας σύνθεσης.
Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστα τα αποτελέσματα της συνθετικής ευφυΐας του Robin Pecknold, για μία ακόμη φορά. Τα κομμάτια στον δίσκο αναπτύσσονται με δαιδαλώδη τρόπο και συχνά σπάνε σε περισσότερα από ένα μέρη, οι συγχορδίες τοποθετούνται πολλές φορές αντισυμβατικά και εκπλήσσουν, οι δε πολυρρυθμίες τείνουν να είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Παράλληλα, τα έγχορδα αφομοιώνονται υπέροχα στο σύνολο και το διαφοροποιούν από τους προηγούμενους δίσκους, δίνοντας έναν ορχηστρικό τόνο. Επιπλέον, το πιάνο αναβαθμίζεται και γεμίζει πολύ όμορφα τον ήχο, ενώ οι μπασογραμμές (αποκάλυψη) κινούνται σε μια λογική που παραπέμπει στο παίξιμο του Richard Davis στο Astral Weeks του Van Morrisson. Οι αρμονίες επίσης των φωνητικών παραμένουν εξαιρετικές, ενώ οι Matt Barrick (The Walkmen) και Neal Morgan (Joanna Newsom, Bill Callahan) αντικαθιστούν επάξια στα ντραμς τον Father John Misty, ο οποίος αποχώρησε.
Γενικότερα, η ψυχεδέλεια δίνει και παίρνει περισσότερο από ποτέ (οι επιρροές από Brian Wilson αναδύονται στην επιφάνεια), ενώ η ισορροπία ανάμεσα στον ρόλο των μελών επανέρχεται, έπειτα από ένα Helplessness Blues επικεντρωμένο στον Pecknold και τους κιθαρισμούς του.
Μέσα σε αυτό το πολυσύνθετο μωσαϊκό, βέβαια, δεν είναι καθόλου δύσκολο ο ακροατής να χαθεί. Ο δίσκος είναι ιδιαίτερα δύσπεπτος (περισσότερο ακόμα και από το Helplessness Blues) και απέχει πολύ από την ευθύβολη μελωδικότητα του ομώνυμου ντεμπούτου –τέτοιες μελωδίες, η αλήθεια είναι, δεν είναι εύκολο να ξαναγραφτούν· μιλάμε άλλωστε για έναν από τους καλύτερους δίσκους της τελευταίας 20ετίας.
Το Crack-Up, επομένως, μάλλον θα απωθήσει τους βιαστικούς ακροατές ή εκείνους που αποζητούν το pop στοιχείο στην επαφή τους με τη μουσική, ικανοποιώντας, αντιθέτως, μόνο τους σκληροπυρηνικούς fans. Eκείνους που έχουν εμβαθύνει στη δισκογραφία του συγκροτήματος, αλλά και όσους απολαμβάνουν να χάνονται στο …mindfuck το οποίο προκαλούν οι λεπτομέρειες που αποκαλύπτονται στις διαδοχικές ακροάσεις.
Αυτή, όμως, είναι σε τελική ανάλυση η μοναδικότητα των Fleet Foxes. Κάθε τους δίσκος αποτελεί νέο κέντημα μουσικολογικής αριστείας, που φέρνει άλλα, παλαιότερα ήθη στην αντιμετώπιση της μουσικής δημιουργίας. Ας τους απολαύσουμε όσο είναι καιρός, λοιπόν, γιατί κατά πάσα πιθανότητα θα είναι από τους τελευταίους του είδους τους…
{youtube}X5hMBxYqq5c{/youtube}
Ακούστε επίσης
Big Thief – Capacity
Ενώ οι Big Thief στον δεύτερο δίσκο τους δεν κάνουν κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει, είναι οι εύθραυστες ερμηνείες της Adrianne Lenker που δίνουν σάρκα και οστά στα τραγούδια, κάνοντάς τα να ξεχωρίζουν από το σύνολο της indie rock δισκογραφίας. Μια ευχάριστη εξέλιξη, από κάθε άποψη.
{youtube}ejzzO51e4xI{/youtube}
Sufjan Stevens, Bruce Dessner, Nico Muhly & James McAlister – Planetarium
Τέσσερις αξιόλογες μορφές των μουσικών πραγμάτων ενώνουν δυνάμεις σε ένα ομολογουμένως πρωτότυπο project, με θέμα το ηλιακό μας σύστημα. Δεν λειτουργεί πάντα, αλλά κατοικοεδρεύουν σπουδαίες ιδέες ανάμεσα σε ορισμένες όχι και τόσο ενδιαφέρουσες. Kudos για τη σύλληψη, σε κάθε περίπτωση.
{youtube}49Jwh5CC_J4{/youtube}
The Mountain Goats – Rocket
Πολύγραφοι, αλλά και εντυπωσιακά συνεπείς στις καλές δουλειές οι Mountain Goats. Στον 16o τους δίσκο παραδίδουν ένα συμπαγές σύνολο τραγουδιών που δεν θα απογοητεύσει κανέναν –κι ας άφησαν ολοκληρωτικά στην άκρη τις κιθάρες τους αυτή τη φορά.
{youtube}anS6bcPpvoQ{/youtube}
