Η ζωή είναι μικρή για να μην ακούμε καλή μουσική. Για να τα καταφέρεις όμως, πρέπει να ψάξεις. Πολύ σπάνια κάτι θα σου δοθεί τόσο εύκολα. Τώρα αν δεν ψάχνεσαι γενικότερα και αρκείσαι σε βαρετές Spotify λίστες, δεν θα το συζητήσω παραπέρα. Δεν είμαι αρνητικός. Κάθε άλλο. Ακόμα κι εκεί κάτι θα σου χαριστεί χωρίς κάποιο ιδιαίτερο κόπο. Κάτι τέτοια σκεφτόμουν τις προάλλες και ξαναμπήκα στο ράφι με τα ηλεκτρονικά από την περίοδο 1995-2005. Αποτέλεσμα, να ξανακολλήσω με την πολυδιάστατη περίπτωση του άγγλου Thomas Jenkinson aka Squarepusher που οργώνει καλά τα μουσικά δρώμενα τα τελευταία 30 χρόνια.
Ομολογώ πως τον είχα αφήσει κάπου στα μέσα του 2000 αλλά τώρα πήρα φόρα και άρχισα να ακούω-μαζεύω και ό,τι έχει κάνει από εκεί και πέρα. Μέχρι και φέτος κυκλοφόρησε δίσκο. Και πάλι στην Warp βεβαίως. Ο Squarepusher είχε την αγάπη μου από παλιά και ο λόγος είναι απλός. Χρησιμοποιούσε το Amen break συχνά, χωρίς όμως ο ίδιος να βαφτίζει την εαυτό του drum n bass παραγωγό, αφού τα έκανε όλα πιο γρήγορα, πιο χαοτικά, διαφορετικά. Με 15 δίσκους στο ενεργητικό του και διάφορα side projects, δικαίως είναι από τους μεγάλους «αρχηγούς» που άμα μπείς στην πίστα τους, πρέπει να χορέψεις και να κερδίσεις.
Αυτό που πάντα θα με εντυπωσιάζει είναι το πόσο μπροστά από την εποχή του ήταν. Ο ίδιος, σαν ικανότατος μπασίστας, ποτέ δεν έκρυψε την αγάπη του για τους jazz τεχνικούς πειραματισμούς μέσα στην δίνη του ατελείωτου computer programing α λα AFX. Και αν δεν το πιάναμε τότε, σίγουρα το καταλαβαίνουμε τώρα. Παράδειγμα, το πρώτο του θεϊκό LP Feed Me Weird Things, στο οποίο θα εστιάσουμε γλυκά αυτή την εβδομάδα στη στήλη και πιο συγκεκριμένα, στο εξαιρετικό ''Squarepusher Theme'' που είναι καθαρή ευρωπαϊκή jazz, παιγμένη με περίσσια μαεστρία από το μπάσο του Tom ως τα ηλεκτρονικά που χτίζουν όμορφα ως το τέλος.
Δε θα ξεχάσω μια πολύ όμορφη περίοδο της ζωής μου που δούλευα σε γνωστό πολυκατάστημα-δισκάδικο των Αθηνών και το έβαζα δυνατά κάθε πρωί στις 8 με καφέ επί ένα χρόνο. Έστειλα πολύ κόσμο στο τρελάδικο τότε. Σίγουρα! Επίσης, δε θα ξεχάσω ποτέ την εκρηκτική του εμφάνιση στο Synch Festival, στην Τεχνόπολη που είχε επί σκηνής 5 διαφορετικά μπάσα και ένα πιτσιρικά ντράμερ που έβγαζε φωτιές παίζοντας 130 bpm χεράτα. Από τότε δεν ακούω καλά. Λόγω της πολύ δυνατής έντασης που ήθελε να παίζει. Θυμάμαι να έρχεται η αστυνομία για να κλείσει το λάιβ και εμάς να κλείνουμε τα αυτιά μας.
Από το ντεμπούτο του στη Rephlex το 1996 ξεχωρίζω και το απόκοσμο ''Tundra'' που πάντα μου σήκωνε την τρίχα με το πόσο σκοτεινιά έχει στη μελωδία και το σκληρό DnB του ύφος. Ευκαιρία είναι για όσους ξέρετε λίγο τον Squarepusher αλλά και γι' αυτούς που τον ξέρετε πολύ, να ξαναδοκιμάσετε να ακούσετε. Λίγος χαμός στα ηχεία θα σας βοηθήσει να τσιτώσετε δημιουργικά αυτή τη στάσιμη περίοδο. Εγώ πάντως αναθέρμανα την σχέση μου μαζί του ακούγοντας-αγοράζοντας τα υπόλοιπα 3-4 άλμπουμ του που είχε κυκλοφορήσει και δεν είχα πάρει χαμπάρι. Καλό μου έκανε, ξεκάθαρα.
Τέλος, για τα πρακτικά, οι δίσκοι του υπάρχουν μόνο στις πρώτες εκδόσεις, αφού δεν έχουν επανεκδοθεί ούτε επίσημα ούτε ανεπίσημα. Πράγμα που σημαίνει ότι είναι τσιμπημένοι σε τιμή. Οπότε, τα μάτια σας δεκατέσσερα μπας και εμφανιστούν σε κάνα τυχαίο diggin'. Είναι καλλιτέχνης που είχε και συνεχίζει να έχει αναγνώριση στο αθηναϊκό κοινό από τα πρώτα του μουσικά βήματα. Κάτι που σημαίνει ότι υπάρχει στα σπίτια. Συμβουλή: Μη βιαστείτε να τον κρίνετε. Μέσα στον χαμό, θα ανακαλύψετε και μελωδία και ψυχή. Αυτός είναι ο Squarepusher και έτσι τον αγαπάμε.
