Ο δίσκος της εβδομάδας
Nick Cave - Skeleton Tree
Οφείλουμε να αποτιμήσουμε το Skeleton Tree ανεξάρτητα από το θλιβερό γεγονός που προηγήθηκε της κυκλοφορίας του, μιας και το μεγαλύτερο μέρος των ηχογραφήσεων είχε ήδη ολοκληρωθεί όταν ο γιος του Nick Cave έφυγε από τη ζωή.
Οφείλουμε επίσης να ξεπεράσουμε τη στριφνή νοοτροπία του «λαϊκού δικαστηρίου» που εξετάζει την τιμιότητα των προθέσεων του εκάστοτε καλλιτέχνη, εάν θέλουμε να αναβαθμιστεί η εγχώρια κριτική. Η σπουδαιότητα ενός έργου τέχνης, άλλωστε, δεν απορρέει τόσο από τη συνέπειά του ως προς την «αλήθεια» του δημιουργού του, όσο από την ικανότητά του να αφήνει κάποιο συναισθηματικό αποτύπωμα στον δέκτη (και από πολλούς άλλους παράγοντες φυσικά, αλλά αυτή η συζήτηση δεν είναι της παρούσης).
Στην περίπτωση βέβαια του Skeleton Tree, ικανοποιούνται και οι δύο συνθήκες. Το συγκινησιακό εκτόπισμα των 8 αυτών τραγουδιών δεν είναι κάτι που συναντάει συχνά κανείς στη σύγχρονη δισκογραφία. Όπως συνέβη και με το προπέρσινο Benji των Sun Kil Moon ή με το περσινό Carrie & Lowell του Sufjan Stevens, φαντάζει αδύνατο να βγει κανείς αλώβητος από τη διαδικασία της ακρόασης.
Παράλληλα, ο δίσκος ξεφεύγει από τη συνήθη pop φόρμα, όπως και από τις κοινότυπες ενορχηστρωτικές πρακτικές. Ως επί το πλείστον ασπόνδυλες και ελλειπτικές, οι συνθέσεις εδώ θα απογοητεύσουν όσους επιζητούν «κανονικά τραγούδια». Αυτή όμως η ηχητική απογύμνωση είναι η μοναδική προσέγγιση που θα μπορούσε να υπογραμμίσει το αίσθημα του κενού το οποίο επιφέρει η απώλεια (όχι επί προσωπικού, τα ξεκαθαρίσαμε αυτά) και το όλο συναισθηματικό φορτίο που πραγματεύονται οι συγκεκριμένες ηχογραφήσεις.
Το Skeleton Tree είναι στοιχειωμένο και αποπνικτικό. Σκοτεινό, βαρύ και ασήκωτο, συγχρόνως όμως και λυτρωτικό. Είναι ως εκ τούτου από τους δίσκους που προορίζονται για ακροάσεις σπάνιες, μα καθαρτικές. Ο χαρακτηρισμός του «αριστουργήματος» που του αποδίδει ο μουσικός τύπος χωράει πολλή συζήτηση. Αν μη τι άλλο, όμως, είναι δίσκος με λόγο ύπαρξης –κάτι που τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και λιγότερο δεδομένο στη δισκογραφία.
{youtube}BAMZYpZi_M4{/youtube}
Ακούστε επίσης
Hamilton Leithauser + Rostam - I Had A Dream That You Were Mine
Η συνεργασία μεταξύ του frontman των Walkmen Hamilton Leithauser και του αποχωρήσαvτα από τους Vampire Weekend Rostam Batmanglij μπορεί να μην πλησιάζει τις κορυφαίες στιγμές καμιάς από τις δύο μπάντες, παρόλα αυτά είναι ένα pop άκουσμα ευχάριστο, όπου γίνονται διακριτά τα στοιχεία και των δύο τους. Κοινώς, η χημεία έδεσε.
{youtube}K9FILAkKinQ{/youtube}
Merchandise - A Corpse Wired For Sound
Η εμμονή των Merchandise με τη δεκαετία του 1980 είναι εμφανής και σε αυτόν, τον δεύτερο για την 4AD δίσκο τους. Και παρότι η αναβίωση κάπου έχει κουράσει, η αλήθεια είναι ότι πετυχαίνουν άψογα τον «βιομηχανικό» ήχο της εποχής. Το “I Will Not Sleep Here” στα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια των τελευταίων μηνών.
{youtube}-3bQ5wmgqds{/youtube}
Cymbals Eat Guitars - Pretty Years
Όσοι έχουν έρθει σε επαφή στο παρελθόν με την νεοϋορκέζικη μπάντα ξέρουν τι να περιμένουν από αυτόν τον τέταρτο δίσκο τους: κλασικό indie rock γεμάτο ενεργητικότητα, άγουρο και νεανικό. Όσοι απόλαυσαν το προπέρσινο LOSE ας σπεύσουν, μιας και ο δίσκος κινείται στα ίδια επίπεδα.
{youtube}XPAQe5brCjc{/youtube}
