Ανεβαίνουμε δεκαετίες για να φτάσουμε στα 1990s. Μια περίοδος που για τους πιο πολλούς φαντάζει κοντινή, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι: μεσολαβούν σχεδόν 30 χρόνια, με πολλή ηλεκτρονική γεύση και ταξίδι στο άγνωστο. Σαν να ήθελε η ιστορία να επαναληφθεί και να ζήσουμε ξανά τα φευγάτα 1970s. Όχι όμως με psych rock και folk, αλλά με ηλεκτρονικά, τα οποία μέχρι τότε είχαν ριζώσει σε όλον τον πλανήτη.
Ήδη από τα 1980s το New Age κίνημα μεγάλωνε και στη μουσική, οπότε ξεπετάχτηκαν αρκετοί συνθέτες, ταγμένοι σε έναν φιλοσοφημένο ηλεκτρονικό ήχο. Στα 1990s αυτό πια δέθηκε, με αποτέλεσμα οι παραγωγές να είναι εξαιρετικά καλές. Εν μέσω του rave ξεσπάσματος, πολλές από αυτές εμφανίστηκαν κάτω από την ετικέτα της ambient –αρκετές, ωστόσο, δεν θα τις χαρακτήριζα μόνο έτσι.
Τρανό το παράδειγμα του πρωτοπόρου Πορτογάλου Carlos Maria Trindade (τον βλέπετε σε φωτογραφία από πιο πρόσφατα χρόνια), ο οποίος το 1991 κυκλοφόρησε το καταπληκτικό Mr. Wollogallu με τη βοήθεια του Nuno Canavarro. Κάποιοι θα χαρακτήριζαν το άλμπουμ ambient, άλλοι πειραματικό. Εγώ σε καμία περίπτωση δεν θα παρέλειπα το «κινηματογραφικό».
{youtube}UM-Yg9tSLg8{/youtube}
Ένα φανταστικό σύνολο 13 επιλογών, οι οποίες χωρίζονται σε 2 ενότητες/πλευρές. Μια μεγάλη ιστορία, που κρύβει βαθύ σενάριο, πολλά και καλοδουλεμένα μουσικά όργανα, καθώς κι ένα ηλεκτρονικό ταξίδι στον χρόνο. Κομμάτια αδιέξοδου πιάνου, αφρικάνικες επιρροές, ηλεκτρονικές άρπες και ατμόσφαιρες δοσμένες εξαιρετικά.
Να ένας δίσκος, βέβαια, που άμα έπεφτε σε μια μεγάλη παρτίδα με βινύλια δεν θα ξεχώριζε εύκολα, λόγω του όχι και τόσο χαρακτηριστικού εξωφύλλου –δεν είναι καθόλου κακό, απλά δεν είναι και τόσο τραβηχτικό. Το Mr. Wollogallu είναι πάντως κατάλληλο για να μπει στο πικάπ μετά το χάος των γιορτών. Με ακριβή πρώτη έκδοση και πολύ προσεγμένη επανέκδοση, σε περιορισμένα αντίτυπα.
{youtube}B8rnVPF_6YA{/youtube}
