Άτιμο πράγμα η παύση από την καθημερινότητα. Όπως φαίνεται, πολλά σημαντικά κομμάτια της ζωής μας πήγαν πίσω. Ένα από τα πιο περίεργα πράγματα αυτής της περιόδου είναι οι ελληνικές κυκλοφορίες. Σαν να μαζεύτηκαν καμία πενηνταριά από το πουθενά, έτσι, χωρίς προειδοποίηση. Μετρήσαμε μερικές μέρες και πολλά ελληνικά άλμπουμ έκαναν ταπεινά την εμφάνισή τους στο timeline μας και τα ράφια των αγαπημένων μας δισκάδικων.
Σερί μετά τους Central Pozitronics, θα σας μιλήσω για άλλη μια δυνατή jazz απόπειρα στην χώρα μας. Αυτή την φορά από νέα, φρέσκα χέρια. Όπως γίνεται στο εξωτερικό. Γελάω. Ο λόγος για το την νέα κυκλοφορία του εξαιρετικού πληκτρά-πιανίστα Κωστή Χριστοδούλου, που μας έχει αποδείξει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια την αξία του. Το 2012 μας παρουσίασε Το Πράγμα ως δίσκο, ενώ μετά έδρασε δυνατά με το κουαρτέτο του. Η επιστροφή έχει να κάνει και πάλι με Το Πράγμα. Αυτή την φορά, κατασπάραξε όλη την ουσία των μουσικών του και βγήκε στην επιφάνεια ως μπάντα, ως πρότζεκτ, δηλώνοντας πως αυτή είναι η χρονιά του. Και πως να μην είναι. Το Πράγμα είναι ένα θηρίο που δεν γνωρίζει όρια και δεν έχει φρένα.
Αν αναρωτιέστε γιατί ακόμα και η μουσική του Φοίβου Δεληβοριά έχει μέσα exotica, bossa nova (δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτή του Ησαΐα...), funk και jazz η απάντηση που έχω να σας δώσω είναι ότι ένα σχήμα παίρνει αρώματα από όλα τα μέλη του. Και ο Κωστης Χριστοδούλου σαν βασικός πληκτράς του Δεληβοριά, έχει κάνει καλά την δουλειά του όλα αυτά τα χρόνια δίπλα του. Στα δικά του, όμως, χωράφια τα πράγματα είναι πιο καθαρά και ο ήχος του πιο συγκεκριμένος. Αναφέρομαι κυρίως στην αυστηρότητα και όχι στο ύφος αφού το Year of the Thing έχει ποικιλία που δεν κουράζει τον ακροατή αφού όλα είναι smooth και οι μεταβάσεις από κομμάτι σε κομμάτι γίνονται όμορφα.
Τι όμορφος δίσκος. Και το καλύτερο είναι ότι δεν χρειάζεται να έχεις ακούσει τόνους jazz για να νιώσεις. Τα πράγματα εδώ είναι μάλλον παγκόσμια. Από την μία, όλο το υλικό μου φέρνει στο μυαλό την ευρωπαϊκή τζαζ (Φιλανδία, Σουηδία, Πολωνία) και από την άλλη, την αμερικάνικη σε όλες τις εκφάνσεις της. Με κύριο άξονα τη spiritual jazz. Και εκεί που δεν το περιμένεις, ακούς τον Mulatu Astatke να διδάσκει μπαλίτσα, ενώ λίγο πριν το έκαναν ο John Coltrane, ο Sun Ra και ο Yusef Lateef. Σε στιγμές, οι Five Corners σκάνε μύτη, όσο ο Dave Brubeck φυσάει γλυκά τις νότες από το περίφημο Jazz Impressions of Japan. Πολύ σημαντική η διετία σπουδών του Χριστοδούλου στο Ελσίνκι, να πω σε αυτό το σημείο. Φλάουτα, πιάνο, τύμπανα, κόντρα μπάσο, σαξόφωνα και τρομπέτες.
Ο δίσκος τσουλάει γλυκά χωρίς να κουράζει το ακροατή και η μπάντα παίζει σωστά και απλωμένα. Εξαιρετική κίνηση από την νεοσύστατη Trumpetfish Records, που είναι και το πρώτο νούμερο του καταλόγου τους. Το μικρό παιδάκι-label του Δισκάδικου, του παράδεισου βινυλίου του κέντρου. Περιορισμένη βινυλιακή -αυστηρά- έκδοση με εξαιρετικό artwork. Diggin στις νέες ελληνικές κυκλοφορίες που χρειάζονται πια οδηγούς και βοήθεια για να ανακαλύψεις και να μην σου ξεφύγει κάτι σημαντικό όπως αυτό εδώ το όμορφο LP. Κυκλοφόρησε στις 20 Μαΐου μέσα στον χαμό και τον ακούς - αγοράζεις στο λινκ. Δυνατά!
