Μήπως ξέρετε από πότε φυσάει ασταμάτητα φέτος; Μόνο εγώ έχω την εντύπωση πως κάποια στιγμή ξεκίνησε ο αέρας και απλά δεν σταμάτησε ποτέ; Βέβαια να πούμε σε αυτό το σημείο πως δεν τα έχουμε παίξει με την ζέστα λόγω του συχνού αέρα. Επίσης τελείως δικαιωματικά θα πω πως όλα πνευστά μου φέρνουν στο μυαλό πάντα τους ανέμους γιατί έτσι κι αλλιώς η ροή του αέρα είναι που βοηθά να βγει μουσική από τα εν λόγω όργανα.
Μην σας κουράζω άλλο, στο δια ταύτα τώρα. Άνεμος ίσον φλάουτο γιατί είναι κατ' εμέ είναι το πιο κοντινό όργανο σε αυτή την διαδικασία της φύσης. Άσε που από μόνο του θυμίζει την ίδια την μάνα Γη. Βλέποντας στο παρελθόν της μουσικής, τα φλάουτα τα συναντάς σε δίσκους που αφορούν την folk, την πιο σύγχρονη ποπ αλλά και την jazz με βάση τον spiritual ήχο. Είναι πάλι αυτό το μουσικό όργανο που γειώνει την μουσική και τραβάει το ακροατή σε πιο άγρια μονοπάτια.
Το 1963 στην Contemporary Records συνέβη κάτι μαγικό και βγήκε στο ευρύ κοινό ο εκπληκτικός δίσκος The Cry!. Μιλάμε ίσως για ένα άλμπουμ σταθμό σε αυτόν τον ήχο. Πρωταγωνιστές ο Τεξανός φλαουτίστας Prince Lasha και ο εξαιρετικός σαξοφωνίστας Sonny Simmons από τη Λουιζιάνα. Ο δίσκος ακροβατεί μεταξύ του pop bop και του modal jazz ήχου και οι παραδοσιακές επιρροές είναι εμφανή από τα πρώτα κιόλας λεπτά του μαγικού "Congo Call" που ξεκινάει το The Cry!. Αυτός ο επαναλαμβανόμενος ήχος του μπάσου του Gary Peacock με διαλύει. Παράλληλα όμως αφήνει χώρο σε όλα τα παιχτρόνια να δώσουν τον απαιτούμενο πόνο. Εδώ όλο το tracklist έχει να πει πολλά. To 'Ghost of the Past' θα σε μεταφέρει αλλού με τις free νότες του ενώ το πιο μαλακό Green and Gold δίνει τον easy listening του πράγματος.
Στο The Cry! όλες οι βινυλιακές εκδόσεις είναι δύσκολες και σε κάνουν ξεκάθαρα να κλαις. Ακόμα και οι πιο πρόσφατες. Διακοπές έρχονται αδέρφια, ας ανοίξουμε το Spotify και ας ξεχάσουμε οτιδήποτε. Φλάουτα, μόνο φλάουτα.
