Ένα πανηγυράκι για τα λεφτά είναι παγκοσμίως η Μέρα των Δισκάδικων, δεν το αρνήθηκε ποτέ κανείς. Όπως ορθά υποστηρίζουν άλλωστε όλοι σχεδόν οι μουσικόφιλοι, κάθε μέρα είναι η Μέρα των Δισκάδικων.
Και η αλήθεια είναι πως, όταν αγαπάς τους δίσκους, κάνεις τα δισκάδικα ναούς. Πράγμα που σημαίνει ότι τα κάνεις καθημερινότητα, συνδέοντάς τα με το μέρος όπου προτιμάς να πιεις καφέ, να ανταλλάξεις πέντε κουβέντες και γενικά να κάνεις τη βόλτα σου. Βέβαια, καμιά φορά γίνονται και θαύματα. Στη φετινή Record Store Day, για παράδειγμα, μια χιλιάδα εραστών του βινυλίου είχαμε τη χαρά να αποκτήσουμε μία από τις πιο απίθανες κυκλοφορίες των 1970s, που κάνει μάλιστα αρκετά ευρώ και έχει ελληνική σφραγίδα. Θα μου πεις, και τι έγινε; Θα μπορούσε να βγει και σε άσχετη μέρα. Ναι, δίκιο έχεις. Απλά το να γίνεται με τέτοια αφορμή, είναι φανταστικό.
Ο Λιβανέζος συνθέτης Ziad Rahbani γεννήθηκε 1η Ιανουαρίου του 1956. Από μάνα και πατέρα με γερές μουσικές βάσεις και ιστορία. Fairuz η μαμά –διάσημη τραγουδίστρια– και συνθέτης ο μπαμπάς, Assi Rahbani. Αν δεν τους ξέρετε, καλό θα ήταν να τους ψάξετε. Όπως (προφανώς) και τον Ziad. Δυνατός στον Αραβικό κόσμο, τόσο για τη μουσική του πρωτοπορία, όσο και για τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Με μεγάλη δισκογραφία στην περίφημη Voix De L'Orient και με πολλές εκπλήξεις, όπως αυτή με την οποία θα ασχοληθούμε σήμερα.
Το LP Abu Ali στη Zida Records κυκλοφόρησε το 1978, κόπηκε στην EMI GREECE με σφραγίδα «Made in Greece», ηχογραφήθηκε εδώ και παίχτηκε από Έλληνες session μουσικούς, όπως μαρτυράει και το οπισθόφυλλο. Κάποιους Έλληνες για την ακρίβεια, και κάποιους Λιβανέζους. Για παράδειγμα, ντραμς έπαιξε ο Λευτέρης Τζήμας, ο οποίος έχει εμφανιστεί σε εκατοντάδες LPs στη χώρα μας, όπως και στο περίφημο άλμπουμ Χωρίς Σύνορα της Greek Fusion Orchestra του Κυριάκου Σφέτσα (1980). Ουάου, ναι αυτό ακριβώς. Θέλετε κι άλλο; Κιθάρα έπαιξε ο Κώστας Νικολόπουλος, κιθαρίστας των Charms. Το θέμα όμως είναι άλλο. Πώς γίνεται όλοι αυτοί (και πολλοί ακόμα) να παίξανε για τον Ziad Rahbani καλύτερα απ' ό,τι έχουν παίξει στους υπόλοιπους δίσκους;
Η δύναμη της σύνθεσης του ευφυέστατου Ziad Rahbani, έκανε θαύματα. Εδώ ο λιβανέζικος ήχος μπλέκεται άψογα με το φοβερό groove της disco και τη «μαύρη» soul των 1970s. Απίθανο; Δεν νομίζω... Το Abu Ali έχει μόνο 2 κομμάτια, αλλά έκαστο διαρκεί 13 λεπτά, με 15 εναλλαγές το καθένα, με αέρα κινηματογραφικό και με κλίμα χορευτικό. Τύμπανα, κιθάρες, σαξόφωνο, πιάνο, μπάσο, φλάουτο και πολλά άλλα όργανα στήνουν ένα φοβερό σύνολο, απίστευτα σαγηνευτικό. Σε τυχαίο diggin, θα πρόσεχες τον δίσκο λόγω του φανταστικού desert εξωφύλλου. Αν τον πετύχαινες θα ήσουν βέβαια τυχερός, αφού η τιμή του φτάνει τα 500 ευρώ για μια καλή κόπια, οπότε η ζήτηση χτυπάει κόκκινα.
Σπάνιο; Ναι, πολύ. Μπορεί να κόπηκε στην Ελλάδα, αλλά, όπως και τα Αιθιοπικά, έφυγε καρφί για έξω μετά την παραγωγή του. Τώρα επανεκδόθηκε επίσημα από τη We Want Sounds για τη Record Store Day 2019, σε κίτρινο βινύλιο, με το ορίτζιναλ artwork. Κάπου στις 2.000 κόπιες, αν δεν κάνω λάθος. Μια πολύ καλή ευκαιρία να το αποκτήσει κάθε μουσικόφιλος –και όσοι το ήξεραν από παλιά και αυτοί που το έμαθαν τώρα. Μαγεία.
{youtube}qxIZDpShHC0{/youtube}
