Ο δίσκος της εβδομάδας
C Duncan – The Midnight Sun
Πρέπει να ήταν απίστευτα επιδραστική η ακρόαση του Currents των Tame Impala για τον C Duncan. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η οπισθοχώρηση της κιθάρας και η στροφή στη synth αρτιότητα. Η παραγωγή, οι πολυφωνίες και οι αρμονίες ήδη παρέπεμπαν στο ψυχεδελικό περιβάλλον «κρεβατοκάμαρας» του αυστραλέζικου συγκροτήματος, αλλά η καταπληκτική δουλειά που έχει γίνει στα πλήκτρα τον τοποθετεί πλέον ακριβώς δίπλα τους σε ηχητικό επίπεδο.
Μην περιμένετε βέβαια να ακούσετε τις psych pop γκρούβες ή τις κρυστάλλινες μελωδίες του περσινού δίσκου-ορόσημου των Tame Impala. Η μουσική του C Duncan κρατάει μόνιμα τους τόνους χαμηλά και ακολουθεί μια εντελώς διαφορετική συνθετική λογική, η οποία βασίζεται σε σταθερά ρυθμικά μοτίβα, πάνω στα οποία ξεδιπλώνονται αλληλουχίες συγχορδιών και διακριτικές μελωδικές γραμμές. Το κλειδί βρίσκεται στον ξεχωριστό χρωματισμό που αποκτά η μουσική με κάθε νέα συγχορδία που «σκάει», αλλά και στην ατμόσφαιρα την οποία δημιουργούν αυτά τα progressions μέσω της επαναληψιμότητας.
Είναι αρκετά ιδιαίτερο το songwriting του C Duncan. Ο ίδιος προσπαθεί να χρησιμοποιήσει το αλφάβητο της pop (κινείται κάπου στο μεταίχμιο της ψυχεδέλειας και της dream pop), αλλά η κλασική του παιδεία δεν τον αφήνει να απλοποιήσει και πολύ το γράψιμό του. Γι' αυτό και τα 11 κομμάτια του Midnight Sun δεν θα γκελάρουν σε όλους τους ακροατές –πόσο μάλλον στους βιαστικούς. Καλύτερα synths, πάντως, στη δισκογραφία του 2016 δύσκολα θα βρείτε.
{youtube}1ankXJUfB30{/youtube}
Ακούστε επίσης
Nicolas Jaar - Sirens
To δεύτερο studio album του Nicolas Jaar έρχεται 5 χρόνια μετά το ντεμπούτο του, 3 χρόνια μετά το project των Darkside και δύο χρόνια μετά το –άδοξο– τέλος του. Υπάρχουν καλές ιδέες εδώ: μίξη διαφορετικών ειδών ηλεκτρονικής μουσικής, έξυπνη χρήση φυσικών οργάνων, πολιτικό περιεχόμενο, δυνατά μπασίματα, αλλά και pop μελωδικότητα σε σημεία. Τίποτα από αυτά δεν είναι αρκετά ηχηρό ώστε να κάνουμε λόγο για έναν σπουδαίο ηλεκτρονικό δίσκο, το συνονθύλευμα, όμως, των ιδεών του ταλαντούχου Αμερικανo-χιλιανού μεταφράζεται σε μια συνισταμένη πρόσημου θετικού.
{youtube}IDz0Fqs3Z4k{/youtube}
Kate Tempest – Let Them Eat Chaos
Η Kate Tempest, γεννημένη και μεγαλωμένη στο Λονδίνο, ασχολείται με την ποίηση, τη συγγραφή και το λεγόμενο «spoken word», κάνοντας σχετικά performances που έχουν ενθουσιάσει αρκετούς από τους κριτικούς της πατρίδας της. To 2014 ήταν υποψήφια για το Mercury Prize και τώρα επανέρχεται με ένα ακόμη πολύ καλό άλμπουμ, γεμάτο με αιχμηρή ποίηση και ενδιαφέρουσα ηλεκτρονική μουσική –αν και το 90% της βαρύτητας του δίσκου το επωμίζονται οι στίχοι.
{youtube}ym3iGD7uNn8{/youtube}
Kevin Devine – Instigator
Για όσους δεν τον πήραν είδηση με αφορμή κάποιον από τους 8 δίσκους που έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα, o Kevin Devine έρχεται από το Brooklyn και παίζει καθαρή (και ξάστερη) indie rock αμερικανικής κοπής. Και για όσους δεν έχουν χορτάσει από τους Weezer και τους Pavement αυτού του κόσμου, το νέο του άλμπουμ με τίτλο Instigator είναι ένας συμπαθέστατος δίσκος, από τους καλύτερους που έχουν κυκλοφορήσει το 2016 στο είδος του.
{youtube}zoCviEiFXNk{/youtube}
