Ο δίσκος της εβδομάδας
Solange – A Seat At The Table
Μήνα με τον μήνα, το 2016 αναδεικνύεται σε απίστευτα καρποφόρα χρονιά για τη μαύρη μουσική, ακολουθώντας την τάση που ξεκίνησε από την αυγή της νέας δεκαετίας (περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε σε αυτό το άρθρο). Μετά λοιπόν τις δουλειές των Kanye West, Beyoncé, Chance The Rapper, Blood Orange, Frank Ocean και μερικών ακόμα, έρχεται τώρα να προστεθεί ένα ακόμη πολύ καλό άλμπουμ στην οικογένεια της μαύρης δισκογραφίας του 2016.
To A Seat At The Table αποτελεί επίσης κρίκο σε μία ακόμη επίκαιρη αλυσίδα, εκείνη των δίσκων που θίγουν στον πυρήνα της θεματολογίας τους τον ρατσισμό ενάντια στη μαύρη κοινότητα των Η.Π.Α. Μέσα στο άλμπουμ θα βρείτε αρκετά σχετικά interludes –με σημαντικότερο εξ’ αυτών το "Tina Taught Me", που δίνει ένα στίγμα μαύρης υπερηφάνειας παρόμοιο με εκείνο του To Pimp A Butterfly του Kendrick Lamar.
Φυσικά δεν θα κάναμε λόγο για κάτι τόσο ξεχωριστό, εάν ανάμεσα στα interludes αυτά δεν παρεμβαλλόταν εξίσου ενδιαφέρουσα μουσική. Ο τρίτος δίσκος της Solange αποτελεί ένα σύνολο πρωτοκλασάτης R'n'B με υψηλή αισθητική αξία, σπάνιας (για τα τρέχοντα δεδομένα του είδους) οργανικότητας και πεντακάθαρης παραγωγής: σχεδόν νιώθεις το hi-hat να χτυπάει δίπλα σου σε κομμάτια όπως το “Junie” ή το καταπληκτικό “Cranes In The Sky” (αδιαφιλονίκητο highlight του δίσκου, παρεμπιπτόντως, τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά).
Δεν είναι βέβαια σε όλα τα κομμάτια εξίσου αξιέπαινο το songwriting της Solange και της ομάδας της, υπάρχει όμως μια αναμφισβήτητη συνέπεια στην ωριμότητα της προσέγγισης, μια ομοιογένεια στον ήχο και στις θεματικές, όπως και ένας κοινός παρονομαστής ποιότητας σε όλη την έκταση του δίσκου.
Κοινώς, το A Seat At The Table συνιστά για τη Solange Knowles μια θεαματική εξέλιξη, αλλά και μια επιτυχία εμπορική και καλλιτεχνική, η οποία καταφέρνει –πρακτικά για πρώτη φορά– να την βγάλει από τη σκιά της αδερφής της.
{youtube}S0qrinhNnOM{/youtube}
Ακούστε επίσης
D.D Dumbo – Utopia Defeated
Ντεμπούτο εξ Αυστραλίας, με τη σφραγίδα της 4AD –τουλάχιστον για όσους πιστεύουμε πως το label διατηρεί ακόμα μια φερεγγυότητα. Η πολυχρωμία στην ηχητική παλέτα του D. D Dumbo (η indie pop φόρμα είναι πολύ στενή για να τον χωρέσει), σε συνδυασμό με την εκκεντρικότητά του, παραπέμπουν στους αντίστοιχους πρώτους δίσκους των Alt-J, Everything Everything και Django Django. Όσοι πιστοί, προσέλθετε…
{youtube}yrsfyu9N0ps{/youtube}
Jenny Hval – Blood Bitch
Το νέο, έκτο άλμπουμ της Jenny Hval είναι αρκετά διαφοροποιημένο από το περσινό Apocalypse, Girl. Πιο εκκεντρικό, πιο σκοτεινό, πιο creepy, περισσότερο art και λιγότερο pop. Η Νορβηγή δεν καταφέρνει ούτε αυτή τη φορά να παραδώσει κάτι το πραγματικά σπουδαίο, όμως οι ηχητικές της αναζητήσεις έχουν και πάλι ενδιαφέρον.
{youtube}EY7eLAVrfK4{/youtube}
Hiss Golden Messenger – Heart Like A Levee
Ένας ακόμη αξιοπρόσεκτος δίσκος για το country/folk ντουέτο των MC Taylor & Scott Hirsch, o οποίος θα καταναλωθεί αβίαστα από τους φίλους των δύο ειδών –και κυρίως του πρώτου. Τις κορυφές του Haw (2013) δεν τις φτάνει, αλλά οπωσδήποτε στέκεται «στο ύψος των περιστάσεων».
{youtube}xtaVDOFFDWE{/youtube}
