Η ζωή μας είναι τελικά, όσο κλισέ και αν ακούγεται, ένα ατελείωτο roller coaster. Μια με τα πάνω του και μια με τα κάτω του. Εκεί που γελάς, κλαις και το ανάποδο. Ανέκαθεν οι δίσκοι των 60s ήταν τόσο γλυκοί που ανά πάσα στιγμή σε κάνουν να υποψιαστείς κάποια αναποδιά. Μπορεί και γι αυτό βέβαια να φταίει ο κινηματογράφος, ας του φορτώσουμε και αυτό, δεν θα πάθει τίποτα στην τελική. Μάθαμε να αγαπάμε την μουσική συνδέοντας την με χειροπιαστά πράγματα και γιατί να μην το κάνουμε άλλωστε. Σας πάω απο το ένα θέμα στο άλλο αλλά ξέρετε ότι αυτή μου η σχιζοφρένεια κάπου θα καταλήξει, βγάζοντας νόημα.
Προσθέστε στη μαγιά και την τρέλα μας για τα ιταλικά τραγούδια εκείνης της περιόδου και όλα θα μπουν και πάλι σε μια σειρά. Εκείνη την εποχή πολλά ιταλικά άλμπουμ πέρασαν από τις ελληνικές πρέσες επειδή ήτο της μοδός. Ένα από αυτά και το 12 Canzoni E Una Poesia της Romina Power που κυκλοφόρησε το 1971 από τη δικιά μας His Master's Voice, έναν χρόνο μετά από την πρώτη επίσημη ιταλική έκδοση στην Parlophone. Ακούγοντας αρκετή μουσική από τα 15 μου συνειδητοποιώ πια πως θα ξεκουράσω τα αυτιά μου σε δίσκους που απαρτίζονται από διασκευές και περιέχουν 1-2 υπερκομματάρες - "finds" που λέμε και εμείς οι "πειραγμένοι" .Έτσι είναι και το εν λόγω Long Player που βάλαμε στο μικροσκόπιο αυτή την εβδομάδα.
Η μικρή τότε Romina πέρα από μουσικό ταίρι του Al Bano που είχε τεράστιο σουξέ στη χώρα μας και εκτός της πολύ μεγάλης της δισκογραφίας, μας έδωσε αυτό το έπος που κρατά καλά μια ολόκληρη εποχή και που τυγχάνει και το μουσικό της ντεμπούτο. Από τη μια αυτή η γλυκιά μελαγχολία και από την άλλη το απέραντο youth fun που βγαίνει από το cover μέχρι την μουσική. Θυμάμαι να έχω ανακαλύψει το 12 Canzoni E Una Poesia λόγω της φανταστικής εκτέλεσης του στο αγαπημένο μου "ZoiZoi" που πρωτοείπε η τεράστια France Gall. Εδώ καίει ο τόπος, θέλω να πως πως πρόκειται για εκτελεσάρα.
Ξέχασα να σας αναφέρω πως αυτό είναι το 111ο Diggin, πράγμα άμεσα συνδεδεμένο με τη γραμμή του λεωφορείου στην περιοχή μου. Και αυτό που θυμάμαι από τα σχολικά μου χρόνια είναι να φορτώνω μουσική και πιο συγκεκριμένα ολόκληρους δίσκους και να τους ακούω, παίρνοντας το 111 από το κέντρο ως και το πατρικό μου. Πολύ θα ήθελα να το ξανακάνω με την Romina Power στα αυτιά. Ένα καλοκαιρινό roller coaster στην πόλη.
