Νιώθω ευτυχισμένος στο γλυκό χάος. Μεσημέρι έβαλα στην μέση τον ομώνυμο δίσκο των Central Pozitronics και ξεκαθάρισε το τοπίο όλο. Περιμένω διακοπές, αλλά είναι σαν να ξεκίνησαν από τώρα, ρε γαμώτο. Το εξώφυλλο υπόσχεται κάτι σε σχολικό rock που μπορεί να πανκίσει αν του την βαρέσει, παρ' όλα αυτά, μια χαρά ακούγεται τρώγοντας παγωμένη -χθεσινή- φθηνή pizza. Τα bpm δεν είναι καλά, παραληρούν όσο η βελόνα διαβάζει όλο και πιο κάτω τα αυλάκια και το περιεχόμενο.
Δεν θα κρυφτώ, το αγαπημένο μου track ήταν και θα είναι το πρώτο που έχει τα επιληπτικά λουπαρισμένα πλήκτρα, αυτό που μιλάει για τις λεπίδες των ελικοπτέρων (''Helicopter Blades''). Έχω αρχίσει να αγαπώ και το ''Beat_Mi'' που κάνει το μυαλό μου να τρίζει και το μόνο που σκέφτομαι είναι πότε θα τελειώσει αυτή η ανοησία που μας βρήκε για να δω τους Central Pozitronics ζωντανά. Μεταφέρομαι στα '90s αλλά έχω και οράματα από τα 00s. Έχω περάσει στο ''Dadstep'' και με έχει διαλύσει η μετρονομική ικανότητα της μπάντας. Αργά και σταθερά. Απορώ γιατί δεν έχουν σκάσει οι κάσες και δεν έχουν τρυπήσει τα πάντα.
Ο δίσκος ακούγεται σωστά μόνο στα ακουστικά ή σε καλό ηχοσύστημα, μην τον χαραμίσετε στα κακόμοιρα ηχειάκια του κινητού σας. Έχει γίνει δουλειά στην παραγωγή και στη μίξη. Ίδρωσε ο σούπερμαν της Κέρκυρας, Νίκος Μασσαράς. Πολλά τα πακέτα τσιγάρων. Το ντεμπούτο των Central Pozitronics -που όσοι τους έχουν δει ζωντανά δεν θα τους ξεχάσουν ποτέ- κυκλοφορεί σε βινύλιο από την L39 και τώρα που μιλάμε μπορείτε να το παραγγείλετε (στο link του Bandcamp). Και συνεχίζουμε, κλείνοντας την πρώτη πλευρά με το ''ΙΚΑ''. Καταλαβαίνετε.
Η δεύτερη πλευρά δεν ξεκινάει καλά. Η μπότα σκάβει και έχει φτάσει στον Άδη, ενώ οι κιθάρες και τα πλήκτρα μου προκαλούν αναγούλα. Σχεδόν σίγουρος, θα πω πως όμοιο ελληνικό εγχείρημα δεν υπάρχει. Αν, δηλαδή, υπάρχει ας βγει κάποιος να μας το πει υπεύθυνα. Ecstatic electronics VS Metal. Αλλά η αισθητική δεν είναι αυτή που νομίζετε, παιδάκια μου. Aν τυχόν τους ακούσει τούτους εδώ ο Gaslamp Killer και τους βάλει σε κάνα σετ του, θα φτάσουν σε όλο τον κόσμο και το βινύλιο θα βγάλει φτερά. Φύγαμε από το ''Psytan'' για να πάμε στο ''Monika'' που είναι το τρίτο πιο αγαπημένο μου κομμάτι από αυτό εδώ το εξαιρετικό άλμπουμ. Λίγο πριν σκάσουν τα μπλιμπλίκια του ''D_Ring'' και με αφήσουν μόνο και αβοήθητο να ψάχνω για την αληθινή αγάπη. Κι ο ντράμερ Γιάννης Παπαδούλης, αλήθεια τώρα;
Ο δίσκος κλείνει με τον καλύτερο τίτλο κομματιού όλων των εποχών και οι προσδοκίες μου πολλές. ''DinosaurRaveParty''. Κυρίες και κύριοι, τα πράγματα είναι απλά. Διαλέγουμε αυτά που μας τηλεμεταφέρουν μακριά από αυτά που ζούμε και εδώ η δουλειά έγινε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Με χάος και αγάπη ταυτόχρονα. Αυτοί εδώ λέγονται Central Pozitronics και προσωπικά, καιρό είχα να ιδρώσω ακούγοντας κάτι στο πικάπ. Το περίμενα από τον χειμώνα, η αλήθεια είναι. Ένα από τα πιο ιδιαίτερα τρίο που θα ακούσεις στην ζωή σου. Μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Εύγε.
