Ο δίσκος της εβδομάδας
Bon Iver – 22, A Million
Κάθε δισκογραφικό βήμα του βασικού project του Justin Vernon μοιάζει με προσγείωση σε απάτητα, παρθένα εδάφη. Ξεκίνησε λιτά, μόνο με μια ανορθόδοξα κουρδισμένη κιθάρα και ένα χαρακτηριστικό falsetto, που τον διαχώρισαν από τις υπόλοιπες, πανομοιότυπες στην πλειονότητά τους, παρουσίες στον indie folk χάρτη. Ο μινιμαλισμός αυτός έδωσε τη θέση του στις μεγαλεπήβολες ενορχηστρώσεις του δεύτερου άλμπουμ, όταν και πραγματοποίησε μια ημίσια κλίση προς το ευρύτερο εναλλακτικό rock, παραμένωντας όμως γειωμένος σε folk θεμέλια.
Και σήμερα, 5 χρόνια μετά από το αριστούργημα εκείνο του 2011, ο Justin Vernon επιλέγει τον δρόμο που ακολούθησαν οι Radiohead, o Sufjan Stevens και ο Kanye West έπειτα από τα δικά τους αριστουργήματα (OK Computer, Illinois και My Beautiful Dark Twisted Fantasy, αντίστοιχα): διεισδύει στο ηλεκτρονικό στοιχείο και κυκλοφορεί τον πιο υπερβατικό δίσκο της μέχρι τώρα πορείας του.
Το 22, A Million είναι άλμπουμ Προοδευτικό, με Π κεφαλαίο. Ο «folktronika» προσδιορισμός που αποδίδεται συχνά στον ήχο του από τους μουσικογραφιάδες είναι μεν εύστοχος, αλλά στην πραγματικότητα ο δίσκος είναι ένας ήχος από μόνος του. Ο Vernon βάζει στο μίξερ κιθάρα και falsetto, πλήκτρα, πνευστά και έγχορδα, σε συνδυασμό με λούπες, auto-tune, pitchαρισμένα φωνητικά και samples. Περνάει ολόκληρη την indie folk κοσμογονία από ένα προσωπικό, παραμορφωτικό φίλτρο, κόβοντας και ράβοντας τις παραμέτρους της στα δικά του μέτρα. Και τελικά σερβίρει ένα αποτέλεσμα που από τη μία δυσκολεύει και ξενίζει, μα από την άλλη ακούγεται και εν μέρει οικείο στους μυημένους.
Όπως συνέβη με το φετινό Hopelessness της Anohni ή το περσινό Vulnicura της Björk, έτσι και το νέο Bon Iver δημιούργημα παραπέμπει σε ηχητικό ανάλογο ενός modern art installation. Τέτοια είναι η αισθητική και η προοδευτικότητά του.
Σε αντίθεση, όμως, με τους δύο προαναφερθέντες δίσκους, οι μελωδίες του είναι πιο ευκρινείς και ευθύβολες. Ο γνωστός λυρισμός του Vernon βρίσκεται ακλόνητος στη θέση του, υπενθυμίζοντάς μας πως η μουσική του έχει αλλάξει μόνο ως προς την «ενδυμασία» της και όχι στην καρδιά της. Και εν τέλει, αυτή η αρετή του 22, A Million είναι που λειτουργεί ως βασικό θελκτικό αντιστάθμισμα απέναντι στην κατά τα άλλα απαιτητική ηχητική του προσέγγιση.
Δεν χρειάζεται να πούμε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν ακόμη υποψήφιο «δίσκο της χρονιάς»…
{youtube}6C5sB6AqJkM{/youtube}
Ακούστε επίσης
Danny Brown – Atrocity Exhibition
Ο Danny Brown έχει ήδη εξασφαλίσει μια θέση στους κορυφαίους rappers των 2010s χάρη στο XXX του 2011. Το τέταρτο άλμπουμ του (ευτυχώς) κουβαλάει την ίδια τρέλα με τα προηγούμενα, αν και μάλλον είναι το λιγότερο προσιτό. Η παραγωγή είναι ίσως πιο περιπετειώδης από εκείνη του Old (2013), ενώ στην tracklist του, ανάμεσα σε αρκετά ενδιαφέροντα κομμάτια (π.χ. “Rolling Stone”, “White Lines”), περιέχεται και το διαμάντι “Really Doe”. Yποδειγματικό single, το καλύτερο της καριέρας του και (όσο μεγαλόστομο κι αν ακούγεται) ένα από τα κορυφαία που έχει γεννήσει το hip hop του νέου millenium.
{youtube}spfsdpuvUyQ{/youtube}
Drive-By Truckers – American Band
Ο southern rock δίσκος της χρονιάς, από τους βετεράνους του είδους. Αυτή τη φορά το συγκρότημα από την Georgia παραδίδει μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις που βρίσκει κανείς στον μακρύ κατάλογο της δισκογραφίας του. Ο ήχος τους αμερικάνικος μέχρι το κόκαλο, αλλά –όπως πάντα– κρατάει τις αποστάσεις του από τον τυπικό redneck επαρχιωτισμό.
{youtube}zAwTRex0vmY{/youtube}
Beach Slang – A Loud Bash Of Teenage Feelings
Σπάνια οι τίτλοι των δίσκων είναι τόσο κατατοπιστικοί για το περιεχόμενό τους, όσο στην περίπτωση του sophomore album των αμερικανών punk rockers. To A Loud Bash Of Teenage Feelings είναι η αποθέωση των power chords και του μελωδικού, μετεφηβικού punk. Του punk εκείνου που ποτέ δεν γίνεται βαθύ, αλλά δεν χρειάζεται κιόλας να γίνει. Ακαταμάχητα catchy και εγγυημένα εθιστικό.
{youtube}1O1s1JbBKjE{/youtube}
